Rozdział 10 - Cholera

Następny dzień, przed kościołem:

Violetta:

  Od dziesięciu minut stoję pod kościołem, jestem jako pierwsza co mnie bardzo zdziwiło. No tak, przecież uroczystość jest na czternastą, a jest wpół do. No nic, poczekam sobie trochę.

  Zamknęłam oczy, swoją twarz skierowałam w kierunku słońca. Co jak co, ale wolę Los Angeles, w porównaniu do Nowego Jorku wygrywa wieloma zaletami. Między innymi śniegu tu praktycznie nie ma, temperatura spada tylko do 10 stopni Celsjusza i co najważniejsze jest tu moja rodzina. 

 Szczerze mówiąc mieszkając prawie trzy tysiące mil od swoich bliskich nie jest niczym fajnym. Czasem chciałabym przytulić się do taty, tak jak za dawnych lat. Poplotkować z siostrą bądź Angie, powygłupiać się z Victorią. Nie wspominając o kłótniach z którymi czasami musiałyśmy się zmagać. 

  

León: 

  Przyszliśmy całą gromadką (czyt. Ja, rodzice Violi i moi, Mrcesca, Naxi, Cares, Diego, Tori).

  Poczułem zapach Chanel numer pięć. Znaj jedna osobę która tych perfum używa, była nią oczywiście Violetta. Ta, Violetta którą tak zraniłem, zraniliśmy.

   Ja sobie tego nie wybaczę. Zraniłem ją, jej serce. 

  Kochałem ją, a uwierzyłem taniej dziwce zza rogu. Która żerowała tylko i wyłącznie na moich pieniądzach oraz sławie.  Nie okłamujmy się, Lara byłą ze mną tylko i wyłącznie dla sławy. Sama nic nie osiągnęła w modelingu, popatrzmy na taką Violettę jest międzynarodową gwiazdą. Wielokrotnie pojawiła się w pokazach Chanel, Prady czy Diora bądź innych znanych domów mody. Ponadto jest aniołkiem VS, trzykrotnie została nagrodzona tytułem najseksowniejszej modelki świata. A Lara? Osiadła na laurach, bo raz udało jej się gdzieś pokazać buźkę. 

   Podeszliśmy do niej, miała zamknięte oczy.
-Cześć. - Powiedziała.
-Skąd wiesz, że to my. - Zapytała Victoria.
-To, że mam zamknięte oczy nie oznacza, że nie słyszę i nie czuje. - Mówiła Castillo.
-Tak, to jakich perfum użyłam? - Zapytała jej młodsza siostra, która należy do naszej paczki.
-Chanel Noir.

Violetta: 
  Rozmawiając z Tori, poczułam woń tych pięknych perfum Leóna. Kiedyś dałam mu je na urodziny, dalej je ma. Jest to dla mnie wielkim zaskoczeniem. Kto normalny trzyma olejek zapachowy tak długo?
  Ja swoje pachnidło wykańczam w przeciągu trzech miesięcy.
   Obróciłam się przodem do nich i otworzyłam oczy.
  Zobaczyłam moją siostrę w objęciach Fernandeza (Diego) co mnie lekko zdziwiło, jednak nie okazywałam tego. Było mi to właściwie obojętne.
   Zauważyłam, że nie ma Lary. Hym, dziwne. Dla mnie lepiej, nie muszę patrzeć na nią i jej tłusty tyłek.

Trzy godziny później:
   Jak na złość siedzę koło Leóna, tuż to jakaś zmowa! Wkurzyło mnie to niezmiernie, jeszcze jak piszę z kimś na telefonie to bezczelnie patrzy, udając, że nic nie widzi.
    Wysłałam sms'a Federico z zastrzeżonego numeru.  Następująca treść "Mamy twoje pluszowe misie, jeśli nie chcesz, a by twoja żona je znalazła spotkajmy się za dwie minuty w Starsbuck. Na przeciwko waszej sali weselnej.  xoxo AV"
    Popatrzyłam na Fede, szybko wstał i pobiegł.
    Uśmiechnęłam sie.
-Violetta 1692, Federico 1371. - Powiedziałam.
-Dalej gracie w ta dziwną grę, w której nie wiem o co chodzi? - Zapytała moja siostrzyczka.
-Tak.
  Chwilę później przybiegł zmachany Federico.
-Ty! - Wskazała na mnie.
-Mogłeś się domyślić! Dałam Ci wskazówkę na końcu xoxo AV. Kto się tak podpisuje, hę? - Mówiłą pewna siebie.
-Fakt, Angel Violetta. - Palnął się w czoło ręką, wszyscy się zaśmiali.

Godzinę później:
  Mam już dość! Nie wytrzymam tu dłużej, muszę się przewietrzyć bądź uchlać. Wybieram tą pierwszą opcje, na picie jest za wcześnie. W końcu jest dopiero dziewiętnasta.
  Wyszłam na taras, z którego było wyjście do ogrodu. Usiadałam na ławce, zakryłam twarz moimi rękoma.
-Violetta. Możemy porozmawiać? - Usłyszałam dobrze mi znany głos.
-Chcesz mi powiedzieć, że jestem kryminalistką, dziwką i suką? Tak, proszę bardzo! - Mówiłam. Z każdym słowem, na mojej twarzy pojawiał się łzy. - Jestem już do tego przyzwyczajona (chodzi o cała paczkę ze Studio)! Wiem co o mnie myślisz, proszę powiedz to. Jakoś to wytrzymam, albo wiesz. Mam na to prostszy sposób. - Podeszłam do niego i walnęłam go z całej siły z pięści w twarz. Jednak nie drgnął, a moja ręka została stłuczona.
-Cholera. - Krzyknęłam.
  Szybkim krokiem zjawił się koło mnie. Złapał mnie za ręce i przysunął do siebie.
  Próbowałam na marne, jest zbyt silny.
-Puść mnie! Słyszysz? - Mówię poważnie, ten nie reaguje. Tylko coraz bardziej schyla się do mnie.
  Pocałował mnie...

* * * * * *

Tak oto prezentuje się rozdział 10.  Za Leonetta coraz bliżej, jednak nie oczekujcie, ze po jednym pocałunku Viola mu wybaczy. León będzie miał pod górkę. No a co? Niech się facet męczy xD 

Rozdział pisany był od tygodnia,  nie mogłam nic skleić do kupy.  Jakoś się udało! Bogu dzięki! 

Już niedługo nowy szablon, a wraz z jego przywitaniem będzie OP. Także oczekujcie wytrwale ;D

Nath