Rozdział 43: Swarovski

Rozdział dedykowany Sheili

KONIECZNIE PRZECZYTAJCIE NOTKĘ POD POSTEM!

Trzy dni później:

         Przyjrzałam się dokładnie zdjęciu, na którym jestem, zrobionemu sześć miesięcy temu w Seattle. Piękne długie włosy do pasa, lekki makijaż, uśmiech od ucha do ucha i dres marki Adidas. Co w tym nadzwyczajnego? Właściwie to nic, poza szatynem w mokrym białym podkoszulku uwydatniającym jego sześciopak, czarnych spodniach dresowych i zwykłych trampkach takich jak moje. Leon całuje mnie w policzek na tle panoramy miasta nocą. Zdjęcie wykonał nam przypadkowy przechodzeń.
         Od dwóch dni nie muszę już myśleć o tamtych chwilach spędzonych na Zachodnim wybrzeżu. Liczy się teraz teraźniejszość, która związana jest właśni z nim.



         Dzisiejszy wieczór zapowiada się dość niedobrze. Bal charytatywny organizowany przez moją matkę. Odkąd stała się jeszcze bardziej sławna - zawdzięcza to Pablo, który jako prezent ślubny wykupił jej Vogue - co roku wydaje bal na rzecz osób potrzebujących. Kto by pomyślał, że była modelka upadnie na dno wychodząc za mąż za żołnierza, a następnie rodząc mu dziecko. Niby życie idealne, ale jak widać brakowało jej rozpoznawalności w świetle jupiterów.
          Kolejny punkt do zapisania na liście: zniszczenie Cerise Johanson jej własną bronią - pięknem.
          - Kurwa. - syczę przypominając sobie o jednym ważnym szczególe - Leon.
          Jest ze mną, ale nie zerwał z Cerise. Znaczy jeszcze nie zerwał, ma to w planie najbliższych dni. Nie chciał tego robić tak szybko - jak nasz związek został zawarty - aby nie było podejrzeń.
          Na myśl, że to on będzie stać obok niej. Obejmować ją i, nie daj Boże, całować... wzbiera mi się zazdrość. Ale nie, jeśli się to stanie blondynka pożałuje wszystkich dni swojego życia. Pozna ciemną stronę Violetty Castillo. Moje dwie przyjaciółki - pięści z których jestem dumna, potrafią dobrze przywalić - zawsze są gotowe do boju.
          Głośno wzdycham. Za pięć godzin mam stawić się na czerwonym dywanie tuż przed balem, a ja nawet nie wiem w co się ubrać. Znaczy wiem co chcę zrobić, tylko pytanie jak?
          Wchodzę do ogromnej garderoby, której wejście znajduje się w mojej ogromnej sypialni. Kieruję się w jej głąb, najpierw wybiorę sukienkę, następnie zajmę się dodatkami, a na sam koniec fryzurą.
          Staję w bezruchu widząc trzy torby na samym środku pomieszczenia. Kto? Kiedy? Jak? Te pytania cisną mi się na myśl.
          Szybko podchodzę do papierowych toreb o odmiennych barwach od siebie. Kucam przed nimi. Z jednej - tej największej z logiem Valentino, - wyciągam czerwoną satynową sukienkę.
          - O matko. - szepczę zdezorientowana. - To brylanty od Swarovskiego? - Zadaję pytanie choć dobrze znam na nią odpowiedź: tak.
          Kładę sukienkę na bok. Biorę się za kolejną torbę - tym razem średnia, z logiem Burberry. Wyciągam z niej pasujące pod kolor szpilki. Na oko mają piętnaście centymetrów. Układam je obok sukienki. Czas na kolejną, a zarazem ostatnią torbę i tym razem nie umknęło mojej uwadze logo firmy, Swarovski. Już po samej nazwie domyślam się co tam może być, naszyjnik, kolczyki bądź bransoletka. Chwilę później wyciągam z niej różowe pudełko. Otwieram je, komplet biżuterii z platyny.
         Uśmiecham się lekko. Już nie mam wątpliwości od kogo te prezenty. Mama.

Leon POV's
          - Panie Verdas.
         Momentalnie obracam się słysząc mojego ochroniarza i pomocnika - Haydena. Spoglądam na niego pytającym wzrokiem.
          - Przesyłka została dostarczona w wyznaczone miejsce.
         Kiwam głową z uśmiechem.
         - Idealnie. - mruczę pod nosem. - Możesz odejść, dziękuję.
         Po wyjściu blondyna z pomieszczenia, ponownie zatracam się w rozmyślaniu o niej. O pięknej szatynce z piątej alei.
         - Fifth Avenue. - śmieję się pod nosem.
         Kto by pomyślał, że moja ukochana mieszka na prestiżowej ulicy w samym sercu imprezowe części Miami.
         Ponownie zwracam wzrok na linię horyzontu na Ocenie. Fale tworzące w oddali obijają się od brzegu zabierając kawałek plaży. Jest przypływ, prądy nie ciągnął w głąb. To dobrze. Zważywszy na moje dzisiejsze plany. Upijam kolejny łyk whisky przywiezionej prosto z zimnej Szkocji. Uwielbiam jej smak. Ten alkohol to moje ukojenie.
         Patrzę na zegarek, dochodzi piętnasta. Powinienem powoli szykować się na dzisiejszy wieczór. Niestety z Cerise, a nie moją ukochaną Violettą. Wzdycham głośno.
         Ponad czterdzieści osiem godzin temu zawarłem ponownie związek z Castillo, a ani razu nie pomyślałem jak zerwać z Irlandką. To się nazywa mieć cholerny tupet.

         Wybiła dwudziesta pierwsza, a szatynki w dalszym ciągu na balu nie ma. Najwyraźniej nie zamierzała się zjawić, a sukienka kupiona przeze mnie tylko się zmarnuje. Cicho wzdycham. Moje plany związane z nią na najbliższą noc runęły w potrzasku. A niech to szlag. Zaciskam prawą dłoń w pięść.
         - Kochanie, coś nie tak? Jesteś strasznie spięty. - och, dzięki mamo. Zawsze wszystko musisz zauważyć.
         - Nic mi nie jest. - burczę niechętnie.
         Wzdrygam się czując dłoń blondynki na ramieniu. Zabierz ją stąd do cholery, syczę w myślach. Nie możesz mnie dotykać. Nie możesz całować. Nie wiesz tego, ale domyśl się po moich ruchach.

          - No nie wierzę! - ja też, zabrała tą irlandzką rękę. - Co ona tutaj robi i to tak ubrana?! - piszczy. 

          Zszokowany jej reakcją - tak samo jak reszta osób z naszego stolika - obracam się w kierunku schodów. Zamieram widząc ją w tej ponętnej, seksownej sukience. 

         Szatynka stoi w uwodzącej pozie na samym szczycie schodów.  Malutkie diamenty, które tworzą dwa ramiączka błyszczą, a głęboki dekolt uwydatnia jej piękne i jędrne piersi. 

         Kurwa, czuję namiot utworzony z moich spodni. Verdas, sam sobie to zafundowałeś. Teraz cierp. 

         - Zniszczę ją. - słyszę Cerise. 

         - Blondyna, poprawka. - o, Diego nie wiesz co robisz. - To ona zniszczy ciebie. - uśmiecha się w jej kierunku.

         - Odszczekaj to. - syczy.

         Thorne podnosi ręce w geście obronny. 

         Ponownie spoglądam na schody, nie ma jej. Zeszła w niewiadomym mi kierunku. 

**//**

I witam Was tą eurowizyjną sobotę 8) 

Jak widzicie przyśpieszyłam o dwa dni, lol. Krótszy, ale jednak wprowadza Was w pewną zarąbistą akcję w następnym (hah, mi się tam podoba, zobaczymy czy wam!)

Fjolka myśli, że to mama, a tu będzie mieć niespodziankę w kolejnym rozdziale... ale nie będę więcej zdradzać. A nie, w sumie nie powstrzymam się Cerise i Violetta... będzie się dziać!

Trzymacie kciuki za Monikę? Ja owszem, nie mój klimat piosenki, ale jednak duma rozpiera Polska w finale!

WAŻNA INFORMACJA

W piątek wyjeżdżam z klasą nad Morze Śródziemne, wracam tydzień później w niedzielę. Do tego czasu rozdziałów prawdopodobnie nie będzie. W piątek postaram się dodać czwartą część partówki, a by wynagrodzić wam ten tydzień w którym mnie nie będzie.  Oczywiście w dzień powrotu dodam kolejny rozdział, o ile nie będe cholernie zmęczona jedenastogodzinną podróżą.

50 komentarzy -> One Part

 Nath :*