Rozdział 23: Znalazłaś klucz

Rozdział dedykowany Werkaa Blanco.

          Wtorek, drugi dzień po Leonie. Czterdzieści osiem godzin po straceniu przyjaciółki. Dwa tysiące osiemset osiemdziesiąt minut po straceniu dwóch ważnych osób w moim życiu.
Chłopaka z którym śniłam o dzieciach; o pięknym, skromnym domku nad oceanem; co najważniejsze o miłości do końca życia, a nawet o jeden dzień dłużej. O wspólnym życiu, wypadach na miasto czy innych rzeczach związanych z drugą połówką. To nie było nam dane. On potentat finansowy, a ja? Córka generała i dziennikarki.
          Przyjaciółki od serca. Od dziesięciu lat nasza znajomość była jedną z najwspanialszych rzeczy w życiu. Ludmiła pomogła mi pozbierać się po rozwodzie rodziców, pokazała mi jak żyć mimo nieprzyjemniej sytuacji finansowej - wówczas mój ojciec leżał w szpitalu postrzelony przez rebeliantów w Afganistanie; matka miała moje potrzeby głęboko pod Rowem Marjańskim - jak cieszyć się życiem. Tylko co mi z tego wszystkiego?  Te wszystkie lata poszły do kosza. Lud... Ferro ma nową bliską osobę płci pięknej. A ja. Ja nie mam nikogo. Nikogo prócz samej siebie ze złamanym sercem.

          Co teraz ze mną? Mam mieszkać w mieście, w którym spotkały mnie nieprzyjemnie sytuacje pełne kłamstw? Poczekać, aż tata wróci z misji czy zostać? Polecieć do mamy, aby wylać wszystkie smutki? Tyle pytań w mojej głowie, a ja nie znam odpowiedzi.
          Mój telefon zaczął wibrować. Nie patrząc na wyświetlacz odebrałam.
          - Halo. - Mruknęłam cicho.
          - Violetta, proszę nie rozłączaj się. - Zamarłam słysząc jego głos przepełniony... smutkiem? Rozpaczą? Za mną?
          - Nie chcę słuchać twoich, nic nie wartych, wyjaśnień. - Powiedziałam pewnym siebie głosem.
          - Gdzie jesteś?
          - Bardzo daleko od twojego czerwonego pokoju. - Mówiłam smętnie.
          - Przestań. - Burknął niezadowolony. - Gdzie jesteś? Chcę z Tobą porozmawiać w cztery oczy.
          - Waterfront Park. - Westchnęłam. - Śpiesz się, za pięć minut już mnie tam nie będzie.
          Nie usłyszałam odpowiedzi, bo rozmowa została zakończona. Pokręciłam głową ze smutkiem.

          Kilka minut później szatyn usiadł obok mnie na ławce. Oparł łokcie na swoich udach i patrzył przed siebie, tak samo jak ja. Przez pierwsze minuty nie odzywaliśmy się do siebie. Siedzieliśmy w absolutnej ciszy.
          - Cześć. - Szepnął niepewnie.
          - Mhm. - Mruknęłam. - O czym chcesz rozmawiać?
          - O nas. - Westchnął zamyślony.
          - Nas już nie ma. - Brnęłam dalej. - I nie będzie.
          Wyprostował się. Skierował swój wzrok na mnie. Wziął głęboki oddech.
          - Proszę nie przerywaj mi. - Błagał. Złapał moją prawą dłoń. Chciałam ją wyrwać, ale jestem zbyt słaba, teraz jestem zbyt słaba. - Nic Ci nie zrobię. - Szepnął.
          Niepewnie skinęłam głową. Spojrzałam w jego oczy. Nie były takie zielone jak kiedyś, nie były pełne radości  czy władzy. Przepełnione były smutkiem.
          - Powiesz coś w końcu? - Jęknęłam sfrustrowana całą tą sytuacją. Mój były chłopak. Nie czekaj, ja z nim jescze nie zerwałam. Chociaż sytuacja mówi sama za siebie.
          - Tak, oczywiście. - Wziął głęboki oddech. - Nie będę Ci wmawiać, że to nie tak jak myślisz, bo to gówno prawda. - Wyrzucił z siebie.
          - Będziesz ze mną szczery? - Szepnęłam.
Skinął głową.
          - Te wszystkie zabawki, po co Ci one? - Bąknęłam. - Pieprzyłeś się z kimś podczas naszego... um w miarę normalnego związku.
          - Chodźmy do naszego domu. Wszystko Ci wyjaśnię na spokojnie.
          - Do Ciebie. - Poprawiłam go.
         Westchnął z poirytowaniem.

          Droga do Escali nigdy nie trwała długo, a dziś? Cóż, idziemy na piechotę. Co się dziwić.
Od kiedy ruszyliśmy w kierunku budynku, szatyn nie odezwał się do mnie. Co dziwne jego telefon nie dzwonił tak natrętnie jak zwykle.
          - Gdzie znalazłaś klucz? - Spytał ochrypniętym głosem.
          - W kieszeni twojej marynarki. - powiedziałam równie cicho.
          - Powinienem Ci o tym powiedzieć wcześniej.
          - Powinieneś. - Zwróciłam mu uwagę. - Powinieneś mi opowiedzieć wszystko co Cię trapi.
          Pokręcił głową z lekkim grymasem. Cóż, coś za coś. On jest tajemniczy, ja jestem wredna. On ma pokój zabaw, a ja... Właśnie co ja mam? Godność mi odebrano, więc zostały mi tylko jej spróchniałe resztki.

          Nie minęło kilka minut, a już siedzieliśmy w jego gabinecie. Widząc Verdasa za biurkiem czuję się jak nastolatka na dywaniku u dyrektora. Ale nie takiego normalnego wodza szkoły, a seksoholika pragnącego dobrać Ci się do majtek.
          - Gotowa by poznać prawdę? - Szepnął ostrym tonem.
          Przełknęłam ślinę. Czy ja jestem pewna tego co robię?

**//**

Przed Wami (a właściwie za Wami) rozdział 23. Jest on wstępem do kluczowych wydarzeń w opowiadaniu. 
Violetta póki co nie wyjechała do Portland, ale czy aby na pewno? Stanie się coś czego będzie żałować?Co się wydarzy w jego gabinecie? Pozostaje dla Was zagadką do przyszłej niedzieli. :*

min. 50 komentarzy -> next

x. Nath