Rozdział 41: Dla ciebie

Rozdział dedykowany Em

          Riwiera Francuska około godziny dwudziestej, przywitała nas wysoka temperaturą. Jeszcze wyższą, niż w Miami o tej porze roku. Zaraz po wylądowaniu na lotnisku w Monako, udaliśmy się do hotelu przy 12 Avenue des Spélugues. Tam niespodziankę spotkali Diego i Ludmiła. Ich drugi połówki siedziały na sofie  w hotelowym lobby. Miło było zobaczyć kochające się rodzeństwo w chwili rozmowy. Brakowało tam Leona, starszego brata o odmiennym charakterze. Widać, i czuć, że nie są ze sobą zżyci.
        Co lepsze, moja ukochana Irlandka siedzi teraz w domu państwa Atlantis sama  z rodzicami szatyna i swoimi. Jakie to smutne, prawda? Dzieli nas Ocean Atlantycki, nawet gdyby chciała, podróż tutaj zajmie jej kilka godzin. My w tym czasie zdążymy już wrócić. To jednodniowa wycieczka do raju.



         Ostatni raz przejechałam moją ulubioną czerwoną szminką od Chanel po ustach. Uśmiechnęłam się lekko widząc efekt w lustrze.
- Jesteś zarąbista, Castillo. - mruczę do swojego odbicia.
- Poprawka, jesteś piękną
         Na dźwięk jego głosu zamieram. Rouge Coco Shine Hydrating Sheer Lipshine wypadła mi z ręki. Przymykam oczy.
- Możesz stąd wyjść. Jestem w samej bieliźnie. - syczę.
         Czuję na sobie przeszywający wzrok Leona. Cholera, dlaczego mnie to tak podnieca?
- Wielokrotnie widziałem cię nago. - odgryza się. - Bielizna przy tym to nic. Poza tym nie masz faceta.
         Słyszę jak podchodzi w moim kierunku. Chwilę później czuję jak jego silne dłonie błądzą po moim obnażonym brzuchu. Z każdym kolejnym ruchem coraz wyżej i wyżej.
         Matko zaraz wybuchnę.
- L-leon.
- Tak skarbie? - mruczy mi do ucha, które w tej samej chwili przegryza.
         Pojękuję cicho.
         Nie. Dość. Violetta  nie możesz. Nie jesteś taka; nie jesteś jego.
- Puść mnie. Proszę. - syczę w jego stronę.
         Otwieram oczy, stoję przed lustrem. Patrzę na swój ubiór. Sukienka w kwiatki od Donny Karan i czarne Louboutiny. Wyobraźnia kolejny raz, dzisiejszego dnia, płata mi figle. Wzdycham z ulgą.
         Nic się nie stało. Nie był tu ze mną. Nie byłam w bieliźnie. Byłam sama.

         Drzwi windy w hotelu Fairmont w Monako rozstępują się przede mną. Z wielkim uśmiechem, i gracją, przekraczam próg lobby. Rozglądam się po pomieszczeniu. Gdzieś tutaj jest Ludmiła. Moja była, a mona powiedzieć, że prawie obecna, przyjaciółka. Muszę się jej zwierzyć. Muszę.
         Burza blond loków śmignęła mi przed oczami. Spojrzałam na ich właścicielkę. Odetchnęłam z ulgą potwierdzając tożsamość Ferro. Podchodzę do niej w szybkim tempie.
- Lu, musisz mi pomóc. - rzucam szybko. - To poważna sprawa, a ty jesteś idealna osobą dającą rady.
         Blondynka uśmiecha się nerwowo. Łapie mnie za łokieć. Próbuję protestować, ale nim się obejrzałam byłyśmy w toalecie. Zamknięte od wewnątrz, przez nią. Obracam się w kierunku Ferro.
- Możesz mi to wytłuma... - nie kończę, przerywa mi.
- Moment. - mówi cała blada.
         Co jej jest do cholery?
- Dobrze się czujesz? - pytam kładąc rękę na jej ramieniu. Momentalnie ją zrzuca i biegnie do jednej z kabin.
        Po chwili wraca. Patrzy na mnie spod przymrużonych powiek. Kręci głową przecząco. Nie chce o tym rozmawiać. Rozumiem ją. Wiem kiedy jest coś na rzeczy u Ludmiły Ferro. Teraz jest coś, coś ważnego.
        Patrzę na nią. Przemywa twarz wodą. Bierze ręcznik jednorazowy, wyciera ją. Obraca się w moim kierunku i mówi:
- Przepraszam. - Kiwa głową skruszona. - To pieprzone dziecko nie daje mi żyć. - tupie nogą.
         Dziecko. Otwieram oczy szeroko.  Dziecko. Ona jest w ciąży! Wszystkie jej humorki zostały własne wyjaśnione.
         Uśmiecham się  od ucha do ucha. Podchodzę do niej. Przytulam ją jak za dawnych,  dobrych,  czasów.
-Gratuluję.  - mówię głaszcząc ją po plecach.  - Federico jest podekscytowany, prawda? - odsuwam się od niej.
- O tak. - smętnie odpowiada.  - Tylko to nie on znosi wymioty dwadzieścia cztery godziny  na dobę,  tylko ja. - wydęła usta. - Omińmy temat młodego Verdasa. - macha ręką.  - Chciałaś porozmawiać.
         A tak, rozmowa. Sama o niej zapomniałam. Wzdycham głośno.
- Chodźmy do mnie, bądź do baru na drinka,  a w twoim przypadku soczek. - mruczę.
         Muszę jej powiedzieć, muszę się wyglądać.  Jej.  Mojej przyjaciółce.

          Biorę do ręki kartę z podawanymi drinkami. Otwieram ją,  czytam uważnie każdą pozycję.
- Och, przestań czytać i mów o co chodzi. Jestem ciekawa!  - blondynka wyrwała mi kartę z ręki.
          Spuściłam głowę w dół. Czas zmierzyć się z prawdą. Wzięłam głęboki oddech.
- To musi zostać między nami, przyjaciółko.  Dobrze?  - uśmiecham się blado w jej kierunku.
- Oczywiście,  Violu.
          Ferro złapała mnie za dłoń. Chcę dodać mi otuchy.
- Kocham go. - rzucam szybko. Momentalnie w moich oczach pojawiły się łzy. - Kocham go. On mnie nie.
          Spoglądam na nią. Nie kontroluje już łez. Spływają po moich policzkach niszcząc makijaż zrobiony kilka godzin wcześniej.
          Blondynka bez żadnych zbędnych słów przytula mnie do siebie. Ronię łzy na jej koszulę.
- Chciałam o nim zapomnieć. Zacząć  życie od nowa. Bez niego. - łkam. - Gdy już było dobrze, pojawił się. Znów podbił moje serce, szybciej i mocniej.
          Czuję jak Ludmiła momentalnie sztywnej.  Przestaję płakać. Podnoszę się powoli. Patrzę  na nią. Wzrokiem  wskazuje mi na tył. To on. 
          Powoli obracam głowę w bok. Zanim spoglądam na szatyna, biorę głęboki wdech.
- To ja zostawię was samych.  - mówi Ferro. Chciałam zaprotestować,  ale nie zdążyłam.  Blondynki już nie ma tutaj.
          Przymykam oczy. To nie tak miał wyglądać ten wieczór.  Chciałam go spędzić w towarzystwie Lu, chciałam się wyżalić do końca,  a także dowiedzieć co w jej życiu,  poza dzieckiem, się zmieniło.
          Szatyn zajął miejsce na którym jeszcze chwilę temu była moją przyjaciółka.
- Dwa razy Cosmpolitan. - rzucił szybko do barmana.   Ten tylko kiwnął głową na znak zrozumienia.
          Niespełna kilka sekund później  swoje spojrzenie kieruje na mnie. C h o l e r a.
- C-coś się stało?  - pytam.
          Pokiwał przecząco.
- Chciałem spędzić z tobą  czas, na spokojnie.
          Ze mną.
          Cisza.
- Dlaczego?  - zadaję kolejne pytanie.
- Violetta,  nie udawaj. - bierze do ręki kieliszek, który kilka minut temu barman postawił przed nim. - Sama dobrze wiesz jak jest. Chciałbym to zmienić.
         Niepewnie potakuję.
- Chcę naprawić to co zniszczyłem pół roku temu.  Chcę to naprawić dla nas. Dla ciebie. Dla siebie. Dla nas.
         Nas...

- Zatańczysz?
         Potakuję głową z uśmiechem. Podaje mi rękę,  którą szybko, i mocno, ujmuję. Leon prowadzi nas, a raczej próbuje nas przepchać na sam środek parkietu.
         Go Little Bad Girl. Little Bad Girl. Słowa piosenki docierają do mnie jak przez mgłę.  Teraz liczy się ta chwila. On. Ja. Razem.
         Stojąc już na środku Verdas obejmuje mnie w talii. Uśmiecham się leciutko. Podoba mi się. Nie wiem czy to ilość alkoholu, która od dłuższego czasu jest wiem mojej krwi, dodaje mi odwagi czy sama jego obecność.
        Zaczynamy tańczyć w rytm piosenki Davida Guetty i Taio Cruza. Kładę swoje ręce na jego barkach.
- Kocham tą piosenkę!  - próbuję przekrzyczeć muzykę. Udaje mi się,  szatyn potakuje mi głową.
        Spoglądam w jego oczy. Ten szmaragd,  piękny kamień szlachetny w jego oczach.  Tonę. Przybliżam się bliżej.
        Czuję jego silną klatkę piersiową przy uchu. Słyszę jak jego serce bije. Bije dla mnie?
        Verdas podnosi mój podbródek.
- Kocham cię.  - mruczy spoglądając w moje oczy.
         Chwilę później jego usta otaczają miłością moje.
         Kilka sekund zajmuje mi przyswojenie wiadomości sprzed chwili. Powiedział  to. Powiedział,  że mnie kocha.

**//**

Dum, dum, dum! Macie wąteczek z Leonettą, a nawet i więcej, hihi.  Końcówka trochę mi nie wyszła, ale tak to jest jak przysypiając coś robię xd 
Wyszło na jaw, że Ludmiła spodziewa się dziecka. Violetta jest pierwsza osobą (poza Fede), która wie o tym. Co lepsze można powiedzieć, że wybaczyła Lu. 
Następny rozdział odkryje przed wami nowe fakty. Szczęśliwe? Smutne? Zobaczycie!

Nie wiem sama czemu Edward i Bella na gifie, tak między nami. Nie przepadam za Robertem, a za Kristen jeszcze bardziej XD

50 komentarzy -> next 

Nath ;*