Rozdział 33: To on

 Rozdział dedykowany Silaaa A

          Dlaczego miłość musi być tak skomplikowana? Dlaczego wybrałam jego spośród mężczyzn na całej ziemi. Dlaczego on z zewnątrz uroczy i kochający businessman, a z wewnątrz dupek od siedmiu boleści? Pokochałam go, jestem tego świadoma.  Tylko dlaczego ta miłość doprowadziła do łez i niechcianego rozstania? Miłość jednostronna, nasuwa się w mojej głowie.
Te pieprzone myśli: kocha, nie kocha?
         Wiem, że w jakiś dziwny sposób mnie pożąda.  Uważa mnie za kobietę piękną i idealną do zadawania bólu fizycznego i tego psychicznego. Jest w tym mistrzem. Tego tytułu nikt mu nie odbierze.
         Potrzebuję miłości, nie pokoju w odcieniu czerwieni.
         Potrzebuję ją obdarzać, ale z tym to już trudniej…




          Siedem dni.  Sto sześćdziesiąt osiem godzin temu usłyszałam jego głos… po raz ostatni.  W tamten wtorkowy wieczór miał wyglądać inaczej, ale moja pieprzona ciekawość  Verdasa sprowadziła na mnie kolejną falę łez. Niechcianych łez.
          Przez ten pieprzony tydzień tyle się zmieniło. Ja się zmieniłam. Z szarej myszki – którą w jakimś stopniu byłam – stałam się kobietą odporną na zadawany ból.
          Pewien mądry człowiek powiedział,  że trzeba iść dalej.  Zapomnieć o przykrych zdarzeniach, a za cel ubrać nowe doświadczenia w nowym otoczeniu. Poznać ludzi, znaleźć mieszkanie i dobrą pracę. Niekoniecznie w tej kolejności.
          Dziś idę za jego radą. Staram się o posadę w magazynie konkurującym z Vogue mojej mamy.   Cóż, ona jeszcze o tym nie wie. Nikt nie powiedział, że dostanę fotel w wieżowcu.  Prawda jest taka, że nie chcę do końca mojego bytu w Miami – zabrzmiało jakbym myślała o powrocie do Seattle, nie – mieszkać pod dachem mojej matki.
          Jestem tu praktycznie dwa tygodnie, a ona już działa mi na nerwy.  Taka jest Angeles Saremego Castillo Smith. Czasem sama zastanawiam się dlaczego moja matka nie darowała sobie tych dwóch pierwszych nazwisk.

          Za oknem typowa pogoda Florydy w październiku. Przez pierwsze dwanaście godzin słońce, a później ulewa przez dwie, a może trzy godzinki i wszystko wraca do normy.  To jest to co różni Waszyngton od półwyspu Floryda.
          Zaglądam do szafy. Zamieram na chwilę.
          Nie ma moich ubrań! Gdzie są moje ubrania?! Krzyczy moja podświadomość.  Kieruję wzrok na dół. Na oko sześć albo osiem toreb z logami znanych domów mody. Schylam się widząc małą niebieską kopertę z logiem Vogue USA. Moja matka, syczę w głowie. Wyciągam liścik z koperty.

Kochana córeczko!

Przeglądając twoją szafę doszłam do wniosku, że wszystko co tam się znajduje jest częścią twojego starego życia. Dziś zaczynasz nowy etap, z nową osobowością. Poznasz wielu ludzi, a może i nawet miłość życia? 

Dziewiętnaście sukienek, dwanaście spódniczek, osiem topów i innych rzeczy – nie czas na wyliczanie – potraktuj jako prezent. Prezent o który nigdy nie prosiłaś, a marzyłaś. 

Kocham Cię. Jesteś moją jedyną – i ukochaną!) córeczką.

Mommy. 

         A to Ci niespodzianka. Mamusia chce wkupić się w łaski? Na to wygląda.
         Wszystkie torby wyciągam i rzucam na łóżko.  Przydałoby się je powiesić na wieszakach w szafie.  Biorę do ręki jedną z torebek. Czarna ze złotym napisem Chanel. Oh, to typowe dla mojej matki. Coco Chanel jest jej inspiracją. Uwielbia Francję,  a Paryż – tam tylko i wyłącznie kupuje buty – jest miastem gdzie poznała prawdziwe oblicze świata mody.
         Ona kocha Europę Zachodnią, a ja jeden kraj wyspiarski – Wielką Brytanię. 
Rozmarzając  o Londynie z wielką determinacją wyciągam ubrania z papierowych toreb, które w środku mają tiul. Nie wnikam dlaczego.
         Z różowej torebki z napisem La Pearl wysypuję komplet kilku bielizn. A zaskoczeniem dla mnie jest kolejna koperta. Otwieram ją z rozmachem; czytam.

Gratuluję!
Znalazłaś kolejny – tym razem seksowny – prezent do kolekcji! Wraz z Doutzen pomyślałyśmy, że przyda Ci się także bielizna.  Dla mężczyzny, którego w niedalekim czasie poznasz.

Mommy&happysis

- Wariatki. – szepczę ze śmiechem.
        Normalna matka – i siostra – nie daje swojemu dziecku kompletów seksownej bielizny, ani nie wspomina o mężczyznach. Kiedy masz ich serdecznie dość! I nie masz ochoty na romanse. Chociaż jednej rzeczy może mi brakować…

        Przemierzając  ulice magicznego Miami czuję się błogo. Ja i moje nowiutkie autko. Pominę kwestię kolejnego prezentu od matki. Ile ich jeszcze będzie? Audi R8, takie samo jak miał ten debil, którego imienia nie można wymawiać  i nigdy nie wolno wspominać. A jednak łamię tę zasadę, każdej godziny przed zaśnięciem. Zadaję sobie wówczas wiele pytań, a także dorzucam do nich odpowiednie odpowiedzi.
        Słysząc pierwsze nuty  Drunk In Love w wykonaniu niezastąpionej Beyonce i jej męża Jay-Z.   Wciskam klawisz na kierownicy, dzięki niemu jest o półtonu głośniej.
        Śpiewam wraz z Afroamerykanką drugą zwrotkę.
-We be all night, and everything alright. No complaints for my body, so fluorescent under these lights
Boy, I'm drinking, park it in my lot. 
        Oh, i nadchodzi długo wyczekiwana – jak orgazm! – zwrotka Carter’a.  Śpiewa o seksie w aucie. Oh, i znów Verdas w mojej głowie.

        Wysiadam z auta prze wieżowcem w samym sercu Miami. Spoglądam w górę. Jejku, jest chyba jeszcze większy od siedziby Verdas Enterprises Holdings Inc. Znów ten debil, myślę.  Budynek cały ze szkła ma swoją dość nietypową nazwę – Atlantis Industries. Nazwisko mojego byłego i przedsiębiorczość? Co mają ze sobą te dwa słowa? Nic. Chyba.
        Podchodzę do wejścia z pełna gracją.  Szklane drzwi otwierają się same. O rany Julek, co za technologia! Jak to świat szybko poszedł do przodu.
        Idę w głąb korytarza. Dochodzę do wind, dokładniej dwóch.  Jedna – z wyglądu – do użytku prywatnego, zaś ta po prawej dla normalnych ludzi jak ja.
        Naciskam guzik przywołania i czekam. Nie mijają trzy minuty, a już wchodzę do pomieszczenia.
        Z tego co pamiętam biuro Pani Sullivan mieści się na dwunastym piętrze. Półmetek, myślę.   Naciskam okrągły szary guzik z numerem 12.  Drzwi zamykają się. Będąc przy końcu złączenia ktoś wkłada rękę, a drzwi cofają się do poprzedniego miejsca.
Spoglądam na mężczyznę, sądząc po butach.
        Kurwa, to on! Imię którego nie wolno wypowiadać…

* * / / * *

Dam dam dam, rozdział z perspektywy do.. nie, zobaczycie co w 34 dzieje się z naszą bohaterką! 

Ten rozdział to jak przemyślenia Violetty, chciała pobyć sama.

 Oddać się swoim myślą i jakoś iść dalej, ale... Wszystko się zmienia w magicznej 34 (długością Was zadowoli!), którą dostaniecie w sobotę. Hahah, już nadzieja, że wcześniej xDDD

Końcówka Was zaintrygowała? Tak miało być, hon. ;*

Rozdział 34 -> min. 55 komentarzy

Nath ;*