Rozdział 42: Dwa słowa

Rozdział dedykowany Jorgista Forever 

        Świat przestał wirować wokół mnie, zaraz po skończonym pocałunku. Nie z powodu wycofania się jednej ze stron, a z barku powietrza.
        Oboje spoglądamy w oczy płci przeciwnej. Czytamy z nich jak z książki. Wiemy co czuje druga osoba w tej samej chwili. Tęsknota. Pożądanie. I najpiękniejsze co może być w życiu każdego człowieka, miłość.
- Powiedziałeś to. - szepczę cicho.
         Przytaknął mi z uśmiechem. Ujął moją rękę. Przyłożył do ust, pocałował ją.
         Lekko się zarumieniłam.
- Czas na wyznania, szczere wyznania.
         Spojrzał w moje oczy i już wiedziałam co ma na myśli, cholera. On mi wyznał miłości i w tej samej chwili chce wszystko spieprzyć. Idealnie.




          Siedząc na brzegu moczę nogi w Morzu Śródziemnym. Nic w tym nadzwyczajnego, gdyby nie czas w którym tutaj jestem. Jest dobrze po trzeciej w nocy, słońce powoli wstaje, a ja siedzę i marznę.
          Jakieś dziesięć minut temu Leon poszedł spać po szczerej rozmowie ,  a ja zostałam tutaj sama oglądając wschód słońca. Przynajmniej mogę w spokoju pomyśleć o całym dzisiejszym, a właściwie wczorajszym, wieczorze. To co się wydarzyło w klubie, jest dość niespodziewane, ale w pewnym sensie oczekiwane.
          Podczas trwania naszego um… związku - chyba mogę to tak nazwać - pragnęłam usłyszeć te dwa słowa, a osiem liter. Chciałam poczuć się kochana przez niego w każdym procencie. Nie być jedynie utrzymanką - a w pewnym sensie tak było -  a  ukochaną osobą z którą weźmie ślub i będzie mieć w przyszłości dzieci.
          Wszystko było piękne dopóki nie zwierzyłam mu się z mojej przeszłości. O której najchętniej zapomniałabym. Cholerne dwa miesiące życia w związku z jednym z członków gangu, czy jak oni to mówili mafii. Wciągnęli mnie w czarne interesy.
          Żałuje tego. Cholernie żałuję.
- Nie jest ci zimno?  - podskakuję słysząc jego głos. Przestraszył mnie. Myślałam,  że już smacznie śpi,  a jego majątek mnoży się i mnoży.
- Strasznie.  - szepczę.
          Po chwili na moich ramionach ląduje mięciutki koc. Dodatkowo szatyn siada obok mnie i przytula do siebie z całej siły.
          Podnoszę głowę leciutko do góry,  tak aby spojrzeć w jego piękne oczy.
          Zauważył  to. Zarumieniłam się.
- Leo... - nie dane było mi skończysz.  Verdas mi przerwał.
- Nie mów nic. - szepcze. - Żyj chwilą.  Żyj  ze mną.  Kochaj mnie  tak samo, jak ja ciebie.
          Z moich oczy pociekły łzy.  Łzy szczęścia, miłości i pożądania.
- Kocham Cię.  - mówię cicho.
- Je t’aime,  Violetta.
          Francuski,  oh.  Uwielbiam ten język. I uwielbiam też jego.


          Budzą mnie promienie słoneczne i szum fal. Gdzie ja jestem? Otwieram oczy i podnoszę się do pozycji siedzącej. Rozglądam się.
Jestem na plaży, a obok mnie śpi Leon. Oboje jesteśmy okryci kocem.
          Cholera.  Musieliśmy zasnąć zaraz po tym jak zalaliśmy się wzajemnie falą pocałunków.
- Leon.
          Obracam się w jego kierunku.  Klepie go po brzuchu.
- Leon.
          Ponownie wykonuję poprzednią czynność.
          Muszę go obudzić.  Przecież nie będzie spał na plaży,  gdzie woda obmywa jego nogi.
- Mamo, jest sobota. Nie idę do szkoły. - mruczy pod nosem.
          Myli mnie ze swoją matką. Uśmiecham się. Wpadł mi do głowy pewien pomysł.  Zaraz z niego skorzystam.
          Siadam na nim. Kładę ręce na jego umięśniony torsie.
- Leonku,  mamusia zrobi ci lody na deser. Dobrze?
          Szatyn uśmiecha się. Łapie mnie za dłonie.
- Bardzo chętnie, Violu. Tylko nie te standardowe,  tylko sama wiesz jakie.  Waniliowe w sypialni.
          Ryknęliśmy niepohamowanym śmiechem.
- Udawałeś? - mówię bliska łez.
- Udawałem.
          Ściskam dłoń w pięść. Lekko, na zaczepkę, uderzam go w prawą pierś. Po chwili powtarzam swój ruch. Jednak nie kończę na piersi szatyna. Zatrzymał moją rękę w powietrzu. Chwilę później, sama nie wiem jakim cudem, to ja leżę pod nim.
Co teraz zrobisz?
          Och, ten jego cholernie narkotyzujący uśmiech. I weź człowieku nie strać rozumu przy tym facecie.
- Um, będę pięknie prosić. Pr-proszę. - zatrzepotałam rzęsami.
- Co z tego będę miał? - uśmiechnął się chytrze.
          Przez dłuższą chwilę myślę. Czym mogę go przekupić? Poprawka, czym mogę przekupić mężczyznę, który ma wszystko czego zapragnie. Jedno pstryknięcie palcem, a on już to ma. Nowy smartphone, auto czy inne pierdoły. On ma wszystko, a jedyne czego mu trzeba:
- Mnie. -  mówię cicho i niepewnie, ale mimo wszystko patrzę w jego oczy.
- Nie. To ja oddaję ci siebie, skarbie. Całego.
          Zaczynam strasznie szybko mrugać oczami przy czym strasznie marszczę nos, co rozbawia Leona.
- No co? - patrzę na niego. - Nie wiem co masz na myśli. - mruczę speszona.
- Zostań moją kobietą. Prawdziwą kobietą, którą w przyszłości obdaruję platynowym pierścionkiem z wielkim brylantem. Stworzę z nią rodzinę, szczęśliwą oczywiście. Będziemy mieszkać na Zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych w pięknym domku na klifie.
         Łzy wzruszenia spływają po moich oczach. Nie kontroluję ich. Nie muszę, i też nie chcę. Żyję chwilą. Wyznaniem, które doprowadziło mnie do łez.
          Oboje spoglądamy w oczy osoby przeciwnej. Toniemy w nich, a niespełna sekundy później oddajemy się rozkoszy pocałunków.
Dzieciaki, wszędzie ich pełno. Seks, pieniądze i alkohol, tylko to im w głowie!
          Odrywamy się od siebie słysząc narzekanie kobiety w podeszłym wieku. Momentalnie zaczynamy się śmiać.
- Wszędzie ich pełno. - udaję jej głos.
- Seks, alkohol i.. - przerwała mu.
- Nie kończ. - kręcę głową. - Chcę cię poznać na nowo.
          Już wie o czym mówię. Powracamy do poprzedniej czynności, słodkich pocałunków.

          Trzecia godzina lotu, a ja nie mam co robić. Leon śpi. Diego i Natalia są pochłonięci jakąś ważną rozmową dotyczącą sieci ich restauracji. A, młodzi rodzice już rozmyślają o przyszłości swojego dziecka. W tym wszystkim jestem ja, zagubiona Violetta.
          Kątem oka spoglądam na nasze splecione dłonie. Rzecz jasna chodzi mi o Leona i mnie. Czuję się jak te kilka miesięcy temu w Seattle, tylko jest jedna mała różnica. Oboje kochamy się i oboje pragniemy wspólnej przyszłości.
          Pytanie jest jedno. Uda nam się? Jest wiele osób, które nie chcą naszego szczęścia. Cerise, Miranda czy Vanessa. Święta trójka kobiet, każda z nich jest blondynką. I, każda z nich mnie nienawidzi z tego samego powodu. Zabieram im Leona.
- Je t’aime. - mówi cicho w jego kierunku. Co prawda to prawda, kaleczę ten piękny język jakim jest francuski.
- Ja też cię kocham, Violu.
          Uśmiecham się szeroko. Głaszczę jego dłoń swoim kciukiem.
- Jesteśmy parą? - szepczę cicho.
- Jesteśmy kimś więcej niż zwyczajną parą. - otwiera oczy. - Jesteśmy najpiękniejszą parą pod słońcem.

**//**

Hello, guys. Tak wiem, jest późno, a rozdziały zazwyczaj dodaję w przedziale 12-18. No, ale sorry. Nie miałam jak go skończyć, a co więcej siły na to. Znów nawiedził mnie ból gardła, czyli to co kocham najbardziej ;') Nevermind.

Rozdział w całości o happy Leonetcie. Chyba dobrze, prawda? xd

Leon i Violetta parą, kto by się spodziewał! Naszła mnie jakoś wena na dalsze kilka rozdziałów, wiec musiałam przyśpieszyć akcję. Z korzyścią dla was, huehue.

P.S. - Błędy poprawię rano, nie mam siły teraz. 

min. 55 komentarzy -> next 

Nath :)