One Part - To co powinienem, kochać cz.1

PRZECZYTAJ NOTKĘ POD POSTEM!

Narrator
               Przepiękny dzień, to norma w Buenos Aires. Na pozór ludzie powinni się cieszyć ze słonecznej pogody. Jednak nie dziś. Szatynka cała zapłakana siedzi na jednej z ławek w pobliskim parku koło sądu. Jedynym powodem jej płaczu było odebranie jej praw rodzicielskich, tylko i wyłącznie za sprawą jej byłego męża - Leóna Verdasa.
               Według niego i jego nowej partnerki - Francescy Restó, przez którą rozpadł się również ich związek. Violetta jest osobą nieodpowiedzialną i nie jest w stanie zapewnić trzyletniej Lily bezpieczeństwa i miłości. Co jest absurdalne! Aby własna matka nie kochała swej pociechy.

               Następnego dnia równo o godzinie ósmej León odebrał córkę Violetcie wraz z jej wszystkimi rzeczami. Za równo Lily jak i jej mama nie mogły przestać ronić łez. Verdas chcąc uniknąć scen jak najszybciej wyrwał córkę z uścisku matki, tym sposobem zranił nie tylko serce swojej córki, ale także serce Violetty.
Dokładnie serce, Lily, León i Maria to te trzy osoby które gościły w jej sercu do pewnych chwili. Jej mama do wypadku, León do rozwodu, zaś Lily do dziś. Te trzy osoby były dla niej najważniejsze. pierwszą odebrał jej los, drugą jej przyjaciółka, zaś trzecią osoba która darzyła miłością.
              Cholernie kochała Leóna Verdasa. I to niemiłosiernie do dnia w którym oświadczył jej o zdradzie i zażądaniu rozwodu. Wtedy jej serce pękło, a dziś jeszcze bardziej.


             Minęło kilka godzin, a Violetta czuje jakby to była wieczność. Gdzie nie spojrzy widzi szczęśliwą Lily bawiącą się z Leónem, bądź pierwsze kroki córki. To właśnie w tym apartamencie Castillo uświadomiła Verdasa, że zostanie ojcem. Gdyby wiedziała co się stanie w przyszłości, na pewno by mu tego nie powiedziała.
              Szatynka zsunęła się po ścianie i zaczęła niemiłosiernie płakać. Z tęsknoty, jaki i z bezsilności. No bo co ma zrobić? No właśnie nic, ta bezsilności ją zabija. Zabija od środka. Jeszcze kilka tygodni temu miała dla kogo żyć, miała kochającego męża, córeczkę, a na świat miał, znaczy ma przyjść ich syn.
              Dnia którego Violetta chciała mu powiedzieć o kolejnej ciąży, on oznajmił, że to koniec. Nowinę zachowała dla siebie, nawet własnej córce nie powiedziała. No bo, po co? Castillo była święcie przekonana, iż jej były mąż odbierze jej osobę na której jej zależy. Tak jak to wcześniej uczyniła Francesca. Gdyby dowiedział się o następnym dziecku, również odebrał by go od matki.

*/Trzy lata później/*
             León wraz ze swoimi rodzicami siedzi przed gabinetem lekarza w szpitalu. Jest tu pierwszy raz od kiedy urodziła się Lily.
             - Co z nią Maxi? - Zapytał się swojego kolegi lekarza, León.
             - Nie będę owijał w bawełnę. Lily jest w ciężkim stanie, ciągle potrzebujemy dla niej krwi. Ma bardzo rzadką grupę ABRh-. Sprawdzałem już w waszych kartach i wasza trójka ma niestety inna grupę. - Mówił bezsilnie Ponte.
             - Ale jak to możliwe, przecież nasza rodzina ma ARh+? W takim razie, kogo ona ma krew? - Zadał pytanie zestresowany tata małej Lily.
             Maximiliano popatrzył się na jego rodziców. Lekko kiwnęli głowami, widzieli czego się spodziewać.
             - Violetty. - Powiedział na jednym tchu.
             - Gdzie ona jest? - Zapytał smutnym głosem Verdas.
            Czego się dziwić? Trzy lata temu popełnił największy błąd swojego życia. Rozwiódł się z żoną którą kochał dla jakiejś dziwki która przy pierwszej lepszej okazji zdradziła go z bogatszym facetem. Zabolało go w końcu dla niej zostawił żonę. Po dzisiejszy dzień tego żałuje. W głębi duszy pragną, żeby to wszytko okazało się snem. Zaraz obudzi się koło swojej żony Violetty i córki Lily.
             - Dziesięć godzin temu skończyła dyżur. - Oznajmił.
             - Możesz do niej zadzwonić? Wiesz - Podrapał się po głowie. - ode mnie nie odbierze.
             - Nie, Leónie. To jest w Twoim interesie, nie Maxiego. - Odezwała się jego mama.
             - Moim? - Zapytał.
             - Tak, a czyim? Lily to dziecko Twoje i Violetty, nie Maxiego. W tym przypadku ty musisz z nią porozmawiać. - Mówił ojciec Leóna.
             - Ona mnie nienawidzi. - Oznajmił smutno.
             - Dziwisz się jej? - Zakpiła Veronica.
             - Jedźmy do niej. - Powiedział niechętnie
             Wyszli ze szpitala. Wsiedli do samochodu i pojechali w stronę domu Castillów.

***

             Violetta siedziała wraz ze swoimi rodzicami i synkiem w ogrodzie. Mały Louis siedział u mamy na kolanach i malował, jak na dwuletnie dziecko przystało. Same głowonogi bądź kreski rożnego rodzaju. O istnieniu małego Castillo jego ojciec w dalszym ciągu nie wie. Violetta nie ma zamiaru mówić Leónowi o ich synku.
              Louis jest wierną kopią swojego taty. Porywczy, buntownik, lecz bardzo uprzejmy i dobrze wychowany. Takie cechy oboje posiadają. Nie jest to ułatwieniem dla Violetty, w swoim dziecku widzi byłego męża. Którego w głębi duszy i kocha i nienawidzi.
             Ich spokojne siedzenie przerwał dzwonek do drzwi. German odłożył herbatę na stolik i podszedł do źródła dźwięku. Chwilę go nie było, aż w końcu wrócił z trójką Verdasów, na czele z Leónem. Na początku Violetta ich nie widziała była zajęta rysowaniem z synkiem.
            - Zobacz jeszcze tutaj trzeba pomalować. - Mówiła w kierunku małego Louisa.
            - Violetta do Ciebie. - Powiedział.
            Szatynka podniosła wzrok z kolorowanki. Na jego widok zaniemówiła.
            - To my was może zostawimy samych. - Oznajmił pan domu. Tak jak powiedział tak zrobili, w ogrodzie zostali tylko Violetta, León i ich mały synek.
            - Słucham. - Powiedziała pewna siebie.
            - Violetta, wiem jak jest między nami. Mimo tego tu przyszedłem, potrzebuję Twojej pomocy. To znaczy nie ja tylko Lily. - Plątał się w swoich zdaniach.
            - Wysłów się wreszcie. - Powiedziała niechętnie.
            - Lily potrzebuje transfuzji krwi.
            - Co? I po to jestem Ci potrzebna? Równie dobrze ty możesz oddać jej krew. - Oznajmiła.
            - Sęk w tym, że to Ty i Lily macie taką sama grupę.
            - Jak? Przecież Lily powinna mieć Twoją grupę krwi, przestudiowałam to kilkanaście miesięcy przed porodem. - Mówiła cicho.
            - Violetta proszę Cię pomożesz?
            Popatrzyła na swojego synka. Pogłaskała go po głowie. Westchnęła głośno.
           - Pomogę, tylko żeby była jasność, nie robię tego dla Ciebie, tylko dla niej. - Oznajmiła.
           - Dziękuję. To wiele dla mnie znaczy.

***//***

1) Ten One Part napisałam jeszcze w październiku, miał się ukazać na drugim blogu, ale go usunęłam. Nie miałam ochoty pisać na tamtym blogu, ponieważ ten był i jest dla mnie najważniejszy. 

2) Dziś koło 23 wyjeżdżam nad nasze  morze, znowu. Nie, tym razem nie do Danii, dziś do naszego najdalej wysuniętego cyplu, półwyspu helskiego. 

3) Rozdział 3 pojawi się koło czwartku/piątku. 

Nath ;*