Rozdział 35: Pogłoski

 Rozdział dedykowany Kylie

- Gdzie mi uciekasz?
           Cholera obudziłam go. W głębi duszy miałam nadzieję, że po naszej magicznej nocy będzie długo spać. Widocznie się pomyliłam.
- Kochanie, jest godzina dwunasta. Jestem spóźniona do pracy już trzy godziny. - Mówię ze  złością. - Szef mnie zabije. - Wzdycham podnosząc swoją sukienkę z podłogi.
- Szef Ci dziś daje wolne. Kładź się koło mnie i nie rób scen. - Wydyma usta.
           Mój przełożony daje mi wolne, a ja z chęcią skorzystam. Zwłaszcza, że moim pracodawcą jest mój ukochany mężczyzna.
           Rzucam sukienkę na podłogę. Idę w kierunku łóżka, jednak zanim się kładę, schylam się po koszulkę Blaise. Zakładam ją na siebie. Nie mam zamiaru paradować nago, gdy do jego pokoju może wtargnąć każdy kto ma klucz.
           Ubrana w skromną błękitną koszulkę wskakuję do łóżka. Brunet okrywa mnie kołdrą, a kilka sekund później wtula mnie w swój gorący tors.



           Sam zapach Carmel Macchiato przyprawia mnie o dreszcze. Uwielbiam karmel. Uwielbiam też wszystko związane z tymi słodkimi kaloriami.
           Siedząc w beżowym fotelu, który idealnie współgra z czekoladowymi ścianami w recepcji Vogue.   Zawsze kiedy jestem umówiona ze swoją matką, każe mi tu czekać. Co z tego, że Violetta była umówiona na godzinę piętnastą, ona ma gości. Żyć nie umierać.
           Co rusz słyszę śmiechy osób dobiegające z gabinetu mojej rodzicielki. Błagam, jest już dobrze po szesnastej, a ja w dalszym ciągu nie wiem po co miałam tu przyjeżdżać.
           Biorę do ręki kubek z Macchiato przyrządzoną przez asystentkę mojej matki. Upija łyk napoju  z dawką  kofeiny.
           To czekanie mnie dobija. Jeśli  w przeciągu  dziesięciu  minut nie wpuszczą  mnie do jej gabinetu.  Sama się  tam  dostanę, a to co zrobię nie będzie  miłe.  A czy ja w ogóle  jestem miła? W pewnym sensie  jestem, ale tylko dla rodziny i przyjaciół. Chociaż... sama nie wiem.
- Pani Castillo, pani Smith oczekuje pani.
           Wyrywa mnie z zamysłu  głos Cass, asystentki mojej  matki. Spoglądam  na nią  z widocznym  grymasem,  choć  ona nie jest winna tej sytuacji.
- No i fajnie. - Syczę  wstając  z fotela.
- Jest w gabinecie. Proszę  za mną.  - Mówi  zmieszana  całą  sytuacją.  I dobrze, niech wie, że  ze mną  się  nie zadziera.
           Idę  za brunetką  o dość  specyficznym  guście  ubioru.  Zawsze myślałam, że pracując w magazynie o modzie  należy  mieć pojęcie  o stylu.  Ale widząc  tą  kobietę  przed sobą, aż  mnie cofa. Błękitna koszula  i czerwona spódnica.
- Proszę.  - Otworzyła  mi drzwi. No, chociaż  to umie.
- Dziękuję. - Mruczę  cicho.
          Wchodzę  do bardzo dobrze znanego mi pomieszczenia o srebrnych ścianach. Patrzę  prosto na fotel za mosiężny biurkiem.
- Mamo. - Mówię  nie wzruszona.
           Szatynka spogląda  na mnie brązowymi  oczami. Marszczy  brwi.
- Viola, co ty tu robisz słoneczko? - Pyta wstając. Lekko zmieszana podchodzi do mnie. Rozkłada  ręce.  - Przytul  się  do starej  matki.
           Wywraca oczami. To jej stary trik, aby odwrócić  moją  uwagę  od swojego zapominalstwa.
- Mamo, nie jesteś  stara.  - Śmieję  się pod nosem. Uściskam ją. - Jesteś wiecznie piękna  i młoda.  - To zawsze na nią  działa.
           Uśmiecha się do mnie.
- O, kochanie. Powiedz to Pablo, może przejrzy to na oczy. - Wydyma usta.
           Wzdycham poirytowana.
- Miałaś  mi o czymś  powiedzieć.  - Przerywam  jej pogadankę  o mężu. Nie chcę  po raz setny słuchać  jaki to on jest wspaniały.  Dla mnie nie jest. Moim skromnym zdaniem to mój  tata zasługuje  na serce  Angie,  a nie ten facet.
           Małżeństwo  moich rodziców  rozpadło  się  nagle. Tak cholernie nieoczekiwanie. Z dnia na dzień mama wniosła  papiery  o rozwód,  a sama wyprowadziła  się,  ze mną do, swojej przyjaciółki.
           Pamiętam  ją  tylko jak przez mgłę. Brunetka  mająca  trójkę  dzieci.
           Miałam  wtedy czternaście  lat. Wiek dojrzewania, a nawet buntu. Potrzebowałam  rodziców.  O b u. Matki i ojca, tą  pierwszą  miałam na co dzień,  a drugie....cóż,  tylko weekendy. Które  były  najlepszymi w moim życiu.
           Nie pamiętam  kiedy moi rodzice  byli w jednym stanie i nie zabili się  z tego powodu.
           Angeles wzdycha ciężko.
- Nie pamiętam. - Szepcze. - Nie mam pojęcia.
           Opadam  na pobliski fotel. Cholera jasna!  Siedziałam  tu przez ponad godzinę,  po to aby powiedziała  mi o swoim głupkowatym zaniku pamięci. No, kurde!

           Około  godziny siedemnastej  patrzę  w górę  wieżowca  należącego  do rodziców  mojego chłopaka. Różowe  niebo w połączeniu  ze szklanym  budynkiem, jest pięknym  widokiem.   Spoglądam  na zjeżdżających  ku ziemi i ludzi  w windzie. Dostrzegam  Blaise, mojego  ukochanego mężczyznę. Macham  do niego z uśmiechem. Robi to samo co ja,  ale wysyła  mi buziaka.
          Śmieję  się  cicho. Kręcę  głową.
- Dziecko - wywracam  oczami  widząc jak wychodzi  z windy.
- Nie prawda.  - Patrzy na mnie groźnym  wzrokiem. - Mam dwadzieścia  pięć  lat i nie jestem dzieckiem! - tupie  nogą.
- Nie wcale. - kpię z jego zachowania.
- Oh, będziemy  się  tak kłócić  czy jedziemy  na kolację u mnie w domu?
- Wybieram  to drugie. - uśmiecham  się szeroko.
           Brunet ujmuje moją  dłoń. Przykłada  ją  do ust. Całuje. Chichoczę cicho.
- Miałem  nadzieję,  że  to powiesz.  - Na jego twarzy  pojawił  się  łobuzerski  uśmiech. Mój  duży  rozbójnik.
          Idziemy w kierunku Bentleya. W którym  czeka  na nas  Rayder,  szofer Atlantis'a.
Mój  kochanek  otwiera drzwi czarnego samochodu. Wskazuje  ręką, abym  weszła. Prawdziwy gentleman z niego.
- Panie przodem. - Uśmiecha  się i patrzy na mnie swoim brązowymi  oczami.
- Dziękuję. - Mówię  będąc  już w środku.
          Brunet wsiada; zamyka drzwi i ponagla naszego kierowcę. Na sam koniec  obejmuje  mnie ramieniem.
          Spoglądam  na niego. Jest szczęśliwy, cóż on zawsze  jest szczęśliwy  i pełen  pozytywnej  energii.
          Miami Beach powitało nas. Stąd  jeszcze  tylko dwie mile  do domu  państwa  Atlantis.
Niby nie dużo,  ale zawsze jedzie się około  ośmiu  minut.  Te wszystkie światła  znajdujące  się  na rozdzieleniu  dróg, utrudniają  życie.
- Kochanie.  - Obracam  głowę i leciutko  się  uśmiecham. - W przyszłym  tygodniu  muszę  wyjechać do Tokio. Sam.
          Spuszczam  wzrok.  Od kiedy jesteśmy  razem  Blaise wyjechał  zaledwie  dwa razy i to ze mną, a teraz chce mnie zostawić.
- Na ile?  - Szepczę ze smutkiem.
- Pięć  dni.
          I jak na zawołanie  jest mi niedobrze. Pięć  dni bez niego! Nie umiem wytrzymać  godziny,  a co dopiero  będzie  z pięcioma  dniami?!
- Okay, rozumiem. - Wzdycham cicho.

          Rezydencja  państwa  Atlantis  znajduję  się u schyłku  Miami Beach. Jest piękną,  nowoczesną  willą  całą ze szkła. Co nadaje  charakteru  całemu  budynkowi. W środku  jest równie  cudownie  jak na zewnątrz.
          Blaise  przekręca klucz w zamku. Tym sposobem  otworzył drzwi.
          Wskazał  ręką  na mnie, abym weszła. Lubię  go takiego. Jest gentlemanem, miłym,  uroczym  i romantycznym.
           Przechodzę  przez próg. Witają  mnie śmiechy ludzi. Podejrzewam,  że  to właśnie  jego goście  i rodzice. Przecież  to pewne.
- Blaise,  kochanie. To ty? - Oboje słyszymy  głos  jego matki.
- Tak. - Mówi  biorąc  mnie za rękę. Wychodzimy  zza ściany.  - Z Violettą.  - Dodaje.
           Zamieram  w bezruchu widząc państwa  Verdas, Vanessę oraz rodzinę  tej Irlandki. Rzucam  wzrok  na koniec  stołu. O nie. Federico,  Ludmiła, Diego, Natalia, a na sam koniec  para  o której pogłoski  słyszę  do dziś  Cerise  i Leon. Mój  Leon.

**//**

Witam Was serdecznie po przeczytaniu trzydziestki piątki! ^^

Miałam plany co do tego rozdziału (a właściwie końcówki, reszta to pisanie spontaniczne, a następne rozdziały zaplanowane od A do Z) i jak najbardziej je wykorzystałam. xd

Schadzka Blaise i Violetty, matka Castillo (która jest taka zakręcona i będzie) i  Leon, Leoniasty, Lajooooon na samiutki koniec. 

Więcej wątków między naszą ulubioną parą, zbliżają się wielkimi krokami!

rozdział 36 -> min. 55 komentarzy 

Nath ;*