Rozdział 45: Nową rywalkę

Rozdział dedykowany wszystkim wytrwałym

          Przeszywające mrowienie na policzku budzi mnie. Otwieram oczy, a następnie podnoszę głowę.
          Rozglądam się po pomieszczeniu. Wszystko w mojej okolicy jest rozmazane. Cholera, co ze mną jest? Nie dość, że w pomieszczeniu panuje półmrok, to ja nic nie widzę poza rozmazanymi przedmiotami. W dodatku potrójnie. Ugh.
          - Obudziła się. - słyszę zdanie wypowiedziane dość cicho. Wzrok - chyba - straciłam, zaś słuch mam bardzo dobry.
          - Leon? - pytam osobę zbliżającą się do mnie coraz bliżej.
Próbuję złapać jakąkolwiek ostrość w oczach, na marne.
          - Księżniczka.  - mruczenie kobiety dobiega do moich uszu.
          Kto to do cholery jest?
           - Vanessa.
          Na sam dźwięk tego imienia zamieram. Vanessa Perrine. Była kochanka mojego chłopaka,  była ważna osoba w jego życiu. Cholera.
          Ale... zaraz. Co ona tu robi? Jestem pewna, że widziałam Cerise z pistoletem w ręku! Co tu się do cholery  dzieje?




          Leon milczy przez całą drogę na najwyższe piętro hotelu. Gdy tylko przekraczamy próg apartamentu słyszę falę przekleństw ze strony szatyna. Nie rozumiem go. Nie rozumiem niczego!
          Cerise. Pistolet. Mroczki. Vanessa. I tak w kółko te tematy pojawiają się w mojej głowie.  To wszystko zaczyna mnie powoli irytować.
Wzdycham ciężko.
          Kieruję się cały czas za szatynem, który - o ile dobrze mi się wydaje, jestem tu pierwszy raz - idzie ku salonowi. W powietrzu w maksymalnym stopniu wyczuwalne jest napięcie. W największej części wywołane przez niego.
Siadaj. - mówi szorstko stając przed szklaną ścianą z widokiem na nocną panoramę Miami.
          Zgodnie z jego - dość brutalną - prośbą, siadam na sofie położnej naprzeciwko niego, jednak jakieś kilka metrów dalej.
          Zapada cisza. Boję się odezwać, a gdybym już to zrobiła… Nie, lepiej nie będę myśleć. Leon się zmienił, nie jest już taki wybuchowy jak kiedyś. Mam nadzieję.
          - Brałaś dziś jakieś tabletki? - Zaczyna nie odwracając się do mnie. Stoi w kierunku panoramy miasta, ogląda ją z wielkim zainteresowaniem, a mimo to dąży do rozmowy ze mną. Leon Verdas i jego podzielność uwagi.
          - Nie rozumiem co to ma do. - Nie jest mi dane skończyć, szatyn przerywa mi w pół zdania.
          - Odpowiedz, brałaś dziś jakieś tabletki?
          Matko, co mu jest? Znów jest taki… władczy? To nie jest mój Leon. Ten Leon, to Leon Verdas prezes Verdas Enterprises Holdings Inc.
          Jako tłumacz w jego firmie - a także jago bliska kochanka - widziałam wiele twarzy. Jednak przede wszystkim ta, utkwiła mi w pamięci na dłużej. Z tego względu wiem jak mam się zachowywać przy bliskim mi, a zarazem dalekim Leonem. Muszę zachować zimną krew, a następnie małymi kroczkami sprowadzić ukochanego na ziemię.
          - Tak, na poprawienie ukrwienia błędnika oraz antykoncepcyjne, które sam mi na siłę wciskasz mimo implantu w lewym ramieniu.
          Nagle odwrócił się z szeroko otwartymi oczami. Tak jakby go olśniło.
          - Powtórz co powiedziałaś.
          - Implant w lewym ramieniu? Dobrze o nim wiesz.
          - Nie to. - Mówi przepełniony rozdrażnieniem. - To wcześniej.
          - Biorę leki na poprawienie ukrwienia błędnika.
         Z kieszeni marynarki wyjął swojego czarnego iPhone’a. Wystukał numer, wyszedł z salonu zostawiając mnie zszokowaną całą tą pieprzoną sytuacją.

          Godzinę później ponownie siedzimy przy swoich stolikach na balu charytatywny mojej matki. On w otoczeniu rodziny - za którą nie przepada - i oczywiście państwem Johanson, a ja? Siedzę z Valerie, jej starszym bratem Noah’em i moimi jakże wspaniałymi - niby - siostrami.
          Całą grupką śmiejemy się z żartów Hefnera. Musze przyznać, że wyprowadziły mnie one z dołka. Jestem mu za to niezmiernie wdzięczna.
          - Słyszałyście nowinę? - przestraszona aż podskakuję. Obracam się w kierunku zabójcy mojego wewnętrznego spokoju.
         Blondynka. Na oko metr osiemdziesiąt. Czarna sukienka projektu Karla Lagerfelda. Kilka sekund później obrzuca mnie spojrzeniem pełnym szczęścia? Kurwa, co to za laska?
         - My się jeszcze nie znamy. - swoją prawą dłoń kieruje ku mnie. - Elisha Louer.
         Louer. Ach, już wiem skąd kojarzę jej blond czuprynę. Udaje przyjaciółkę Paris Hilton, aby się wybić. Tak jak kiedyś Kim Kardashian.
        - Violetta Castillo. - mówię z moimi reprezentacyjnym uśmiechem.
        W tym momencie mnie zignorowała i zaczęła swój monolog do moich towarzyszek i jednego rodzynka.
        - On z nią zerwał, rozumiecie! Najbogatszy i najprzystojniejszy młody businessman jest do wzięcia! Niedługo będzie mój. - piszczy entuzjastycznie.
        - El, o kim ty mówisz do cholery? - Odzywa się Doutzen, starsza z sióstr Smith.
        - Kochanie, w jakim świecie ty żyjesz? Oczywiście, że chodzi o Verdasa!
Zaczęłam się panicznie śmiać. Oj, Boże. Chyba mam nową rywalkę o miłość mojego ukochanego.

**//**

I jest 45! Początkowo ten rozdział miał wyglądac inaczej, zupełnie inaczej. Ale mój pomysł zgubił się w akcji (czyt. zapomniałam). Dlatego też, ten rozdział wydaje się denny.
Ceris i pistolet? Hym, więc o co z tym chodzi? Tajemniczy telefon Leona i ponowne pojawienie się Vanessy, coś w tym jest! Dowiecie się w następnych rozdziałach xd
Musicie mi wybaczyć tę zwłokę. :( Miałam tyle na głowie, plus stres wywołany piątkowymi wynikami egzaminów... Ech, ale nie jest źle. Teraz zamiast na bio-chem, wezmą mnie na mat-fiz, albo mat-geo. xD 
P.S. - Wybaczcie mi długość, pewien wątek usunęłam i dodałam do następnego rozdziału. 

HOT NEWS: Od dziś rozdziały pojawiają się nieregularnie. 

min. 50 komentarzy -> rozdział 46

Nath :D