One Part - To co powinienem, kochać cz.3

One Part dedykowany xAdusiax.

 

 część 1 // część 2  

        Teraz gdy moja mała córeczka jest w szpitalu i potrzebuje mojej pomocy, ja muszę użerać się z bandą debili. Siedzę tu już dobre cztery godziny i nic nie zapowiada się, aby koniec tego durnego spotkania nastąpił.
        Wstałem zdenerwowany ich nieprofesjonalizmem.
        - Dosyć! - Uderzyłem pięścią w blat. - W ten sposób do niczego nie dojdziemy, a wręcz przeciwnie spierdolimy wszystko! - Przeczesałem włosy ręką. - Teraz przepraszam, ale muszę państwo opuścić, mam córkę w szpitalu. - Zwróciłem się do bruneta. - Alonso, zastąp mnie. O dwudziestej oczekuję e-maila z projektem, zrozumiano? - Tobias skinęła głową.
       Wziąłem do ręki swoją marynarkę; zarzuciłem ją na plecy. Udałem się do swojego czarnego bentleya SUV. Jak najszybciej wsiadłem, w końcu dziecko mnie potrzebuje. Prawda? Włożyłem kluczyki do stacyjki, odpaliłem samochód. Po chwili byłem w drodze do Buenos Aires.

       Zaparkowałem na podziemnym parkingu. Cóż, jak na tak zacofany kraj to luksus. Co ja będę pierdzielił o Argentynie, kiedy moja córka leży w szpitalu, a jej matka się tam kręci, mimo zakazu jaki sąd wydał jej kilka lat temu.
       Wyciągnąłem z kieszeni, swoich spodni w kolorze khaki, papierosy. Czerwone Malboro, to mój jedyny przyjaciel od pamiętnego rozwodu z Violettą. Verdas, kurwa, nie myśl o swojej byłej żonie. Następnie w ruch poszła zapalniczka - która również, była w mojej kieszeni. Podpaliłem jedną sztukę tej szlugi, a chwilę później włożyłem go do ust.
       Zaciągnąłem się.
       Jakieś dwie, trzy, a może i nawet cztery minuty później udałem się do sali mojej malutkiej córeczki. Miałem nadzieję, że zastanę ją w otoczeniu moich rodziców, którzy czytają jej bajkę. Niestety ich widok na korytarzu przed salą Lily wkurwił mnie, po prostu mnie wkurwił!
       Moja dziewczynka leży w sali pomalowanej na biało, całkiem samiutka, bez żadnej bliskiej osoby.
       - Mamo. - Zacząłem groźnie podchodząc coraz bliżej do osób dzięki, którym jestem na świecie. - Dlaczego stoicie tu, a nie w pokoju Lily? Powinniście z nią być, gdy mnie nie ma! - Wybuchłem.
       Obróciłem się w następstwie kilku sekund zostawiającym tym sposobem swoich rodziców.
       Doznałem olśnienia, ona tam jest! Violetta, weszła tam bez mojej pieprzonej zgody! Siedzi z moją córką, mimo prawnego zakazu. Mogę jej za to wytoczyć sprawę! Verdas opanuj się, nie masz zamiaru niszczyć jej - i tak już marnego - życia.
      Prawda jest taka. Kilka lat temu popełniłem najgorszy błąd w swoim życiu. Zostawiłem żonę dla innej, odebrałem jej dziecko i po części czułem się z tym dobrze. Nowa kochanka była dla mnie idealną partnerką seksualną, lecz miłością nie mogłem jej nazwać. Zaledwie kilka tygodni później zostawiła mnie dla innego, tak samo jak ja zostawiłem Violettę.
         Od tego czasu wiem jak czuje się człowiek zdradzony.
         Mimo wszystko nie odczułem tej zdrady tak jak moja była żona. W przeciwieństwie do niej miałem osobę, której naprawdę mi na niej zależy. Oczywiście chodzi o Lily, to dzięki niej jeszcze żyję. Daję gwarancję,że gdyby nie ona nie byłoby mnie na Bożym  świecie.
        Wszedłem do sali i oniemiałem. Lily siedziała na kolanach Violetty z wielkim uśmiechem na twarzy. Mama mojej malutkiej córeczki czytała jej jedną z bajek, które zostawiłem moim rodzicom. Cóż, najwidoczniej oni ją tu wpuścili, mimo tego, że kategorycznie zabroniłem spotkania Violetty z Lily.  
        Widząc wielki uśmiech na twarzy mojej małej pociechy nie zamierzałem przerywać im tej chwili. Nie wiedziały się kilka lat, nie wiedzą o sobie kompletnie nic, a kogo to zasługa? Ależ oczywiście wielkiego kłamcy, szui ...  dupka Leon'a Verdas'a właściciela Verdas Industries Company.
        Gdyby nie ta cholerna zdrada, której się dopuściłem trzy lata temu. Kto wiem, a może miałbym drugie i trzecie dziecko z Tą kobietą?
        Odchrząknąłem.
        Violetta spojrzała na mnie z przerażeniem w oczach. Ona się mnie boi? Boi, że ją wygonię? Że złożę donos, w sumie w pierwszej chwili o tym myślałem. Ale czy nie byłoby to nie fair wobec mojej małej kruszynki i jej.
        Gdyby mi zależało odnowiłbym kontakt z Castillo, ale czy było warto? Z pewnością nie chce mnie znać, po tym całym gównie wyrządzonym na moje własne życzenie.
        - J-ja ju-ż pójdę. - Powiedziała speszona, przeciągając litery. Zatrzymałem ją gestem ręki.
        - Zostań, Lily z pewnością chciałby spędzić z Tobą czas. Proszę. - Uśmiechnąłem się lekko.
        - Mamusiu, zostań! Proszę, chcę się pobawić z Tobą i tatusiem. Proszę. - Zaczęła cała rozentuzjazmowana. - Pogramy w rożne gry, pomalujemy, a na koniec zaśniemy razem! - Urwała się z jej kolan; a chwilę później już była na łóżku szpitalnym po którym zaczęła skakać.
        Violetta wstała z łzami w oczach i uśmiechem. Kobiety to jedna wielka enigma, westchnąłem. Usiadła na łóżku Lily i złapała ją w pasie.
        - Kochanie, chociażbym bardzo chciała nie mogę. - Szepnęła ledwie słyszalnie. - Pewien mały chłopczyk czeka na mnie w domu.
        Mały chłopczyk, mały chłopczyk... To dziecko, które miała wczoraj na kolanach w ogrodzie to... jej syn?! Violetta ma syna. Kurwa, ale... Wyglądał na dwulatka.  Ja pierdolę, Verdas licz miesiące. Styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, lipiec... Nie tak debilu!
        Od naszego rozwodu minęły ponad trzy lata. Odjąć od tego mnie więcej dwójkę, wychodzi jeden. Rok ma dwanaście miesięcy, a płód dorasta w przeciągu dziewięciu. I do jakiego wniosku doszedłeś Verdas? Skoro mowa o dojściu, fajnie byłoby zamoczyć kutasa w jakiejś panience Violetcie. Leon Vincent Verdas oczyść umysł z myśli erotycznych! To nie jest czas i miejsce na nie!
       No i kurwa, nie wiem do jakiego wniosku doszedłem.
       - Mamusiu, ale ja też jestem mała i Cię potrzebuję! - Tupnęła nogą. Rozpłakała się.
       - Kochanie, naprawdę nie mogę zostać.  Przyjdę jutro, o ile Twój tatuś się zgodzi. - Szatynka spojrzała na mnie z niepewnym uśmiechem. Oczywiście odwzajemniłem go. - Albo wiesz, przyjdę tutaj z małym chłopczykiem. Pobawicie się, co ty na to?
       - Tatusiu, możemy? - Zapytała Lily cała w skowronkach.
       I co? Mam zabronić widząc jej szczęście? Chyba, byłbym jeszcze większym dupkiem, gdybym to zrobił. Spojrzałem an swoja byłą żonę, och ile bym dał za usunięcie była. Nie ważne. Skinąłem lekko głową, co oznaczało zgodę.

       Następnego dnia o umówionej godzinie Violetta przyszła z tym czymś. Ani to nazwać jej dzieckiem, ani to nazwać dzieckiem jej rodziców. W takim razie kim jest tajemniczy chłopiec?  Może adoptowała? Nie, samotnym kobietą nie dają dzieci.  Ach, w dupie to mam.
       Lily i Louis - tak nazywa się to dziecko - malują razem. Cóż, w kwestii malowania z tajemniczego chłopca można się spierać. Wyjeżdża za linię, nie umie pomalować zgodnie z kolorami. Verdas, a czego Ty oczekujesz od dwuletniego dziecka?
      Nie ważne, tak jak wszytko w moim życiu.
      Usiadłem na krześle, ale po chwili wstałem. Violetta cały czas stała i obserwowała bacznie dzieci. Podszedłem do niej, aby porozmawiać.
      - Wspaniale się bawią, prawda? - Zacząłem naszą rozmowę.
      - Bawiliby się tak, gdyby nie nasz rozwód. - Odparła cicho.
      - Słucham, nie rozumiem?
      - Co tu jest do rozumienia? - Parsknęła cicho śmiechem. - Policz ile miesięcy płód jest w łonie matki, a później dodaj do tego wiek Louisa. I co Ci wychodzi? Ach, no tak. Data przed naszym rozwodem.
       Czy ona sugeruje, że mam syna?

**//**

Witam Was w ten piękny ostatni poranek tego roku. Mamy sylwester, a co się z tym wiąże? Jazda do północy bez trzymanki. Z całego serca chciałabym życzyć: Najwspanialszego zakończenia obecnego roku spędzonego w gronie rodziny, bądź przyjaciół  (jak kto woli!), a przede wszystkim zajebistego wejścia w nowy rok! 

Co do OP, tak podzieliłam ta część na dwie. Ta, wredna ja. :(

Ta część jest poświęcona w całości myślą Leona. A jak wiem, bądź nie faceci mają milion myśli na minutę, a nawet i więcej. (Tak zaobserwowałam, paru mężczyzn ^^) Do szczegół, następna cześć pojawi się jakoś w lutym, a może i nawet wcześniej, ale nie wiem jak to wyjdzie. xD

L myśli, ale nie myśli. ^^
Błędy poprawie wieczorem. 

min. 50 komentarzy -> rozdział 23

Nath ;*