Epilog: Kocham Cię

León.
          Patrzyłem z przerażeniem na Violettę. Nie oddawała żadnych uczuć, była blada. Gdyby nie obrączka na jej palcu, nie poznałbym jej. Wygląda jak wrak człowieka, co było absolutnie nie możliwe. Ściągnąłem czarną marynarkę, w której było mi zdecydowanie za gorąco. Położyłem ją na białym krześle, które stało tuż obok łóżka.
          Usłyszałem szloch mojej żony. Kucnąłem przy niej.  Złapałem jej dłoń.
- León, boję się. - Szepnęła kładąc głowę na moim barku. Jest cała roztrzęsiona. Boi się. Jest w takiej sytuacji pierwszy raz. Pielęgniarka poprosiła ją aby wstała. Przy mojej pomocy, udało się.
- Ja wiem, że Panią boli, ale musi się Pani schylić, chociaż do połowy. - Oznajmiła lekarka z oddziału ginekologicznego. Violetta złapała się moich dłoni, mocna je ścisnęła.
          Kobieta liczyła kręgi, kręgosłupa mojej żony, aby podać jej znieczulenie w odcinku lędźwiowym. Czując ukucie, uścisk Verdas stał się coraz mocniejszy. Cicho jęknęła, z bólem spojrzała mi w oczy. Przeraziłem się. Blondynka poprosiła abym pomógł jej położyć się, bo ona straciła czucie w nogach, przez zastrzyk.
          Położyłem ją na śnieżnobiałej pościeli. Pocałowałem ją w czoło. Odszedłem kawałek. Viola patrzyła na mnie ze strachem. Współczułem jej, to w końcu moja wina. To ja ją zapłodniłem. To prze zemnie teraz to wszystko przechodzi.
         Ścisnąłem ręce w pięści. Zauważyła to. Odwróciła wzrok. Płakała, słyszałem to.

***

         Violetta nie odzywa się do mnie od kiedy na zobaczyła mój gest. Nie wiem co przez niego zrozumiała, bo po prostu to nie miało największego znaczenia. No cóż, widocznie dla niej tak, ale skąd ja ma wiedzieć co ona myśli? Nie jestem żadnym wszechwiedzącym, choć pewnie fajnie byłoby.
         Usłyszałem płacz. Wyrwało to mnie z moich bezsensownych myśli. Popatrzyłem w stronę Violetty. Uśmiechnęła się lekko w moim kierunku. Niepewnie podszedłem do niej. Ująłem jej rękę i pocałowałem czule.
- Vivienne. - Powiedzieliśmy razem. W oczach mojej żony pojawiły się łzy. - Ej, Violu. Co jest? - Zapytałem ścierając łzy z jej twarzy. Nie odpowiedziała. W tej samej chwili jedna z położnych podała mi naszą malutką córeczkę. Kucnąłem. Przekazałem dziewczynkę Violetcie. Rozpłakała się jeszcze bardziej. - She's beautiful. - Powiedziałem.
- Na pewno Vivienne? - Spytała. Lekko przytaknąłem. W końcu to imię podoba się jej, tak jaki mi. Na jej twarzy pojawił się ogromny uśmiech. - A na drugie? - Dość długo nad tym myślałem jeszcze przed tym dniem.
- Caroline. - Zacząłem. - Na cześć wspaniałej cioci. Która nam bardzo pomogła, prawda? - Zatonąłem w jej pięknych piwnych oczach, tak samo jak podczas naszego pierwszego pocałunku. Swoją drogą najpiękniejszego.
 - Nasza i tylko nasza, Vivienne Caroline Verdas.
- Kocham Cię.

***

- Tak! - Powiedziałem stanowczo. - Wracasz do modelingu i koniec kropka! - Mówiłem krzycząc. Może jak podniosę na nią głos przestanie mówić o końcu kariery. 

- A Vievienne? - Zapytała z łzami w oczach. - Ona potrzebuje matki, prawdziwej matki, która nie chodzi po wybiegu w bieliźnie czy pozuje topless w Vogue. - Zaczęła. - Mimo to zgodzę się na ten jeden cholerny pokaz Victoria's Secret. Wiesz dlaczego? Bo Kocham Cię i wiem, że chcesz dla mnie szczęścia. - Spuściła z tonu.
- Dziękuję. - Szepnąłem. Pokręciła głowa i poszła do pokoju naszej córeczki. Poszedłem zaraz za nią. Można powiedzieć, że krok w krok z nią. Będąc w środku dostrzegłem piękny obraz. Moja żona trzymała naszą malutką kruszynkę na rękach. Po cichu podszedłem do niej, objąłem ją w talii. Lekko się uśmiechnęła.  Obróciła głowę i popatrzyła się w moje oczy.
- Zaśpiewajmy jej coś, razem. - Powiedziała z uśmiechem. Musnąłem jej policzek. - Proszę. - Przytaknąłem.
- Violu. Zaśpiewałbym, ale ja już nie potrafię. - Spuściłem głowę. Dzięki temu miałem wgląd na piersi mojej żony od góry. Lekko się uśmiechnąłem. - Masz piękne cycuszki. - Skomentowałem.  Popatrzyła sie na mnie groźnym wzrokiem.
- Kocham Cię, wariacie. - Wywróciłą oczami. - Teraz spróbujmy zaśpiewać Twoją piosenkę, Vivienne. Pamiętasz jeszcze słowa Podemos? - Zapytała. Jak ja mógłbym zapomnieć tekst piosenki, w której śpiewam o uczuciach do Violi.
- Kochanie, zawsze. - Pocałowałem ją w szyje.

***

     Siedzieliśmy z Violettą w parku patrząc na naszą  sześcioletnią już, Vivienne. Uśmiechnąłem się na jej widok. Jest taka podobna do miłość mojego życia. Swój wzrok skierowałem na ukochaną, była zmęczona. To widać. Ciąża daje się we znaki. Tak moja żona po raz drugi jest w ciąży. Sam nie wiem jak to się stało. Vivienne miała być naszym pierwszym i ostatnim dzieckiem. Wyszło inaczej. Mimo to cieszę się. Nasza rodzina powiększy się o kolejnego członka. Na ostatniej wizycie u ginekologa poznaliśmy płeć naszego dzieciątka, tym razem to chłopiec. Od dziecka będę go uczyć gry aktorskiej, zostanie aktorem tak jak tatuś. Dostanie Oscara za najlepsza rolę, pozna żonę swoich marzeń, weźmie ślub, a potem spłodzi nam wnuki.
- Kochanie zimno mi. - Oznajmiła Violetta. Fakt miała na sobie bluzkę z krótkim rękawem i standardowo spodnie i air maxy. Ściągnąłem swoją bluzę i założyłem jej na plecy.
- Kocham Cię. - Szepnąłem.

***

- Mamo, tato! - Krzyknęła nasza dwudziestojednoletnia córka. Vivienne urosła na piękną i mądrą kobietę. Tak jak Kiedyś Viola, jest modelką. Kilka miesięcy temu wyszła za mąż za modela, syna Ponte, Ashton'a. Nigdy nie przeszłoby mi przez myśl, że nasze dzieci się w sobie zakochają. - Gdzie jesteście?
- W kuchni. - Krzyknęła moja żona. Poparzyłem na nią z uśmiechem. Jesteśmy już razem dwadzieścia jeden lat, a nasza miłość z każdym dniem potęguje się. Podszedłem do niej i lekko musnąłem jej policzek. Uśmiechnęła się.
Do pomieszczenie weszła nasza córka wraz z mężem. Na ich twarzach widniał szeroki uśmiech. Nie wiedzieliśmy o co im chodzi.
- Co was do nas sprowadza? - Zapytała kojącym głosem Violetta. Popatrzyli na siebie z miłością w oczach.
- Zostaniecie dziadkami. 

KONIEC 

**************

1) Nie umiem. PRZEPRASZAM. Nie umiem pisać już tego opowiadania. Straciło ono magię już dawno. Powinnam zostawić ja tak jak je zakończyłam (rozdziałem 22), a nie głupia Nath wzięła zaczęła je kończyć. 

Jeszcze raz was przepraszam. 

2) Jeśli pojawi się 40 KOMENTARZY opublikuję PROLOG. Z nową historią, nieznaną wam. Tak dobrze przeczytaliście nieznaną, nie chcę kontynuować historii która pisałam z Axi i Cat. To była nasza historia i niech tak pozostanie.

3) Dziękuję wam za wszystkie komentarze, a w szczególności xAdusiax, Żonie oraz  Teddy. Kocham czytać ich komentarze.

NATH ;*