Rozdział 36: Musimy pogadać

Rozdział dedykowany laleczka♥

          Leon Verdas najbogatszy człowiek według Forbesa. Znany bardziej jako facet bez jaj, chyba tylko dla mnie. Maminsynek i cholerny debil. Problem w tym, że jakaś cząstka mnie dalej, go kocha.
          Od ponad godziny siedzę w jego towarzystwie.
- Dalej się gniewasz za to co powiedziałem w nocy? - pyta Thorne.
          Za jego sprawą wszyscy zwrócili swój wzrok na mnie. Dziękuję z całego serca idioto.
- Od zawsze marzyłam, żeby własny przyjaciel pojechał po mnie. - wykrzywiłam usta, tak jakbym zjadła coś kwaśnego. - Chociaż w sumie, jest w tym ziarenko prawdy. 

          Patrzy na mnie pytająco, a zarazem z wielkim zainteresowaniem moją dalszą wypowiedzią.
- Mam na myśli część w której porównujesz mnie do matki. - wzdycham głośno.
- Nie mogę zaprzeczyć. - mój chłopak mówi ze śmiechem.
          Spoglądam na Balise’a. Gdyby mój wzrok mógłby zabić, leżałby trupem.
          Własny mężczyzna przyznał, że odziedziczałam gen sukowatości od własnej matki - Królowej nad Królowymi.

          Wybudzona ze snu przez okropny dzwonek Blaise. Call Me Name w wykonaniu Cheryl Cole nie można nazwać piosenką. Jest mi słabo na samo słuchanie jej głosu. Ugh, może dlatego, że żywię do niej istną nienawiść?
- Odbierzesz to w końcu? - jęczę niezadowolona.
- Nie. - mówi szybko zrywając się z leżenia. - Nie mogę, nie teraz.
          Co? O co chodzi?
          Jeszcze kilka dni temu nie martwiłabym się jego zachowaniem, ale dziś jest inny. Zupełnie inny. Nie mój. Jakby stawił mur między nami. A wczorajsza jego wypowiedź zbiła mnie z tropu.
          Ostatnio Atlantis stał się bardzo tajemniczy. Dziwne telefony, brak czasu i stał się cholernie bipolarny w stosunku do mnie!
          Coś jest na rzeczy. Ale nie mam pojęcia co.
          Telefon ponownie zaczął wydawać z siebie tą okropną piosenkę.
- Kurde, bo odbiorę za ciebie. - syczę wkurzona.
          Z wielkim bólem, który widać na jego twarzy, wstał z łóżka. Wziął do ręki telefon. Spojrzał na wyświetlacz; głośno westchnął.
          Zrobił coś czego się nie spodziewałam. Wyszedł zanim odebrał.
          Nigdy tak nie robił. Zawsze odbierał przy mnie, jak ja przy nim.
          Co, do cholery, z nim jest?!

          Podpisując kolejne ważne papiery, nie myślę o niczym innym jak powrocie do mojego dom. Prawdziwego domu z kochający ojcem i matką, jako małżeństwo żywiące się bezgraniczną miłością.           Miłujące siebie nawzajem, spełniając swoje marzenia, jaki tej drugiej osoby.
          Prawda jest taka, że mimo swojego wieku dalej potrzebuję dwójki rodziców. Mamę i tatę. Angie i Germana. Niezależnie od ich relacji. A muszę przyznać, że przez ostatnie lata ograniczali się do zwykłego cześć.
          Refren Niggas In Paris wybudził mnie z głębokich przemyśleń, informując o przychodzącym połączeniu na mój prywatny telefon.
          Rozejrzałam się po biurku w celu odnalezienia białego iPhone’a. Cholera nie widzę go. Szybko składam papiery porozrzucane po moim królestwie.
          Znalazłam. Produkt firmy Apple był zakryty stosem kartek, które powinnam podpisać w ciągu najbliższych minut.
          Patrzę na wyświetlacz z uśmiechem. Dzwoni mój kochany, i jedyny, tatuś. Szybko odbieram. Przykładam telefon do ucha.
- Tata. - mówię cichutkim głosem szczęścia.
- Cześć córeczko, miło cię słyszeć.
          German Castillo jest obywatelem Stanów Zjednoczonych od urodzenia. Kochany i opiekuńczy dla córki, oddany, w części, kraju.
- Tatusiu. - jestem bliska płaczu. - Tak długo nie rozmawialiśmy. Gdzie jesteś, jak się czujesz?
- Dobrze. - mówi z wyczuwalnym uśmiechem. - Jestem w Vancouver.
          Vancouver, Seattle. Dwa pieprzone miasta o których wolałabym nie pamiętać. Usnąć je z mapy Stanów i całego świata. Choć w ostateczności wystarczyłoby unicestwienie Pana Idioty Verdasa o majątku większym o prawie dziewięćset milionów od mojego czy Smith’a.
           Minęło sześć miesięcy, a moje serce dalej bije w rytmie imienia tego dupka.
           Wielokrotnie próbowałam o nim zapomnieć. Skutków nie widać do dziś.
           Uh, Castillo przestań użalać się nad rozlanym mlekiem, gdy w słuchawce masz nadopiekuńczego ojca!
- Viola, jesteś tam? - słyszę zmartwienie w jego głosie.
- Tak tato, jestem i nigdzie się nie wybieram.
           Śmiech wypełnił mnie przekonaniem, że wierzy w moje wcześniejsze słowa.
- Co powiedziałabyś na wizytę staruszka w Miami?
- Poważnie? - pytam podekscytowana.
- Jak najbardziej. Dawno się nie widzieliśmy, chciałbym nadrobić ostatnie siedem miesięcy.
          W których wydarzyło się dużo niemiłych rzeczy, dodaję w myślach.
- Świetnie.
- Mam bilet zarezerwowany na następną środę. W Miami będę jakoś koło drugiej popołudniu.
          Dziś jest wtorek, czyli pozostał tydzień.
- Dobrze, tatusiu. Przyjadę po ciebie, a teraz muszę kończyć. - z wielkim żalem. - Mam masę roboty papierkowej w pracy.
- Rozumiem skarbie, do usłyszenia.
          Rozłączam się. Kładę telefon na biurku. Głośno wzdycham.
          Moi rodzice pierwszy raz od czasu rozwodu znajdą się w jednym stanie.

          O godzinie siedemnastej wzięłam swoją białą torebkę od Prady. To już koniec pracy na dziś, nadrobionej  I z wielkim uśmiechem na twarzy skierowałam się do windy. Nacisnęłam przycisk przywołujący. 

          Po chwili weszłam do niej i nacisnęłam przycisk z numerem zero. Podróż w dół nie zajmuje nawet minuty. 

         Wyszłam z pomieszczenia. Przekroczyłam próg holu. 

         Rozejrzałam się. O piątej popołudniu miałam spotkać się tu z Blais'em. Nie ma go. Postanowiłam chwilę poczekać.  Dlaczego się spóźnia? Zapomniał? Nie ma czasu? Ugh, jak zwykle nigdy nic nie wiem. 

         A może to ze względu na ten tajemniczy telefon dzisiejszego ranka? 

         I jak na zwołanie, czuję silne ręce na swojej tali. Uśmiecham się.

        Obracam się do mojego mężczyzny. Zamieram widząc Verdasa. To jego ręce! Cholera!

- Musimy pogadać. - syczy groźnie. - Teraz. 

        Przeszłość Cię dopadła, Castillo. Teraz już nie ma odwrotu. 

* * / / * *

Na samym wstępnie chciałabym wam życzyć najwspanialszych świąt w rodzinnym gronie, dobrego jajka, i baaaaardzo mokrego dyngusa.

Co do rozdziału. Koniec na pewno pozostawił wam niedosyt. Bo jak aj mogłam tak skończyć w takim ważnym momencie, no? ;p 

W następnym rozdziale jest baaardzo ciekawa akcja (poza spotkaniem Leonetty), na które czekaliście tak długo!

A! I jeszcze specjalna wiadomość do Victorii Quinn. Najpierw przeczytaj rozdział, a następnie pisz czy WSZYSTKO jest z filmu i czy cokolwiek jest. A jeśli mogę spytać z jakiego? Bo U know, ja nie wiem. Ostatni raz coś z filmu  (raczej książki) było w rozdziale 26, a teraz nic. Smutek. :( 

Najwidoczniej nie masz własnego życia skoro co chwilę odświeżasz blog, aby zobaczyć moją odpowiedź w komentarzu na Twoją zaczepkę. 

Jeśli naprawdę masz tak wielkie problemy zapraszam na priv, nie jest trudno mnie znaleźć. 

Rozdział 37 -> min. 55 komentarzy 

Nath :*