Rozdział 40: Vivian

Rozdział dedykowany Delice.

         Sześć liter tworzy jedno znienawidzone słowo, z d r a d a. Wiele osób przeżywa dramaturgie po odkryciu tajemnicy jaką ukochana osoba kryła. Są też i tacy, którzy nie przejmują się tym i żyją dalej,a zdarzenie to nie wpływa na ich życie.
         Ze mną jest podobnie jak z tą drugą grupą. Nie płaczę, bo… Właśnie, bo? Bo nie ma sensu. Nie mam za kim. Prawdą jest, że Blaise Atalntis odegrał jakąś mało ważna rolę w moim życiu, ale nie tak ważną jaką grał, gra i chyba będzie grał Leon Verdas.
         Obaj panowie, nie nazwę ich byłymi - nie chcę, mają jedną uporczywą wadę, której powstrzymać nie można. Są seksoholikami, a każde uzależnienie można unicestwić. Tak również jest i z tym, tylko właściwie po co? Seks, jest naturalną rzeczą. A, od nie dawna przestał być tematem tabu.
         Ostatnią rzeczą łączącą Leona i Blaise, jest moje zranione serce...



        Rzucam smętne spojrzenie po rozciągającej się panoramie Tokio zza ściany, z okien, w moim tymczasowym lokum. Wzdycham głośno. Potrzebuje relaksu. Muszę odpocząć. Zapomnieć. Zapomnieć o widoku własnej kuzynki w łóżku z moim, byłym już, chłopakiem. Elena Hart i Blaise Atalntis, teraz mój mózg non stop zadręcza mnie myślami o nich. Jeszcze brakuje snów, które w moim przypadku są horrorami.
         Obracam się. Wchodzę  do salonu. Momentalnie  blednę.
         Ludmiła  Ferro, Diego Thorne i ten, o którym  w ostatnim dużo  myślę, Leon Verdas.
         Uśmiecham  się  lekko w ich stronę. Na więcej mnie nie stać, muszą mi to wybaczyć...
Poczułam dziwną chęć przytulania się  i wypłakania na silnym  ramieniu Leona, dodatkowo w jego uścisku. To coś  dziwnego, tego nie mogę określić jednym słowem.
          To coś co nas łączy... łączyło.
          To coś  to miłość.
          To coś to my.
          Biorę  wdech,  w tym czasie biję się z myślami. Podejść do niego czy go olać?  Wyboru dokonało serce, bo już po chwili stałam przytulona do dwudziestoparolatka.
          Łzy wypływają z moich oczu, mocząc mu koszulę. To ja mu  ją  dałam,  koszula w kolorze jaśminu.  Sama nie wiem z jakiego powodu płaczę. Zdrady czy braku opiekuńczości ze strony szatyna przez dwa kwartały.
          Jego silne ręce obejmują mnie w talii. Pierwszy raz od tak dawna czuję się bezpiecznie. Czuję się szczęśliwa. Jak zawsze jest jakieś ale. On ma Cerise. Blondynkę z Irlandii, której nigdy nie dorównam urodą czy innymi kształtami idealnej kobiety prosto z wybiegu Victoria’s Secret czy Chanel.
          Moje stopy, po dłuższym wypłakiwaniu w ramię Leona, odrywają się od ziemi. Szatyn mnie podniósł. Otulił bardziej. Zaczął iść w kierunku sofy. Usiadł. Pogłaskał mnie po plecach.
Ci. - Szepnął cichutko. - Jesteśmy przy tobie. Razem przez to przejedziemy. Obiecuję.
Obiecuje. Nic więcej nie usłyszałam. Zasnęłam czując bicie jego serca.

         Obudziłam się w wyśmienitym humorze, o ile można to tak nazwać. Nie uśmiecham się jeszcze, to wciąż boli. Jednak… właśnie, jednak jestem szczęśliwa. Z bliskości szatyna, który mnie skrzywdził,a  teraz… teraz jest inny. Opiekuńczy, kochany, jak nie Leon Verdas.
Mówią, że ludzie się zmieniają. Czy te słowa dotyczą również jego? Tego mężczyzny z wyrafinowanym gustem seksualnym. Może faktycznie się zmienił? Dla mnie?
         Wstaję z łóżka. Zarzucam na siebie satynowy szlafrok. Cóż, nie pasuje on do pidżamki z barankami, ale musi być. Biorę do ręki ręcznik. Kieruję się z nim do łazienki. Chcę zmyć z siebie pot, którym zalewałam się w nocy. Cały czas śniła mi się przyszłość… przyszłość u boku Leona.
         Piękny dom na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Dwójka dzieci. Dwie dziewczynki, bliźniaczki. Violetta i Leon Verdas. Idealnie połączenie, wspaniałe dzieci, miłość do  końca.
         Wybudzam się z transu, gdy wchodzę do łazienki. Kładę ręcznik na parapecie. Ściągam z siebie szlafroczek, a następnie pidżamę. Składam wszystko idealnie i kładę obok ręcznika.
         Wchodzę do kabiny prysznicowej. Staję pod deszczownicą. Puszczam wodę. Ciepłe krople wody spływają po moim ciele. Uwielbiam to uczucie. Każdego dnia obmywam się z grzechów wczorajszego dnia. Biorę do ręki truskawkowy peeling do ciała, odkręcam buteleczkę. Wylewam kilka mililitrów zawartości na rękę. Po chwili wcieram różowy żel z drobinkami w ciało; spłukuję go. Następnie myję głowę, wcześniej wylewając kilka kropli szamponu na głowę.
        Wychodzę z kabiny. Łapię ręcznik, owijam się nim. Kieruję się do drzwi. Otwieram je; kroczę ku sypialni.
        Będąc już ubraną w sukienkę od Chanel i szpilki od Burberry, pakuję swoje rzeczy do walizki. Za kilka godzin wraz z trójką przyjaciół wylatuję do Miami. Wczorajszego wieczoru tak zadecydowaliśmy.
- Vivian? - momentalnie zamieram słysząc swoje imię z jego ust. Przymykam oczy, otwieram je po chwili.
        Dzięki Bogu stoję do niego tyłem.
- Skąd znasz moje imię? - pytam bliska szlochu.
- Nic się nie ukryje przede mną. - odwracam lekko głowę w jego stronę. Stoi oparty o framugę. - To nie czas i miejsce na szczerą rozmowę, nie sądzisz?
- T-tak. - mruczę przeciągając t. -  Co cię do mnie sprowadza?
- Zmiana planów. - mówi łagodnym głosem.
         Obracam się w jego kierunku, Krzyżuję ręce na piersiach.
- Lecimy nad Lazurowe Wybrzeże.
         Podnoszę jedną brew pytająco do góry.
- Dziewczyna cię nie zabije? - zakpiłam.
        Cholera, w co ja właściwie gram? Kocham go, a teraz zachowuję się jak jakaś idiotka. Zazdrosna idiotka. Kompletnie mi odbija.
- Nie ma takiej władzy. - zaśmiał się.
- A mogę zrobić to ja? - syczę. Niech wie, że ze mną się nie zadziera.
- Obawiam się, że trafiłabyś do więzienia. A, chyba oboje tego nie chcemy.
        Wywracam oczami. Nie miałam na myśli ciebie, a ją... Faceci są jednak mnie inteligentni od kobiet, a mimo to sprawują rządy nad krajami.
- Spakowana? - szatyn postanowił zmienić temat. I dobrze. Mogłabym jeszcze palnąć coś głupiego, a później żałować przez długie dni i noce.
- Nie widać? - macham ubraniami z lewej ręki. - Pakuję się.
- Pomogę ci. - mówi po chwili namysłu.
         Kręcę głową przecząco. Doskonale sama sobie poradzę, tym mknij do Cerise, która jest w Miami. A, nie do Francji ze mną, Diego i Ludmiłą.
         Zapowiada się długa podróż.

**//**

Wybaczcie za to coś powyżej, ale wpadł mi super pomysł na pewną scenę, w pewnym miejscu xd I chcę ją przedstawić w 41. Spoiler: możecie być szczęśliwi.
Violetta już gubi się we wszystkim. Raz jest dla niego miła, drugim razem nie. Sama zauważyła, przemawia przez nią zazdrość.

rozdział 41 ->  min. 50 komentarzy 

Nath :)