Rozdział 23: Boli

- Kochanie jesteś gotowy? - Zapytała szatynka.
          To właśnie dziś mają poznać płeć swojego jeszcze nienarodzonego dziecka. Od dłuższego czasu czekali na tę chwilę. Każde z nich ma odmienne zdanie. León chce mieć córkę, aby móc ją chronić przed chłopakami. Zaś Violetta ma odmienne zdanie, chciałaby mieć synka, małą kopie swojego męża. Oboje nie skreślają możliwości, że w każdej chwili mogą ponownie zostać rodzicami. Jednak z tym chcą poczekać.
- Idę już idę. - Krzyknął z piętra.
- A mówią, że to na kobiety trzeba czekać.  - Westchnęła.
         Szatynka od trzech tygodni przestała uczestniczyć w życiu show-biznesu. Póki co zawiesiła karierę, jednak w przyszłości chciałaby do tego wrócić. Modeling jest częścią jej serca, tak jak miłość do Leóna. Niewykluczone, że pod wpływem chwili zrezygnuje z wszystkiego dla rodziny.
- Jestem.
          Przed jej oczami stanął León ubrany w biały podkoszulek, koszulę w kratkę, którą kupiła mu szatynka na dwudzieste szóste urodziny, oraz ciemne spodnie. Szatynka zaniemówiła.
- Llleón, mmy idziemmy tylko na kontrolę. - Jęknęła,
- Nie, kotku zabieram Cię w tajemnicze miejsce. - Powiedział.

***

- Jak się Pani czuje? -Zapytał lekarz, prowadzący ciążę Verdas.
          Popatrzyła na niego.
- Świetnie, tylko te bóle w krzyżu. - Westchnęła.
- To normalne w 24 tygodniu ciąży, a jak z nudnościami?
- Przeszły. - Odpowiedział za nią mąż.
          Smith porozmawiał z młodym małżeństwem na temat chorób genetycznych występujących w ich rodzinach, aby wykluczyć wady u płodu.
          Po krótkiej rozmowie kazał szatynce położyć się na specjalnym łóżku. Z przyzwyczajenia podniosła lekko do góry bluzkę. Blondyn podszedł do niej i nalał trochę przeźroczystego żelu na jej dość widoczny brzuch. Następnie przyłożył urządzenie.
          Uśmiechnął się lekko do monitora.
- Chcecie poznać płeć? - Zapytał
- Tak. - Odpowiedzieli równo.
- Dziewczynka. - Powiedział zgodnie z prawdą.
          León zaczął skakać z radości,a Violetta z uśmiechniętej dwudziestosześcioipółletniej kobiety stałą się smutna. Od zawsze marzyła o synu. Dobrze wie, że chłopcy są synkami mamusi. Mogła się tego przekonać na własne oczy. Jej małżonek i jego mama Veronica, są związani niesamowitą więzią. Raz gdy Pani Verdas  była chora, a León podczas nagrywania pierwszej części trylogi o Percym Jackso'nie. Zostawił wszytko w Atenach i przyleciał do chorej matki w Los Angeles.
          Szatynce bardzo tym zaimponował. Nie sądziła, że jej mąż jest w stanie porzucić wszytko i przylecieć na drugi koniec półkuli ze względu na zapalenie płuc Veronici, aż ze Śródziemnomorskiej Grecji.

***

- Co? - Krzyknęła brunetka.
- Chcę rozwodu. - Powtórzył.
          Do jej oczu napłynęły łzy. Ona i Marco są parą od ośmiu lat, a małżeństwem od trzech. Szczęśliwym, lecz kłótliwym. Nigdy niczego im nie brakowało, a jednak. Tavelli zawsze marzył o dziecku, a Francesca jest sceptycznie nastawiona do dzieci. Co w jej znaczeniu oznacza, że nigdy nie zajdzie w ciążę. Dla bruneta jest to cios w serce, kocha ją. Miał wielką nadzieję, że w przyszłości będą mieli gromadkę dzieci. Jedno słowo Włoszki przekreśliło wszytko, Nie.
          Za każdym razem kiedy mówił o ich potomkach słyszał, Nie. Miał już tego dosyć, nie chce zmarnować życia u boku Restó, właśnie z tego względu.
- Nie kochasz mnie? - Zapytała łamliwym głosem.
          Odszedł. Bez słowa pożegnania. Zabrał wszystkie walizki oraz to co jego. Zostawił ją samą z papierami rozwodowymi.
          Opadła na ziemię. Zanosiła się, szlochała jak nigdy. W przeszłości nie myślała, że Meksykanin tak ją skrzywdzi.

***

         Szczęśliwy szatyn wbiegł do domu swoich teściów, w którym przesiadywali jego rodzice. Cała czwórka czeka na wieści o swoim wnuku, a raczej wnuczce. Od razu skierował się do gabinetu Germana, tam niestety ich nie było. Następnie wbiegł po schodach przy tym prawie się wywracając. 

- Idiota. - Szepnęła po cichu szatynka. 

- Ciekawe kiedy się zorientuje, że przebiegł koło nas. 

          Zaśmiali się. Po niespełna minucie usłyszeli huk, zmartwieni pobiegli do miejsca z którego słychać było także ciche jęki. 

- Za kogo ja wyszłam. - Skarciła się najstarsza córka Pana Castillo.
          Stali wokół szatyna, który sturlał się ze schodów. Czego skutkiem jest, prawdopodobnie, złamana ręka. Szatyn popatrzył na nią z bólem w oczach i łzami.
- Boli. - Szepnął.


OD AUTORKI:
Dwudziestka trójka jest nie taka jak chciałam, ale to chyba przez to, że to opowiadanie powinno być pisane narracją pierwszoosobową, a nie trzecią jak myślicie? Leonetta szczęśliwa, ale nie do końca. Marcesca, Marcesca szkoda słów. Nigdy tej pary nie lubiłam i nie zacznę, co do Francescy mam już plany, a Marco... Zniknie, maybe. 

CO DO KOPIOWANIA:
 Ines przeprosiła, ale nie wiem co myśleć, w końcu to trzeci raz. Ja próbuję od kilku godzin zrobić coś ładnego, a kilka dni potem znajduje kopie na jej blogu. To szczyt chamstwa z jej strony.  Jesli jeszcze raz powtórzy się taka sytuacja, macie jak w banku blog tylko dla zaproszonych, ale wtedy zaproszę tych którym ufam.