Rozdział 39: Dla niej

Rozdział dedykowany Tini Blanco 

          Nicholas Vidal dobry przyjaciel ze studiów, cholernie drogi, i ceniony, detektyw. Zgadaliśmy się przedwczoraj, gdy do mnie zadzwonił. Znalazł kilka informacji i Violetcie, których nie chciał mi mówić przez telefon. Uszanowałem jego decyzję.
          I tak oto stoję na jednym ze skrzyżowań - a raczej na chodniku obok - w samym sercu Miami Beach. Rozglądam się za szarym Audi - nie łaska podać numer rejestracyjny.
          Jest dobre piętnaście minut po umówionym czasie. Czy on chce mnie zirytować?
          Jakiś samochód staje przede mną. Szary z przyciemnianymi szybami. Patrzę; za kierownica dostrzegam Nicka. Otwieram przednie drzwi od strony pasażera. Siadam wygodnie. Zamykam drzwi.           Ruszamy.



          Spoglądam na blondyna z konsternacją, a po chwili biorę od niego brązową, grubą, kopertę w formacie A4. Rozrywam papier u samej góry. Powoli wyciągam kilkanaście kartek, a może i nawet zdjęć. Kładę je na kolanach.
          Biorę głęboki oddech. Czas spojrzeć. Rzucam spojrzenie pierwszej kartce.
- Kopia aktu urodzenia. - szepczę w jego kierunku. - Skąd ją masz?
- Jestem dobrym detektywem. - mówi równie cicho jak ja wcześniej. - I przyjacielem.
- Wiem, wiem. - macham ręką.
          Odkładam kopię aktu na bok bez większego zainteresowania. Wiem co jest tam napisane, w końcu Violetta była moją dziewczyną. Wiedziałem, wiem i będę wiedzieć o niej wszystko czy będziemy razem, bądź nie.
- Nie przeczytasz? - pyta zdziwiony.
- Po co?
- Zobacz jak ukochana  pięknie  cię  oszukała.
          Patrzę  na niego zdziwiony. O czym on do cholery  mówi?!
- Nie rozumiem.
- Zrozumiesz jak to przeczytasz  od a do z.
          Wzdycham  głośno. Biorę  do ręki poprzednią kartkę. Zaczynam czytać.
- Co? - pytam sam siebie.

          Vivian. Vivian Castillo. Vivian Violetta Castillo. Kurwa.
          Przez godziny, dnie, tygodnie i miesiące  szukałem  jej dzięki  prywatnym detektywom. Efekt? Żaden  nie doszedł do pieprzonej prawdy o jej życiu!
          Matka  ceniona dziennikarka Vogue, ojciec  generał  sił  lądowych  Stanów  Zjednoczonych. Co lepsze,  jej imię. Okłamała mnie. Poznałem  ją  jako nieśmiałą,  ale z charakterkiem,  Violettę  Castillo. Teraz poznaję  jej drugą  stronę,  tą  mroczniejszą  o której  pewnie  nie chce  pamiętać. Kto by pomyślał,  że  w wieku szesnastu lat okradnie  dilera narkotyków w samej stolicy Hiszpanii.
          Obracam się  na drugi bok. Spoglądam na zegarek, 2:49. Nie śpię od wczorajszego ranka, a zasnąć nie mogę. Ciągle myślę o niej. O jej oszustwie.
          Karmiła mnie kłamstwami.
          Ja wcale nie jestem lepszy...
          Wstaję z łóżka. Łapię swój czarny szlafrok, zakładam papcie. Po cichu wychodzę z sypialni, aby nie obudzić Cerise. Sam nie wiem dlaczego wciąż udaję szaleńczo zakochanego w niej. Może tu działa moja potrzeba zaspokajania kogoś finansowo. Nie ważne.
          Idę ku kuchni. Tam zaparzę herbatkę dla uspokojenia - może dzięki niej szybciej zasnę? - i coś przekąszę.
          Wchodzę do pomieszczenia.
- Co do kur... - blond włosy zamazują mi widoczność. Kilka sekund później Ludmiła w satynowym szlafrok doprowadza się do stanu sprzed 'przestraszenia'. W sumie nie można tego tak nazwać. - Leon, jest druga w nocy. Co ty tu robisz?
         Staję w rozkroku, zakładam ręce na klatce piersiowej.
- Równie dobrze mogę się ciebie o to zapytać. - skaluję ją od góry do dołu.
         Blondynka opada na krzesło barowe.
- Vivi... to znaczy Violetta dzwoniła do Diego. - spogląda na mnie. - Jakieś dwadzieścia minut temu. Blaise ją zdradził. - kręci głową. - Wiedziałam, po prostu wiedziałam!
        Podnoszę jedno brew do góry. O czym ona mówi? Podchodzę do niej. Siadam na stołku obok niej. Niepewnie głaskam ją po plecach.
- Ludmiła, wiem o Vivian. - mówię z bólem. Dla mnie zawsze pozostanie Violettą Castillo.
        Wciąga powietrze nosem. Patrzy na mnie.
- To nie tak jak myślisz, Zresztą to nie ja powinnam się tłumaczyć, to jej życie. W którym mnie już nie ma. - głos jej się łamie przez spływające łzy.
        Kobieta płacze, Verdas zrób coś. Obejmuję ją ramieniem, przysuwam bliżej do siebie.   Przytulam ją w ramach wsparcia. Co ja pieprzę. Jestem z nią... duszą, ciałem, wszystkim. Wiem co czuję. Sam jestem na rozdrożu.
- Diego leci do niej. - pociąga nosem. - Ponoć jest w rozsypce.
- Kochała go.
- Nie tak bardzo jak ciebie. - przyznaje Ferro.
        Mogę tak tylko myśleć.
        Ktoś odchrząka. Przymykam oczy. Błagam tylko nie Federico, on mnie zabije. Odwracam głowę niepewnie; otwieram oczy. To Thorne. Dzięki Panie Boże!
- Lecimy z tobą.
       Amerykanin kiwa głową mimo lekkiego zaspania.
- Byliśmy ważnymi osobami dla niej. - szepczę w jego stronę.
- Byliście. - powtarza pod nosem. Mimo wszystko słyszę to.

        Dziewiętnaście godzin później całą trójką jesteśmy w najlepiej rozwiniętym państwie pod względem elektroniki, Japonii. Już samo lotnisko wykazywało się zbędnymi - dla nas Amerykanów - urządzeniami.
         Samo Tokio też nie jest jakoś specjalnie piękne. Nowy Jork czy Los Angeles są o wiele piękniejsze, a już nie wspomnę o Londynie.
- Leon, to tam. - obracam się w poszukiwaniu bruneta, który wybudził mnie z przemyśleń. Odnajduję go w tłumie dzięki widocznym okularom od mojej siostrzyczki, Natalii.
          Patrzę na wskazany wieżowiec. Kurde, to chyba jest jeszcze wyższe od moich hoteli. A nie daj Boże to spadnie.
- Federico mnie zabije. - blondynka lamentuje o nim od samego początku naszej podróży. Jak nie mówi o nim, to lata do toalety wymiotować. Co z tą kobietą jest? 
          Obracam się w jej kierunku, po chwili Diego dołącza do mnie.
- Ludmiła, uspokój się. - syczę.
- Uwierz mi, w moim stanie nie jest to możliwe. - krzyczy. Wszyscy przechodnie zwrócili na nas uwagę. Cholera, mieliśmy wmieszać się w tłum.
- Ferro idziemy. - pociągam ją za rękę, aby ponownie stać się incognito w tym mieście.
          Pewnym korkiem dążę do  hotelu Hilton w samym sercu Tokio. Budynek z każdym kolejnym krokiem jest coraz bliżej nas, albo ty my niego. Ludmiła opadła z sił już w połowie drogi. Na zmianę z Thorne nosimy ją na barkach. Miejmy nadzieję, że nikt nas nie sfotografował...

         Wejście do tokijskiego hotelu otwiera nam drzwiowy. Zdejmuje zieloną czapeczkę i mówi:
- Kon'nichiwa.
         To chyba znaczy Dzień dobry, ale pewny nie jestem. Jedynymi językami, które znam to francuski, norweski i portugalski, oczywisty jest angielski.
         Całą trójką kiwamy do niego głowami. Idziemy w głąb lobby. Prz samej windzie zatrzymujemy się, przyciskam kółeczko przywołujące.

- Wiesz, który pokój? - pytam po chwili zamysłu.

- Penthouse. Ostatnie piętro. - zaśmiał się cicho.

         No tak. Jeszcze nie doszła do mnie wiadomość o jej wielkim majątku, a raczej jej ojczyma. 

         Wchodzimy do windy. Naciskam guzik z ostatnią liczbą. Wzdycham głośno.

         Czeka mnie konfrontacja... z nią. Z miłością, którą straciłem na własne życzenie...

**//**

Eh. Spieprzyłam sprawę, wiem. Wiadomość o jej poprzednim życiu miał przyjąć nieco inaczej, ale jest jak jest. :( Mam nadzieję, że nie będziecie mi mieć tego za złe. 

Tak, Violetta okradła dilera narkotyków ;p Ale za tym kryje się głębsza historia, o której w niedalekiej przyszłości dowiecie się!

Leon. Tak, wreszcie przejrzał na oczy i ruszył dupsko do niej! Tylko czy takiego efektu się spodziewa? 40 odkryje przed Wami nowe karty :*

Płaczę. Płaczę. I płaczę, gdy za każdym razem oglądam Fourius 7. Koniec jest naprawdę wzruszający. Oddali hołd Paulowi, pożegnali go jak najpiękniej mogli. See You Again wyciska łzy, naprawdę. 

rozdział 40 -> min. 55  komentarzy 

Nath