Rozdział 37: Takie życie

Rozdział dedykowany Olivie :)

Z góry przepraszam z kilka wulgaryzmów ;p 

          Szum rozmów  unosi się  po całym  lokalu. Większość osób  spędzających  tutaj wieczorne pogaduszki  to pary, bądź  przyjaciele. Ha, tylko co robię  tu ja i Pan Mroczny?
          Pół godziny  siedzenia. Pół  godziny  groźnych  spojrzeń na Dupka.  Jego odpowiedź: pieprzony uśmiech.
          Ten uśmiech,  którym  obdarowywał  mnie podczas wszystkich słodkich  chwil, które  i tak były  tylko  częścią  g r y o której  nie miałam  pojęcia.
          Minęło  sześć  miesięcy,  a on w dalszym ciągu  pamięta  jaką  piłam  herbatę, ile  kostek cukru i jakie słodkie  ciastko  jest moim ulubionym.
-  Nie wiem jak możesz pić  to coś.  - wskazuje na filiżankę  w mojej ręce.
          Wow, Verdas pierwsze zdanie od trzydziestu  minut i to jeszcze  co do mojego gustu herbacianego.  Serio?



- Lepsze to niż  picie soków pewnej blondynki z silikonami  zamiast  naturalnego  rozmiaru. Musiała  je mieć  naprawdę  małe.   - wykrzywiam usta jakbym jadła  coś  kwaśnego.
          Zabolało. Zamilkł  momentalnie.
- Przestań.  - syczy.  - Nie zaciągnąłem  Cię  tu, aby rozmawiać  o Cerise, a o nas. Nie wiem czy pamiętasz?  Ale w świetle  prawa jesteś  w dalszym ciągu  moją  uległą.
          Kurwa. Umowa na rok, kurwa.
- Podarłam  kontrakt. - wydęłam  usta.  - Takie życie.  - przeczesuję  włosy  prawą ręką.
          Słyszę  jak Leon  wzdycha. Jest poirytowany,  a nawet bardzo.
          Wspaniale.  Niech wie, że  ja nie odpuszczam  gnojką  takim jak on. Najpierw mnie uwiódł, potem  zrobił  ze mną uległą,  a na koniec  jego była  narzeczona wie lepiej  ode mnie! Facet jest kompletnym  debilem!
- Smutne. - mówi popijając typową włoską kawę Espresso.
          Sześćdziesiąt mililitrów, tym nawet nie można się napoić, gdy jest się po nocy przespanej. Ale, to on Leon Verdas człowiek sukcesu naftowego, hotelarskiego bla bla bla pięćset innych rzeczy o których do tej pory nie mam pojęcia.
- Sprowadziłeś mnie tu tylko po to, aby skosztować pieprzonej kawy? - warczę zła.
          Przepraszam bardzo, ale on mnie zab… porwał? Nie, raczej zabrał z miejsca pracy, do jakiejś kawiarni gdzie nie potrafią podać strucli z jabłkiem z dodatkiem bitej śmietany!
- Chciałem pogadać, ale ty naszą konwersacje sprowadziłaś na niziny twojej inteligencji. Cerise, Cerise jakby świat wokół niej krążył. - wywraca oczami.
- A nie jest tak? - zaśmiałam się za głośno. Większa część klientów spojrzała na mnie. - Nie mów, że tego nie zauważyłeś? - kpię. - Prawda jest taka, że to przez nią relacja między nami jest jaka jest.
- A jaka jest? - zaciekawiony przybliża się do mnie. Oblizuje swoją dolną wargę. Kurwa, nie przy mnie. Błagam.
- O taka.
          Wyciągam rękę w stronę jego głowy. łączę ze sobą wszystkie palce. Biore zamach. Bum. Strzeliłam z liścia Panu Mrocznemu po raz drugi w swoim życiu! I niech mi ktos powie, że nie umiem się mu postawić, a pozna gniew mojej pięści!
          Wstaję z krzesła zanim cokolwiek zdołał z siebie wydusić.
          Będąc przy drzwiach słyszę jak krzyczy w moją stronę. Jedno słowo zapadnie mi w pamięci do końca życia: suka. Wiele razy słyszałam to z ust wielu ludzi, ale jego to co innego. Kochałam go. I chyba kocham.

- Czy ty mnie w ogóle słuchasz?!
          Potrząsam głową wybudzając się z myśli. Patrzę na moją najlepszą przyjaciółkę bardzo skoncentrowana i lekko zmieszana. Kiwam głową przecząco na zadane przez nią pytanie kilka sekund wcześniej.
- No jasne! - krzyczy wkurzona Hefner - Dalej w głowie ci romans z tym debilem z Verdas Energetyka Hotelarstwo coś tam.
- Verdas Enterprises Holdings Inc. - poprawiam ją.
- Jedno i to samo!
          Wzdycham głośno.
          Powiedziałam Val o moim dzisiejszym spotkaniu z Leonem. Wszystko opisałam pięknie od A do Z. Jak do tego doszło, gdzie mnie zaprowadził i co mi zamówił. Dziewczyna była zaskoczona, ale nie z żelaznej pamięci mojego ekschłopaka, a z mojej siły. I tego, że przyjął to na przysłowiową klatę.
- Violetta. Ja tu mam życiowy dylemat, a ty odpływasz do cukierkowej krainy jak w teledysku Katy Perry tym.. no… tym. - pstryka palcami, aby sobie przypomnieć. Chociaż żeby to działało w jej przypadku.
- Caliornia Girls. - mruczę pod nosem.
- Właśnie!
          Valerie Hefner nigdy nie miała chłopaka i nie wie jak to jest czuc coś dziwnego mając mężczyznę u boku, a z drugiej strony swojego byłego. Nie mogła postawić się w mojej sytuacji. A nawet gdyby mogła poszłaby z jednym i  drugim do łóżka, albo w najgorszym wypadku wybrałaby trójkąt.
          Matko, o czym ja myślę! Przebywanie w rezydencji Playboy’a wśród króliczków, a raczej roznegliżowanych kobiet, stwarza ze mnie potwora.
          Zapamiętać: Nigdy więcej nie umawiaj się z Val u niej w domu. N i g d y. 
- Masz jakiś nóż? - pytam po chwili z uśmiechem.
- Dlaczego mam nie mieć? - podnosi do góry jedną z brwi.
          Uśmiecham się do niej promiennie.
- Przynieś mi jeden najostrzejszy.
          Patrzy na mnie jak na idiotę albo swojego ojca, gdy sprowadza nowa dziewczynę tutaj do swojego królestwa.
- Chcę odkroić mu fiuta i wsadzić w bułeczkę od hot doga.
         W sumie kastracja tez byłaby dobra!

          Dzisiejszy wieczór spędzam sama z lampką wina przy jakiejś lekkiej komedii. Może chociaż to poprawi mi humor. Nawet jeśli częściowo to już coś.
          Ostatnie godziny były chore. Mój facet ma jakieś dziwne telefony, boi się odebrać przy mnie, a na sam koniec nie przychodzi o umówionej godzinie. Co lepsze, mój były zjawia się dokładnie w tym samym miejscu, o tej samej porze gdzie umówiłam się z tym pierwszym.
          Moje życie jest do dupy. Stwierdzam po dłuższym przemyśleniu.
          Otwieram butelkę z czerwonym trunkiem. Nalewam do kieliszka. Biorę go do ręki i upijam łyk.
          Kładę się na łóżku i zaczynam intensywnie myśleć o moim całym życiu. Dzieciństwie w Vancouver, trzech wspaniałych miesiącach w Seattle, a na koniec zamieszkaniu tutaj w Miami. Nie było to dość wspaniałe uczucie. Prawda jest taka, że uciekłam. Uciekłam od problemów, które mnie przerosły.

**//**

Tak jak co tydzień rozdział jest. 

Pojawiło się kilka wulgaryzmów za które przepraszam, ale tak mi jakoś pod pasowały do tego poglądu na sprawę.  xD 

Większość z Was zastanawia się co wyprawia Blaise, jedno podpowiem: ktoś z tego skorzysta. 

Wiadomo kto jest tym ktosiem xDD

Co do Ludmiły, pojawiły się pytania do jej osoby. Kochani, wszystko w swoim czasie 8)

Następny rozdział odkryje przed Wami nową kartę, nieodkrytą rzecz jasna. Pojawi się mały incydent z pewną osobą, która jest przez liczne grono znienawidzona! 

Dziękuję wszystkim za życzenia! :)

min. 55 komentarzy -> rozdział 38

Nath :*