Rozdział 28: My honey

León.
Dwudziesty trzeci czerwca, to najwspanialszy dzień w moim życiu zaraz po ślubie z Violettą. Dzisiaj ma się odbyć uroczysta premiera mojego nowego filmu. Niestety w tym ważnym dla mnie dniu, nie może być ze mną moja piękna żona, która jest już w dziewiątym miesiącu ciąży.  Tak, już niedługo na  świat nasza perełka.  Razem z moim kociakiem stwierdziliśmy, że nie sprzedamy pierwszych zdjęć dziewczynki, żadnemu magazynowi. Aby nie kusić paparazzi, sami je zrobimy i dodamy na nasze konta na Twitterze.
W chwili obecnej ubieram się w czarny garnitur i niebieską koszulę. Gdy to już miałem an sobie, zacząłem szukać krawatu. Po kilku minutach znalazłem go i zacząłem zakładać na siebie.
Do garderoby weszła moja piękna żona. Podeszła do mnie, a następnie wtuliła się w mój tors, o ile można to tak nazwać. Przecież jej duży brzuch utrudnia jej wszystko, włącznie z przyjemnymi pieszczotami.
- Kocham Cię. - Szepnęła
Musnąłem lekko jej jagodowe usta. Po oderwaniu uśmiechnęliśmy się do siebie.
- Jak się czujesz? - Zapytałem, kładąc ręce na jej brzuchu.
- Znakomicie, jednak chciałabym żeby było już po porodzie. - Zaczęła. - Tak, poza tym pamiętasz, że dzisiaj jest dzień ojca?
Fuck! Kompletnie zapomniałem i co ja mam jej teraz powiedzieć? Gdybym tylko czytał SMS'y od mojego menadżera z ważnymi datami to nie wypadłoby mi to z głowy. Wziąłem głęboki oddech.
- Czyli nie. - Oznajmiła.
Popatrzyłem na nią pytającym wzrokiem.
- Jak wzdychasz i bierzesz oddech kiedy o coś Cię pytam , masz pokerową twarz. Co dla mnie oznacza, że nie wiesz. Zawsze się sprawdza, my honey.
- Ciekawe po kim nasza perełka odziedziczy mądrość.

Violetta.
- Verdas gdzie macie kubki? - Zapytała krzycząc Cavagilia.
Tak niestety Francesca i Marco nie są już małżeństwem od kilku dni. Włoszka miała kilka godzin słabości, a kilka takich w których walczyła o swój związek. Jednakże wszystko potoczyło się inaczej niż chcielibyśmy. Okazało się, że Tavelli ma na boku dziecko ze swoją byłą dziewczyną - Aną. To nie wszystko! Zdradzał Fran od jakiegoś roku.
- W górnej szafce, po lewej. - Odkrzyknęłam.
Poczułam silne kopnięcie ze strony mojej małej córeczki. Przekroczyło to mój próg bólu, tak jestem osobą delikatną, a mocne przytulania czy chociażby silne dotknięcie mnie boli. Zakręciło mi się w głowie.
- Viola, Viola! Wszytko okej? - Złapała mnie blondynka. Popatrzyła w dół. - Jesteś cała mokra, zapomniałaś pójść do toalety?
Spojrzałam w dół.
- Jjja chyba rodzę. - Powiedziałam cicho.
- Co? - Krzyknęła Francesca z kuchni. W szybkim tempie pojawiła się tuż koło mnie. - Ona rodzi! Ty rodzisz! - Zaczęła krzyczeć i biegać po całym moim domu. Przyglądałyśmy jej się z Ludmiłą, dopóki nie poczułam kolejnego skurczu.
- Wdech i wydech. Wdech i wydech. - Mówiła do siebie Włoszka.
- Franecsca do cholery! To Violetta rodzi nie ty! - Skarciła ją Pasequrelli. Stanęła jak wryta. - Dzwoń po karetkę, teraz! A ty gdzie masz torbę?
- Uuu góry. - Szepnęłam.

León.
Czerwony dywan, aktorzy, kino. To już ta godzina. Wyszedłem z czarnej limuzyny z przyciemnianymi szybami, w towarzystwie mojej przyjaciółki. Złapałem ją pod rękę i podeszliśmy do reszty obsady naszego filmu. Zaczęliśmy grupowo pozować na tle plakatów rozwieszonych na ściance. Stanąłem między Caroline, a Jeremym, który grał, i zagra jeszcze mojego przyjaciela pół człowieka, pół minotaura.
Poczułem rękę na swoim ramieniu.
- Violetta rodzi. - Szepnął mi na ucho mój nowy menadżer. Poprzedni sam się zwolnił, zachciało mu się ochraniać prezydenta. Popatrzyłem na niego zaskoczony, a zarazem zdziwiony w końcu Violetta ma termin za kilka dni. Otrząsnąłem się.
- Żartujesz, prawda? - Zapytałem. Pokiwał głową przecząco. Wziąłem głęboki oddech. - Kryj mnie. - Oznajmiłem.
W szybkim tempie odbiegłem i wsiadłem do pojazdu, którym przyjechałem.
- Do szpitala, Hank. - Rozkazałem szoferowi.  Skierował swój wzrok na mnie.
- Córka tego idioty chce przyjść na świat, teraz. - Usłyszałem kobiecy głos. Wzrok przeniosłem na blondynkę wsiadającą do pojazdu. - Hank, jedź do cholery! - Krzyknęła moja przyjaciółka. Z piskiem opon ruszliśmy.
- Skąd ty... - Zacząłem, ale nie dane było mi skończyć.
- Paul. - Odpowiedział krótko.
Po niespełna kilku minutach dojechaliśmy do wyznaczonego miejsca. Wbiegłem na odział ginekologiczny. Ludzie patrzyli się na mnie jak na idiotę. Cóż poradzić jestem zdenerwowany za chwilę na świat przyjdzie moja córeczka, a ja biegnę po korytarzu!

Diego. 
Czerwone ściany z odrobiną czarnych wstawek. Białe meble. Te rzeczy nadają charakteru lotnisku w Los Angeles. Swoja drogą należy ono do jednych z największych w Stanach Zjednoczonych, a może i nawet na świecie, ale kto to wie? Na pewno nie ja. Cicho westchnąłem. Popatrzyłem w stronę hali przylotów, cały czas wychodzą jacyś ludzie, ale ani śladu po mojej starszej siostrze. Kto by się spodziewał, że mam siostrę i to starszą o sześć lat? Powiedzmy sobie szczerze nikt. Może dlatego, że nie przyznajemy się do siebie? Co ja poradzę, że od kiedy wyszła za milionera który jest po sześćdziesiątce przestała się ze mną kontaktować.
Trzy tygodnie temu zainteresowała się mną, a czemu? To proste! Jej mężulek zmarł i teraz szuka nowego faceta. Tym razem w swoim wieku. Twierdzi, że moi koledzy są bardzo atrakcyjnie, a na dodatek sławni.
- Diego! - Usłyszałem pisk tej fałszywej suki, Mory.

~*~

Przyznam szczerze, spieprzyłam ten rozdział. Miał wyglądać zupełnie inaczej. Wyszedł jak wyszedł, no, ale cóż poradzić. 

Zdradzę wam jedną rzecz. Niedługo opowiadanie dobiegnie końca, a dokładniej epilogiem będzie 35 rozdział. Według mnie ta historia, skończy się tak jak powinna, a dalsze rozdziały nie miały by sensu. 

Oczywiście nie skończę z pisaniem. Pojawi się nowa historia, zupełnie inna niż do tej pory. Mam nadzieję, że spodoba się tak jak ta. 

IM WIĘCEJ KOMENTARZY TYM SZYBCIEJ ROZDZIAŁ!

Nath ;*