Rozdział 38: Tokio

          Rozdział dedykowany xAdusiax, damy radę w tym tygodniu!

          O godzinie ósmej, zaraz po przyjściu do Atlantis Tower, zasiadłam za biurkiem. Otworzyłam laptopa, wpisałam odpowiednie hasło, a po chwili wzięłam się za pisanie artykułu do najnowszego numeru Cosmpolitana.
          Wydarzenia z wczorajszego popołudnia wpłynęły na moje dzisiejsze samopoczucie.
          Blaise od szesnastu godzin nie zadzwonił do mnie, nie napisał, ani nie dał znaku życia. Za to jego kolega z byłej drużyny koszykarskiej ze Stanfordu biega za mną.
          Leon Verdas koszykarzem? Kto by pomyślał. Reprezentował uniwersytet, gdy ją w tym czasie zmagałam się z nastoletnią niespełniona miłością.
          Dźwięk ciężkiego pukania rozległ się po gabinecie.
          Cicho westchnęłam. To nie czas na jakiekolwiek rozmowy ze mną. Jestem wkurzona na dwójkę idiotów. A co lepsze, obu w pewien sposób kocham.




          Moja cierpliwość się kończy. Jestem na skraju rozłamu. Mija kolejna pieprzona godzina a, o Blaise ani widu, ani słychu!
          Wybieram jego numer w smartphonie firmy Apple. Przykładam go do ucha.
          Pierwszy sygnał… Drugi… Trzeci.
- Dawaj, dawaj.
          Pieprzona poczta głosowa!
          Wkurzona rzucam telefonem o biurko. Przegiął. Idiota przegiął pałę!
          Wychodzę z biura. Złożę mu niezapowiedzianą wizytę w biurze. Dzięki Bogu jest tylko trzy piętra wyżej, a nie ulice. Przechodzę obok mojej sekretarki. Spoglądam na nią.
- Kończę na dziś. Nie łącz nikogo. - Syczę.
          O nie. Niech wie, że ze mną się nie zadziera. To taka przestroga.
- T-tak, pani Castillo. - Kiwa głową w moim kierunku.
          Olewam ją. To nie ona jest teraz problemem, a Atlantis. Mój kochanek.
Mijam próg windy. Obracam się w prawo. Dostrzegam klawisze. Naciskam jeden z nich, numerem 18. Ruszam.
          Po niecałych dwudziestu sekundach jestem na piętrze należącym do Atlantis Industries. Idę w głąb.
          Jestem już przy gabinecie mojego chłopaka. Jego sekretarka patrzy na mnie zszokowany. Co?
- Panno Castillo, co pani tu robi? - Pyta zdziwiona. Patrzę na nią z nienawiścią. Zawsze czuła coś do             Blaise. Kilkakrotnie przyłapałam ją na gorącym uczynku, wyciąganiu piersi na wierzch, aby dostrzegł jej sutek. I d i o t k a do kwadratu.
- Przyszłam do twojego szefa. - Uśmiecham się sztucznie.
- Pana Atlantis'a nie ma w kraju od wczoraj. - Spogląda na mnie ze zdziwieniem. - Myślałam, że pani poleciała wraz z nim wczorajszego ranka do Tokio.
          Słucham? Miał lecieć w przyszły poniedziałek.
- Blaise, znaczy pan Atlantis prosił mnie o zabukowani dwóch biletów. Byłam przekonana, że drugi dla pani.
          Przymknęłam oczy zdenerwowana. O nie Atlantis, tak bawić się nie będziemy.
- Zarezerwuj mi bilet na najbliższy lot do Japonii. - Syczę. - Pierwsza klasa.

Następny dzień, środa wieczór.
LEON POV’S
          Kolejny dzień w słonecznym Miami mija, a ja w dalszym ciągu nie zrobiłem tego co miałem w planie. Planie A, wymyślonym podczas pierwszej kolacji w domu Atlanstisów w towarzystwie Violetty.
          Mojej uległej… nie raczej byłej dziewczynie. Którą mimo wszystko dalej, jakoś, kocham.
          Verdas, ty nie umiesz kochać. Nie masz serca. Nie potrafisz kochać.
          Wszystko byłoby dobrze, gdybym te sześć miesięcy temu wyznał jej co czuję. Kocham Cię, to tylko dwa słowa, dziewięć liter. A , dla kobiety znaczą wiele.
          Dodałem dwa do dwóch. Wyszło Cerise Johanson. Irlandka o blond włosach, również przyczyniła się do rozpadu mojego, chyba, związku. Dzień później uciekła. Uciekła ode mnie. Szukałem jej na własną rękę. Wynająłem najlepszych detektywów w Stanach Zjednoczonych, ale... każdy z nich nie odnalazł jej. Jednak jeden, ten ostatni, przeszukał bazę danych osobowych i... Violetta Castillo nie figuruje w liście osób. Mój świat runął...
           Mijały dnie, tygodnie, miesiące... szukałem jej dalej. Ślad po niej zaginął.... a ja nie mogłem się z tym pogodzić.
           Wszystko zmieniła niechciana wizyta w stanie Floryda. Jestem szczęściarzem, że dałem się namówić na wyjazd, mojej matce!
           Rozsiadam się wygodniej w skórzanym fotelu. Spoglądam na wszystkich. Moi rodzice, Vanessa i państwo Atlantis plotkują, Ludmiła wraz z Natalią słuchają Cerise - a raczej próbują. Zostałem ja, Federico i Diego. Nasza trójka siedzi cicho, co rusz spoglądamy na siebie.
- Kochane, zaraz na E! najświeższe ploteczki ze świata celebrytów! - Piszczy Johanson.
          Błagam tylko nie to! Nie chcę słuchać kolejnych informacji o jej ulubionych modelkach czy koleżankach ze szkoły - będące żonami z Hollywood. Moja a'la dziewczyna - jesteśmy ze sobą ze względu na rodziców - ma bzika na punkcie gwiazd. Nie ważne kim osoba jest, ważna jest sława, pieniądze i nic więcej.
- Nie, nie, nie! - wtrąca się mój brat. - Nie będziemy oglądać jakiegoś słabego programu. - patrzy na mnie i Diego. - Za dwadzieścia minut zaczyna się mecz. Chcę go obejrzeć do jasnej cholery! Real Madryt przeciwko FC Barcelonie. Moje dwie ulubione drużyny. - syczy w kierunku Cerise.
         Jeden dla Federico, zero dla Cerise.
- Zamknij się. - odszczekuje. - Obejrzę ten program tutaj, czy tego chcesz czy też nie! - tupnęła nogą.
Czuję wibracje na moim udzie. IPhone, rzuca się na myśl. Wyciągam go z kieszeni spodni. Na wyświetlaczu figuruje Nicholas Vidal, stary dobry przyjaciel z czasów studenckich. Uśmiecham się lekko, dawno z nim nie rozmawiałem. Wręcz zapomniałem o nim po rozstaniu z miło... kobietą życia.
- Przepraszam na moment. - mówię wstając ze skórzanego fotela. Wychodzę z salonu, staję w kuchni, Opieram się tyłkiem o blant kuchenny. Odbieram. - Leon Verdas, w czym mogę służyć.
- Verdas, wyświetlam ci się. Nie musisz udawać jestem businessmanem reszta to idioci.
          Śmiech rozległ się w słuchawce.
- Stary, lepiej opowiadaj co u ciebie.
          Wzdycham głośno.
- Co tu dużo mówić po staremu.
- A ta twoja kobieta z... właściwie to skąd ona była?
          Chodzi mu o Violettę.
- Jest Amerykanką, ale urodziła się w Mediolanie.
- Pół włoszka?
- Nie. - kręcę głową, choć on mnie nie widzi. - Ma korzenie amerykańskie i brytyjskie.
- Mam o niej wieści.
- Mów. - syczę.
         Nagle świat zaczyna wirować z radości.

**//**

Boom, boom. Fjolka leci do Japonii za swoi ukochanym, a to co się tam stanie... uhuhu. Ostro.
Leon, Leon, Leon. Jego postać jest zupełnie odmieniona po tych sześciu miesiącach. Myśli inaczej, zachowuje się inaczej i... kocha inaczej. Tylko z czym związek ma tajemniczy telefon od Nicholasa?
Dowiecie się w kolejnym rozdziale!

rozdział 39 -> min. 55 komentarzy

Nath ;*