02.Unmissable

Rozdział dedykowany Lilith Angelice :) 

          Kiedy wchodzę do luksusowego klubu w Miami Beach, w mojej głowie kłębi się od wątpliwości co do dzisiejszego wieczoru. Nie jestem osobą przepadającą za piciem alkoholu w miejscu publicznym. Jestem za delektowaniem się czerwonym winem w zaciszu domowym. Niestety dziś nie miałam nic do gadania. Ferro nie chciała mi odpuścić, choć wymyślałam wiele pretekstów. Blondynce nie przegadasz.
          Podchodzę do konsjerża, mówię mu o moim nazwisku. Gdy dotarło do niego kim jestem i z kim tutaj jestem, pokierował mnie do stolika numer dwanaście w dziale VIP. Nie zdziwiło mnie to, każdy z naszej grupy jest dorosłym już dzieckiem bardzo ważnych osób w danej dziedzinie, a sami również odnosimy sukcesy w świecie biznesu.
          Gdy jestem coraz bliżej stolika, wszelkie wątpliwości opuszczają mnie, a na ich miejsce wchodzą miłe chwile związane z przyjaciółmi.


          Zabawa trwa w najlepsze już od samego przyjścia. Federico poznał mnie ze sowim przyjacielem, który okazuje się być przemiłym i dobrodusznym człowiekiem. Jayden jest prawnikiem angażującym się w kilku fundacjach charytatywnych na rzecz dzieci. Opowiedział mi kilka słów o swojej pracy, podchodzi do niej z pasją. Nie jest materialistą, co świadczy równie dobrze.
          - Idziemy po kolejną kolejkę? - Blondynka próbuje przekrzyczeć dudniąca muzykę w naszych uszach.
          - Niech oni idą, my zostajemy - wskazuję głową na obu mężczyzn.
          Douglas i jego dzisiejszy, jedyny, towarzysz płci męskiej udali się w stronę baru po kolejne drinki dla naszej czwórki.
          - I jak ci się podoba?
          - Em, jest fajnie.
          - Nie chodzi mi o wieczór - mruczy z nutą ironii. - Jayden - wskazuje na dwóch brunetów stojących przy barze, czekających na swoją kolej.
          Kręcę głową z rozdrażnienia. Jay jest naprawdę cudownym facetem, ale... ale to nie mój typ. Nie mogłabym być z człowiekiem, który uwielbia broni kryminalistów. Nie potrafiłabym żyć widząc własnego faceta ślęczącego nad papierami do późnych godzin wieczornych. Nie ma w tym miejsca dla mnie. Nie ma w tym miejsca dla miłości.
          Mija kilka minut, a po chłopakach ani śladu. Najwidoczniej są w tłumie ludzi, dumnie krocząc ku mnie i Ludmile.
          W pewnej chwili moje ciało przechodzą ciarki. Mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Rozglądam się, ale nie widzę nikogo rzucającego się w oczy. Kiedy zamierzam dać sobie spokój, dostrzegam go.
          Stoi kilka metrów za mną. Ma na sobie niebieską  koszulę,  dopasowaną idealnie do jego figury - marynarkę,  a do tego spodnie i buty.  W jej z rąk trzyma szklankę,  domyślam się,  że z drinkiem. Ba,  jestem tego pewna, tu nic innego nie podają.
          - Nightkiller dla pięknej szatynki - odwracam się w kierunku stolika słysząc Jaydena.
          Z uśmiechem kiwam głową w jego kierunku, dziękuję tym sposobem.
          -  Vils,  jak czujesz się w Miami? - Spoglądam na Federico, dziękuję mu w duszy za to pytanie.
          - Pierwsze dwa dni były tragiczne - przyznaję. - Ta cała zmiana otoczenia przytłoczyła mnie. Nie wiedziałam jak się tutaj odnaleźć, pierwszego dnia głodowałam - śmieję się cicho. - Nie wiedziałam gdzie są sklepy spożywcze. Dopiero wieczorem wpadłam na pomysł,  żeby włączyć nawigację - biorę do ręki szklankę i upijam łyk.
          To jest to czego teraz potrzebuje,  alkohol. Przy nim umiem się o wiele lepiej skupić. Mężczyzna który przed chwilą  stał  kilka metrów za mną wyglądał znajomo. Niestety nie wiem skąd go kojarzę.  Był za daleko, a jednocześnie tak blisko mnie.
          - Widziałaś go? - Patrzę na Federico Federico konsternacją jak wypytuje swoją narzeczoną.
          - Tak, stał w kącie - wzdycha. - Sam. Najwidoczniej nie miał ochoty przyjść z nami, wolał być sam. Pewnie siedzi teraz w swoim gabinecie u góry - mówi od czasu do czasu popijając czerwone martini.
          - O kim mówicie?  Jeśli można wiedzieć.
          - A taki jeden, mój kolega - Douglas wywraca oczami teatralnie. - Pewien polityk i biznesmen w jednym. Możliwe,  że kojarzysz go z telewizji. Choć wątpię,  prędzej jego ojca. Ubiega się o fotel prezydenta naszego kraju.
          Prezydenta? Zaraz, kto? Nie mam bladego pojęcia o kim on mówi.
          Nasz wspólny wieczór dobiega ku końcowi około godziny dwudziestej czwartej. Całą czwórką wchodzimy do jednej z taksówek. Rozmawiamy, śmiejemy się z żartów, niestety po kilku minutach czas się rozstać. Z racji, że mój apartament był najbliżej, jako pierwsza wysiadam. Żegnam się ze wszystkimi po kolei, a następnie macham gdy żółta taksówka odjeżdża.
          Wchodzę do budynku, mijam się z recepcjonistką. Obie uśmiechamy się do siebie pogodnie. Już jestem przy windzie, kiedy kobieta mnie woła.
           - Pani Castillo, lis do pani!
          Marszczę brwi na znak zaskoczenia. Co? Od kogo? Przecież dopiero co się wprowadziłam. Nikt nie zna mojego nowego adresu zamieszkania. Co do cholery?
          Podchodzę do recepcji. Kobieta o imieniu Holie podaje mi śnieżnobiałą kopertę.
          - Wie pani od kogo? - Patrzę na nią z nadzieją.
          - Niestety nie. Mężczyzna nie przedstawił się.
          - W każdym razie, dziękuję pani za informację - uśmiecham się serdecznie w kierunku blondynki.

          Gdy jestem w salonie, wygodnie siadam w fotelu. Wyciągam z torebki kopertę. Co w niej jest? Powinnam otwierać? Tyle myśli, a brak odpowiedzi. Standard.
Głośno wzdycham. Biorę się za to. Powoli rozrywam górną część koperty tak, aby nie zniszczyć zawartości w środku.

                    Violetta Castillo.
                    Jedyna.
                    Wyjątkowa.
                    Czarująca.

                                         x L

          L? Co? Kim jest człowiek podpisujący się L? I dopiero do mnie dociera skąd znam tego człowieka z klubu, to Leon. Leon Verdas, przysłał mi list. Leon Verdas przyglądał mi się w klubie. Cholera jasna, kim on jest?

Od autorki: Proszę bardzo,  dwójka. Violetta i liścik od Leona. Tylko co on znaczy? Zobaczycie w następnych rozdziałach. Pierwsza sprawa, nie żyję tylko i wyłącznie blogiem, tak? Więc proszę uszanować to, że mam również życie prywatne. Druga sprawa, niedługo zaczynam naukę w nowej szkole. Chyba wszyscy wiedzą, że nauka jest na pierwszym miejscu.  Dlatego od dnia dzisiejszego, rozdziały pojawiają się nieregularnie . Maksymalnie będziecie czekać półtora tygodnia, nie więcej. Obiecuję Trzecia sprawa, nie mam humoru. :) Czwarta sprawa, obiecuję poprawę co do terminów. Na bieżąco będę was informować "moimi wymówkami" czyli życiem, które prowadzę poza blogiem, dear A :*

min. 50 komantarzy - next 

(który swoją drogą, JEST napisany i czeka na publikację)

Nath :>