Rozdział 22: Portland

EDIT: W niedzielę nie pojawi się rozdział, za co ogromnie przepraszam! W zamian otrzymacie we wtorek/środę trzecią część One Parta! :)

Leon POV'S
               Biegając mogłem pomyśleć. Pomyśleć mogłem tylko wtedy kiedy biegałem. Wówczas moja głowa nie była zasypana myślami dotyczące interesów, rodziny czy innych pieprzonych sprawach. Moja głowa była wolna. Cóż, też nie całkowicie. Siedziała w niej malutka szatynka o piwnych oczach.
             Spojrzałem na zegarek - naturalnie mieścił się na mojej prawej ręce -  dochodziła dziesiąta. Czas wracać. 
              Droga z Westlake Park do Escali nie trwa długo. Za co cholernie dziękuję twórcą miasta. Krótsza droga oznacza szybsze zobaczenie słodkiej twarzy mojej cudownej ukochanej.
              Będąc pod wejściem do budynku spojrzałem w górę. Na najwyższych dwóch piętrach znajduje się mój penthouse, a na jednym  z nich - nie wiem którym - znajduje się Castillo. W przyszłości zamierzam odkupić cały budynek od Josepha Sunnery'ego.
             Z uśmiechem na twarzy wszedłem do windy. Te kilkanaście ostatnich pięter stąpałem z nogi na nogę, moja głowa przepełniona była - jedyną podstawową rzeczą w moim życiu - wczorajszym aktem seksualnym z ukochaną. Właściwie czy ja mogę ją tak nazywać?  Moje dotychczasowe życie kręciło się wokół seks telefonów czy pieprzonych uległych, które były na każde moje zawołanie. Plusem tego wszystkiego był fakt, że ta cholerna miłości nie działała w naszych relacjach. Na miłość boską z Violettą jest inaczej.

             Wszedłem do sypialni z lekkim uśmiechem. Chciałem zobaczyć Violettę - czy ja ją traktuję jak uległą? - w bieliźnie rozłożoną na tym cholernie potężnym łóżku.
              Uśmiech z mojej twarzy zszedł równie szybko jak na niej zagościł. Na łóżku znajdowała się cała zawartość szafki z pieprzonego pokoju bólu. Kurwa, kurwa, kurwa! Skąd one się tu znalazły?! Przecież tylko ja mam klucze!
 - Violetta. - Krzyknąłem zdenerwowany. - Violetta! - Powtórzyłem.
             Zero reakcji. Cisza, głucha cisza, aż niepodobne.
             Przeczesałem włosy palcami, co ja pieprzę? Ja je w kółko przeczesywałem,  aż do przyjścia Isabell. Czterdziestolatka stała w drzwiach ze smutną miną.
- Gdzie Violetta?
- Odeszła. - Szepnęła przykładając chusteczkę do ust. - Godzinę temu spakowała swoje rzeczy i... odeszła. - Mówiła z trudem. - Zostawiła dla Pana list na komodzie. - Wskazała głową w stronę koperty.
              Przełknąłem ślinę; podszedłem do mebla. Moje ciało przeszedł dreszcz,  niemiły. Wziąłem głęboki oddech.
              Wyciągnąłem kartkę z białej koperty.
               Zacząłem czytać
 

Drogi Leonie, 
Pamiętasz jak podczas kolacji u Twoich rodziców udałam się do toalety? Cerise podążyła za mną. Czekała na mnie w pomieszczeniu, gdy ja próbowałam ochłonąć w jednej z toalet. Po wyjściu wyjrzałam ją, z rękami splecionymi na piersiach i uśmiechem niczym u Miss International.
Zaczęła swoja intrygę wobec mnie. Powiedziała mi jak to przeleciałeś ją w czerwonym pokoju pełnym seks zabawek i wielu kolorowych prezerwatyw. Cóż za ironia, prawda? Początkowo jej nie wierzyłam, póki sama nie znalazłam się w tym miejscu. Dla mnie to oznacza jedno. Koniec wszystkiego co było związane z nami. 
Nie chcę mieć z Tobą do czynienia. Nie dzwoń, nie pisz, nie szukaj mnie. Żyj swoim porąbanym życiem maniaka seksualnego. Ponownie oświadczy się Johanson i pieprz ją do utraty przytomności w pokoju zabaw. 

V.V. Castillo

  Kurwa, kurwa. Kurwa. Nie jest dobrze, o cholera. To jestem w jednej wielkiej dupie.

Violetta POV's
              Ze złamanym sercem udałam się do swojej najlepszej przyjaciółki, Ludmiły. Jej mały domek znajdował się na przedmieściach Seattle. Przez co droga pieszo zajęłaby mi niezmiernie długo, w tym przypadku wygrało metro.
              Siedziałam na jednym z niewygodnych foteli w podziemnej maszynie transportu. Zastanawiałam się nad całym moim życiem. Od początku - kiedy pamiętam - zawitania na świecie, po dzisiejszy cholernie ciężki dzień. Oparłam głowę o zimną szybę.
              Dlaczego ja? Dlaczego Leo? Dlaczego nasz związek? Czy my kiedykolwiek ze sobą będziemy? Nie, Violetta ty nie chcesz go znać! Skrzywdził Cię, zapomnij o nim. Tylko jak? Wszystkie chwile spędzone z nim są najpiękniejszymi w moim dwudziestodwuletnim życiu na tym zasranym kontynencie Amerykańskim.
              Kilka minut później byłam pod domem blondynki. Na podjeździe stało czerwone BMW z przyciemnianymi szybami. Federico? Jej rodzice? Na sto procent nie Leon, on ogranicza się do jednego koloru: czerni.
              Zanim weszłam zapukałam. Niespełna minutę później po drugiej stronie drzwi pojawiła się Ferro.
- Violetta. - Szepnęła zdezorientowana i przepełniona zdziwieniem.
- Mogę wejść?
              Pokiwała przecząco.
- Ludmiła?
- Nie. - Znów pokiwała głową.
- O co chodzi?
- O nic! - Krzyknęła zamykając drzwi.  Byłam szybsza, wbiegłam do salonu zastanawiając się co próbuje przede mną ukryć. Widząc blondynkę o piwnych oczach na jej sofie już wiedziałam. Cerise, niszcząca życie blondyna z silikonowym biustem, Johanson. Obróciłam się w stronę Ludmiły.
- Dlaczego? - Szepnęłam ze łzami w oczach.
- Violu, to nie tak. - Zaczęła się bronić.
- Życzę szczęścia w przyjaźni. - Zerwałam naszyjnik, który dostałam od niej na osiemnaste urodziny. Składał się z naszych ksywek: Lu i Vivi. Wybiegłam z płaczem.
            Jutro wracam do Portland.

**//**

A co my tu mamy? Punkt widzenia Leona!  To coś nowego w tym opowiadaniu. Leon POV's zdarzać się będą coraz częściej, a czemu? Wszystkiego dowiecie się na daniach!  :)
Jestem przekonana, że zaraz będzie lincz za Ludmiłę. Ale to nie tak jak myśli Violka, a jak? Mogę Wam napisać to samo co wyżej: dowiecie  się na dniach. xD

Jeszcze raz dziękuję za 116 komentarzy pod poprzednim rozdziałem! Jesteście wspaniali!

Zapraszam Was bardzo serdecznie na BARED TO YOU już jutro rozdział drugi! ;)

min. 50 komentarzy -> NEXT/OS3!


Nath (o tak, Blair wróciła do swojego ulubionego nicku  8)) ;*