Rozdział 44: Koniec

Rozdział dedykowany Rachel.

          Czerwień. Pieprzony czerwień. Choć dobrze wiem co ten kolor wyzwala u mężczyzn, wybrałem go. Teraz mam mały, chyba duży, problem ze spodniami. Stojący namiot. Nigdy nie myślę o konsekwencjach, gdy robię prezenty ukochanej. Muszę nauczyć się powstrzymywać. Bądź łagodzić w dość szybkim tempie erekcję. Gorzej, gdy ona jest w pobliżu w kuszącej sukience.
          - Leon, ona ma lepsza sukienkę ode mnie! Leon, czy ty patrzysz się na tą dziwkę?! - słowa wypowiedziane przez blondynkę są trafione w dziesiątkę. Violetta jest piękniejsza, nie dziś, a zawsze. I, tak. Patrzę się na kobietę swojego życia.
          Spoglądam na Cerise smętnym wzrokiem i mówię:
          - Żeby mieć piękną sukienkę, trzeba być wystarczająco seksowną kobietą. - wywracam oczami widząc jej zaskoczoną minę. Niech wie, że nasz a'la związek chyli się ku końcowi.


          - Czy ty właśnie zasugerowałeś, że jestem brzydka? - pisnęła.
         Aua, aż mnie uszy zabolały. Uśmiechnąłem się w jej kierunku jak najładniej, oczywiście sztucznie. Niech da już spokój.
          - Tak, właśnie to zrobił.
          Przy stole zapanowała cisza. Wszyscy spojrzeli na Ludmiłę, która w najlepsze je ciasto czekoladowe. To już chyba czwarty kawałek.
          - No co? - pyta wkładając widelec z malutką porcją słodyczy do buzi. - Chyba nie wierzysz w to, że jesteś nieskazitelnie piękna. - kpi. - Spójrz na siebie, sztuczne piersi w rozmiarze D. Botoks w ustach, wraz z Kylie Jenner mogłybyście stworzyć grupę odpychająca od tego.
          Patrzę to na Ludmiłę, to na Cerise. W oczach blondynek widać ogień, Ogień i dodatkowo miecze.Jeszcze kilka miesięcy temu jedna skoczyłaby za drugą w ogień,  a dziś?  Dziś jest już inaczej.
          Jakieś  dwa miesiące temu Ludmiła zrozumiała swój błąd stawiając Johanson ponad Violettę. Nie zdziwiło mnie to, Cerise dała jej popalić we wszystkich możliwych sprawach. Tu kłótnia o ostatnią parę botków od Burberry,  Ferro ubrała piękniejszą sukienkę,  a tu wybrała się bez niej do SPA.
          - Dziwka.  - syczy przez zęby,  Johanson.
          - Panie lekkich obyczajów nie noszą pierścionków zaręczynowych i dziecka swojego ukochanego.  - odszczekuje kobieta życia mojego brata, Federico.
          Sprzeczka pomiędzy kobietami trwa w najlepsze,  ale ja już nie zwracam na nie uwagi.
          Po długim namyśle. Wstaję z krzesła.
          Czyjaś ręka, nagle, oplata mój nadgarstek. Zirytowany obracam głowę.
           - Tylko pójdziesz,  a z nami koniec.
          Patrzę na blondynkę kpiącym wzrokiem. Koniec? Koniec związku?  Okay,  nie będę zrozpaczony. Będę szczęśliwy, bardzo szczęśliwy.
          Czuję na sobie liczne pary oczu, od moich rodziców,  aż po państwo Johanson i moje rodzeństwo z osobami towarzyszącymi. Co daje mi osiem par oczu, szesnaście gałek ocznych. Zajebiście,  wszystko na widok publiczny.  Dobrze,  że  to tylko moi bliscy, a nie nikt obcy.
          - Wziąłbym te słowa do serca i rozumu, gdybyś była kimś ważnym w moim życiu. Tak nie jest. - Uśmiechnąłem się sztucznie. - Koniec ciebie i mnie. Koniec twojego figurowania na okładkach magazynu jako "narzeczona biznesmena". To koniec. -  Powtarzam to słowo już trzeci raz.
          Blondynka osłupiała, tak samo jak nasi rodzice. Cóż,  mogli się tego spodziewać prędzej czy później. Wiedzieli,  że  w dalszym ciągu moje serce należy do Castillo.
          - Leon, siadaj. - zaczyna szorstko Christopher,  ojciec mojego przyrodniego rodzeństwa.
          Przerywam mu w pół zdania.
          - Nawet nie próbuj. - Grozę mu palcem. - To moje życie i moja decyzja.
          Obracam się szybko w lewą stronę. Zostawiam ich wszystkich w oszołomieniu.

          Nocna panorama Miami jest jeszcze piękniejsza niż widok z mojego apartamentu na Seattle. Ta magiczna ilość wieżowców, parków czy obecność Oceanu Atlantyckiego, jest czymś niesamowitym. Ludzie tutaj są niesamowicie mili,  w porównaniu do tych z zachodniej części kraju. Floryda to istny raj na ziemi, którego od lat poszukuję. Dla siebie. Dla mojej przyszłej rodziny.
          Słyszę kroki. Stukot wysokich szpilek z każdą kolejną sekundą jest coraz bardziej głośny.  Och, będę mieć gościa w sukience.
          Przechylam głowę lekko w prawo. Dostrzegam kobietę poprawiającą włosy. Uśmiecham się widząc lśniący naszyjnik Swarovskiego,  który kupiłem mojej wybrance.  To ona, mówi moja podświadomość.
          - Diego, powiedział mi, że tu jesteś.  - słyszę w jej głosie żal,  a zarazem szczęście. - I o całej sytuacji sprzed dwudziestu minut.
          Kącik moich ust idzie lekko do góry.
          - Bal charytatywny twojej matki okazał się przydatny.  - zaśmiałem się ukazując rząd białych zębów,  które ona tak we mnie lubi.
          Ukochana podchodzi do mnie.
          Rozkładam ręce,  aby wtuliła się we mnie. Żeby zrobiła to o czym marzę od kilku godzin. Potrzebuję jej miłości,  jej dotyku... jej całej.
          Stojąc przytuleni do siebie kołyszemy się w rytm piosenki Forever Young.
          - Obiecaj mi coś. - moja kochana podnosi głowę z mojej klatki piersiowej, spogląda na mnie pytającym wzrokiem,  który kryje wiele emocji. -  Zamieszkajmy  razem. Tutaj w Miami.

Violetta POV'S
         Zamieszkajmy tutaj. Dwa słowa,  które kompletnie  zbiły mnie z dotychczasowego tropu. Leon Verdas mega finansista z Seattle chce zamieszkać ze mną. I to na drugim końcu kraju, z dala  od rodziny i brudów.
          - Na początek zamieszkamy jeden z apartamentów w samym sercu miasta,  z każdym poważniejszym krokiem w naszym związku będziemy zmierzać ku własnych czterech ścian przy plaży.
          Otwieram usta w geście zaskoczenia. To nie może być Leon.  Ten którego poznałam w Vancouver w galerii,  był facetem pochmurnym z wieloma wadami.  A dziś?  Zmiana, która dumnie kroczy ku lepszemu.
          - Jesteś bardzo spięta.  - mówi po chwili. - Pozwól,  że zasugeruję kilka sposobów na rozluźnienie.
          - Co-o? - pytam wyrwana z zamyśleń. - Jakie rozluźnienie?
         Szatyn zaczyna wodzić palcami po moich nagich plecach. Uśmiecham się leciutko na samą myśl co on kombinuje.
         - Nie mów, że nie wiesz. - przymykam oczy czując delikatne pocałunki w okolicach prawego ucha.
         Z moich ust wydobywa się cichutki przeciągły jęk.
          - Tak kochanie, wiem, że tego chcesz.
         Wie. On wszystkie wie co dotyczy mnie. Jestem dla niego otwartą kartą. Jestem jego.
         - Proszę, proszę.
         Leon momentalnie zamiera słysząc blondynkę. Lekko przekręcam głowę w jej kierunku. Moje serce zaczyna mocniej bić na widok pistoletu wycelowanego prosto we mnie.
         Przymykam oczy czując, że to już koniec.

**//**

Wybaczcie za długość, które nie powala. I, za koniec, ale ie martwcie się, nie ma o co xD
Koniec związku Cerise z Leonem. Ledwo to nastąpiło, a on już z z Violą chce zamieszkać, hihi.

Wybaczcie, że dziś, a nie wczoraj, czy niedzielę. Ale miałam tyle spraw na głowie. Dodatkowe sprawdziany, wypełnianie zgłoszeń do LO czy migrena.

50 komentarzy -> rozdział 45 

x Nath