One Part - To co powinienem, kochać cz.4

          Bez żadnej zapowiedzi. Bez zbędnego pukania. Z impetem otwieram drzwi do gabinetu mojej byłej żony.  Violetta siedzi za biurkiem i uzupełnia jakieś papiery - wow,  nawet w szpitalu mają robotę papierkową. Nie podniosła wzroku z nad kartek, po moim wejściu.
          - Nigdy się nie zmienisz Leonie - szatynka ściąga okulary i spogląda na mnie.
          Piwne oczy,  te które kiedyś były przepełnione iskierkami, już nie są takie same. Nie mają blasku, nie są szczęśliwe. To nie w tych oczach się zakochałem kilka dobrych lat temu.
          - Co masz na myśli?  Poza tym, skąd wiedziałaś, że to ja?
         Idę w kierunku biurka. Zasiadam na krześle naprzeciw szatynki.
         - Od kiedy cię znam nie pukasz,  nie sprawdzasz  czy komuś przeszkadzasz - mruczy pod nosem. - Perfumy. Wiem, że to ty po perfumach - wyjaśnia.
          Pierwszą buteleczkę zapachu Chanel Bleu otrzymałem od Castillo na urodziny, jakieś pięć, sześć  lata temu. Do tej pory kupuję owy produkt,  uwielbiam go. Nie jest za tani, ani za drogi.
          Ugh, ja tu rozmyślam o perfumach kiedy przyszedłem do Violetty w ważnej sprawie.
          - Chcę zrobić test na ojcostwo.
           Szatynka przez dłuższą chwilę spogląda na mnie zszokowana. Obawia się czegoś?  Boi się,  że prawda wyjdzie na jaw.
          - Nigdy cię nie zdradziłam Leonie,  nigdy. Byłam ci wierna. Lily jest twoją córką.
          Kobiety. Nigdy nie zrozumiem ich działań.
          - A Louis?
          I w tym momencie Castillo przymyka oczy. Zagiąłem ją.
          - Wyjdź stąd - mówi. - Wyjdź stąd.
         Castillo wstaje; idę w jej ślady. Obchodzi biurko dookoła. Spogląda mi w oczy z łzami.
         - Zniszczyłeś mi życie. Zabrałeś mi córkę - ociera ręką łzy spływające po jej policzku.  Z synem nie pójdzie ci tak łatwo.


          Dochodzi godzina osiemnasta, a ja jak ten kołek siedzę pod miejscem pracy mojej eks żony. Przyznam się, czekam na nią. Chciałbym z nią porozmawiać, tym razem na spokojnie. Wyjaśnić to wszystko. Bądź co bądź, chciałbym poznać syna. Jeśli faktycznie nim jest, dodaję w głowie. Syna bez nazwiska ojca - pokolenie Verdasów nie przetrwa.
         Sam sobie zawiniłeś Leon.
         Z budynku szpitala wyłania się postać, oczywiście dobrze mi znana. Violetta Castillo - osoba na którą czekam - mknie w kierunku swojego auta. Porsche Panamera w kolorze czerwonym czeka na swoją właścicielkę tuż obok mojego sportowego cacka - również tej samej firmy.
         Zrywam się z ławki, poruszam się w kierunku Castillo. Musze ją zatrzymać przed odjechaniem, inaczej mam pozamiatane. Przyśpieszam kroki. Kilkanaście sekund później kładę swoją rękę na jej ramieniu. Szatynka staje; wzdycha i obraca się w moim kierunku.
         - Nie dasz mi spokoju, Leonie, prawda?
         Błądzę wzrokiem po jej twarzy. Widzę po niej - płakała. Przez ciebie chojraku. Widząc kobietę - znaczącą dla mnie bardzo dużo - w tym stanie, nie powinienem pozostać jej obojętny. Nie mogę jej przytulić, ona mnie już nie kocha, ona mnie wręcz nienawidzi. I co się dziwisz? Zabrałeś jej dziecko.
         - Porozmawiajmy jak kulturalni ludzie, spokojnie w kawiarni przy dobrym ciastku i ciepłej kawie. Proszę - mówię cicho.
          Castillo spuszcza wzrok; bierze głęboki wdech i mówi:
          - Płacę za siebie. Nie chcę twojej łaski.
         Obdarowuję szatynkę wielkim uśmiechem. Dziękuję jej za, jeszcze nie spędzoną, chwilę w kawiarni. Gestem ręki wskazuję na moje auto. Tym sposobem daję jej do zrozumienia, że to ja będę prowadził do Starbucks w centrum miasta. Castillo godzi się na transport, skinieniem głowy.

          Zielone logo amerykańskiej firmy wita nas ponad wejściem. Otwieram drzwi; staję Przepuszczam kobietę jak na gentlemana przystało.
         - Dziękuję - mówi nieśmiało w moim kierunku.
         Zaraz po niej wchodzę do wszechstronnego lokalu w kolorze brązu z zielonymi wstawkami. Drewniane, białe stoliki rozłożone są dookoła miejsca pracy kilkoro kawiarzy. Idę prosto za szatynką. Znając ją prowadzi nas do jej ulubionego miejsca z widokiem na Ocean.
         Gdy już siedzimy na swoich miejscach - naprzeciwko siebie - atmosfera jest dosyć spięta. Ani ja, ani Castillo nie wypuściliśmy słów ze swoich ust od czasu wejścia do lokalu. Wiem, to ja wyszedłem z inicjatywą wspólnej rozmowy przy kawie. A, teraz gdy już ja mam przed sobą, jestem kłębkiem nerwów która nie potrafi wydusić z siebie ani jednego słów. C h o l e r a.
          - V-violetta - zaczynam dość niepewnie. Kurwa, jestem businessmanem, zawsze stawiam kawę na ławę, a w chwili obecnej tchórzę przed byłą żoną. - Na początek chciałbym cię przeprosić za najście w miejscu pracy. To nie było przemyślane - wzdycham. - Niepotrzebnie też zacząłem temat testów DNA, powinienem początkowo porozmawiać z tobą na temat nasz... przepraszam, twojego syna.
         - Naszego - mówi cicho. - Louis jest twoim synem - przymyka oczy.
         - Nie powiedziałaś mi o istnieniu naszego dziecka - szepczę.
         Patrzę na nią sfrustrowany, przepełniony gniewem, przeładowany wszystkimi negatywnymi emocjami jakie kiedykolwiek przeze mnie przepływały.
         - Nie pozwoliłaś mi uczestniczyć w życiu, naszego dziecka. Nie byłem przy porodzie, nie widziałem jego pierwszych kroków, gaworzenia, nie byłem obecny w jego wczesnych latach - wybucham.
         - Och, naprawdę? - Kpi - Pozwól, że ci przypomnę. Zostawiłeś mnie, zabrałeś mi córkę, zabrałeś mi wszystko na co ciężko pracowałam. I to do mnie masz pretensje, Leonie - mówi z goryczą pełna spokoju. - W ramach jasności, chciałam ci powiedzieć - spogląda na swój pierścionek, przekręca go z jednej strony na drugą. To jeden z jej trików nerwowych. - Tego samego dnia w którym uświadomiłeś mi ile jestem dla ciebie warta.
         Szatynka bierze swoją torebkę. Wstaje. Nie żegnając się wychodzi.
         Zostawiła mnie samego, bijącego się z miliardem myśli. Jedna z nich: muszę skompletować własną rodzinę.

         Mija kilka dni odkąd spotkałem szatynkę. Od czasu naszej krótkiej, i dość dosadnej rozmowy nie pojawiła się w szpitalu. Maxi wspominał coś o urlopie, ale sam nie był pewny. Nikomu nie powiedziała co zamierza. Wszystko owiane jest tajemnicą w gabinecie dyrektora. Nie pojawiła się nawet u Lily. Mocno to przeżywa. Castillo obiecała jej, że każdego dnia, po pracy, będzie do niej przychodzić.
         Dziś moja mała córeczka wychodzi ze szpitala. Cała i zdrowa. Dzięki Violetcie. Dzięki matce, którą trzy lata temu, krótko mówiąc potraktowałem jak ostatnią dziwkę.
         To co powiedziała mi podczas naszego spotkania zapadło mi w pamięć, a także skłoniło do głębokich przemyśleń. Odebrałem jej dziecko. W zamian, ona nie powiedziała mi o kolejnym członku rodziny.
          - Tato - z chmur wyrywa mnie cichutki głosik drobniutkiej szatynki o zielonych oczach. - Pojedziemy do mamy? Martwię się o nią.
         Lily jak na sześciolatkę jest bardzo mądra, dobre geny i wychowanie dają o sobie znać. Mimo braku matki przy boku, wychowałem ją jak należy. Wprowadziłem ją w dziecięce życie, choć przy tym nie kontroluje emocji.
         - Tato. Tatusi-u.
         Leciutko kiwam głową w jej stronę.
         - Pojedziemy do mamy - mówię cicho.
         Sześciolatka nie kryje szczęścia. Przytula się do mnie, a raczej do moich nóg.

         -Tutaj mieszka mama? - dziewczynka spogląda na mnie swoimi szmaragdowymi oczkami. Ściska mocniej moją rękę. - Jesteś pewny, tatusiu? - Dopytuje.
         - Tak, córeczko. Pukaj - uśmiecham się w jej kierunku.
         Malutką piąstką delikatnie uderza dwukrotnie o mahoniowe drzwi. Podnosi swoją głowę, aby spojrzeć na mnie. Uśmiecham się dodając jej odwagi. Co ja pierdzielę, to mi trzeba dodać otuchy. Nie wiem jak szatynka zareaguje na mój widok.
         Nie karzą nam długo czekać, niespełna kilkanaście sekund później drzwi przed nami ustępują, a w nich pojawia się nie kto inny jak mój były teść.
         - Dzień dobry, Germanie - brunet kiwa do mnie głową. - Jest Violetta? Lily chciałaby się z nią zobaczyć.
         Pan domu wskazuje ręką, abyśmy weszli do środka. Ledwo co przekroczyłem próg posiadłości, zapach domowego ciasta dotarł do mojego nosa napędzając kubki smakowe.
         - Violetta jest w kuchni - mówi Castillo. W takim razie to ona stoi za sprawą tego cudownego zapachu.
         Wraz z córką i jej dziadkiem podążamy za zapachem cudownego jabłecznika, znaczy tak czuję. Gdy otwieram drzwi do kuchni momentalnie staję w bezruchu. Violetta i nasz mały synek razem wykonują słodkości.
         - Mama!
         Lily puszcza moją rękę i biegnie w kierunku szatynki. Obejmuje jej nogi z uśmiechem.
        - Och, kochanie, co tutaj robisz? - Szatynka bierze ją na ręce. Dopiero po chwili łapiemy kontakt wzrokowy.
       - Poprosiłam tatusia żeby mnie do ciebie przywiózł - malutka kopia Violetty wtula się w nią.     Zazdrosny malutki chłopczyk, który siedzi na blacie, oczywiście pilnowany przez Angie, zaczyna płakać.
        Bez zbędnego pytania. Podchodzę do niego. Patrzę na byłą teściową, uśmiecha się leciutko do mnie. Daje mi do zrozumienia pewną kwestię. Wyciągam ręce w kierunku chłopca. Łapie je i wstaje. Tym sposobem patry prosto w moje oczy.
- Cześć, Loui - mówię cichutko w jego stronę. - Jestem twoim tatusiem.

        Louis i Lily, dwie wierne kopie mnie i Violetty bawią się na dywanie w salonie w domu dziadków od strony mamy. To jest ich drugie spotkanie, myślę. Mimo różnicy wieku odnaleźli wspólny język. Cóż to są dzieci. One potrafią nawiązywać kontakty lepiej niż my dorośli.
        - Pójdę się przewietrzyć - słyszę szept Violetty w kierunku rodziców.
        Całą trójką kiwamy głowami w jej stronę. Cały wieczór zamieniliśmy może trzy zdania. Jak się czujesz i kilka mnie ważnych aspektów.
        W mojej głowie rodzi się myśl.
        Wstaję i nie mówiąc nikomu co zamierzam, wychodzę na taras. Miejsce w którym znajduje się szatynka. Gdy stoję za nią, bez chwili zastanowienia obejmuję ją. Violetta lekko się wzdryga, ale nie odrzuca mnie. Wręcz przeciwnie, chyba się uśmiecha.
         - Leon, co ty robisz?
         - To co powinienem, kochać - mówię składając delikatnego całusa na jej karku.

Od autorki: Przepraszam Was, chciałam go dodać po 21, a mamy uhuh 24 xD Hoho, zakończenie One Parta dość dziwnie szybko mi się pisało - może tabletki tak działają? Powiem Wam więcej, to co jest wyżej podoba mi się! To nowość, poważnie :D chyba koniec zawaliłam, ale cóż, nic więcej nie zrobię :( A! Informacja! Póki co wstrzymuję się z pisaniem kolejnych dwóch rozdziałów, w chwili obecnej nie mam na nie pomysłu :( W zamian w poniedziałek (tak, rozdziały będą w poniedziałki, nie w soboty!) pojawi się pierwszy rozdział nowego opowiadania! P.S. - Bez sprawdzenia, przed chwilą dopisany jeden wątek xD 

min. 50 komentarzy -> rozdział 1 

Nath :*