One Part: Nareszcie mam pretekst cz.1

Ona - Samotna dwudziestopięciolatka. Chirurg, pracujący w szpitalu w stolicy Argentyny. Miła, zabawna, przyjacielska. Piękna szatynka o długich nogach i brązowych oczach. 

On - Trzydziestotrzyletni ordynator odziału chirurgicznego w szpitalu w Buenos Aires. Żonaty, ale bezdzietny. Poważny, lecz zabawny. Zawsze służy pomocą. Szatyn o szmaragdowych oczach. Wysoki. 

 Na ogół zwykły dzień jednak dla dwójki chirurgów nie, albowiem dziś wybierają się na tygodniowe kolokwium do Londynu. 

  Każde z nich będzie miało swój apartament, jednak wszystko będą robić razem.  Violetta i León są najlepszymi przyjaciółmi, czy istnieje przyjaźń damsko-męska? Tego nie można stwierdzić, wszystkie takie pary przyjaciół po jakimś czasie stają się kochankami. Jednak w ich przypadku tak nie jest i nie będzie. Verdas jest żonaty z trzydziestoletnią panią kardiolog, która pracuje w tym samym szpitalu co przyjaciele.  

   Chirurdzy wsiadają do samolotu lecącego do stolicy Wielkiej Brytanii jak i Anglii. Usiedli na swoich miejscach i rozsiedli się  w nich wygodnie. 

- Violetto masz może jakieś tabletki na ból głowy? - Zapytał smętnym  głosem mężczyzna. 

- Wiesz León... chyba mam w torebce. Poczekaj chwilkę, znaleźć coś w niej to nie lada wyzwanie. - Zaśmiała się. 

- Dziękuję. - Oznajmił.

  Po chwili szatynka wyjęła z torebki tabletki przeciw zapalne i podała Verdasowi. 

  

* * *

  Szesnastogodzinny lot minął bardzo szybko, obyło się bez komplikacji. Po wyjściu z samolotu skierowali się po swoje bagaże. Każdy z nich miał po jednej dużej torbie na kółkach. 

  Castillo zaczęła ciągnąć swoją torbę ważącą ponad 20 kilogramów. 

- Daj. Pomogę Ci. - Oznajmił szatyn.

- Nie trzeba. - Uśmiechnęła się w kierunku Verdasa. 

- Trzeba, trzeba. - Odwzajemnił uśmiech.
  Szatynka podała mu uchwyt torby. Wyszli z największego lotniska Heathrow i wsiedli do taksówki. Jechali przez przeróżne ulice, widzieli przeróżne obiekty.  Po kilku minutach byli już w hotelu w którym miała odbyć się spotkanie najlepszym chirurgów świata.
  Wyszli z taksówki, wyciągnęli walizki i weszli do pięciogwiazdkowego hotelu. Podeszli do recepcji w celu zakwaterowania się.
- Rezerwacje na nazwisko Verdas i Castillo. - Mówiła do recepcjonistki.
  Wpisałam w komputerze ich nazwiska i wyszukała numery ich pokoju, a następnie dała im karty magnetyczne.
- Pani Castillo pokój numer 2589, pan Verdas pokój numer 2590. Życzymy miłego pobytu.
  Odebrali karty i skierowali się do windy. Gdy już  weszli nacisnęli przycisk numerem 4, oznaczającym piętro. Nie minęła nawet minuta, a już byli na piętrze. Szli przez długi korytarz, aż w końcu doszli.
- Tu się rozstajemy. - Zaśmiał się.
- Tak. - Uśmiechnęła się w kierunku trzydziestotrzyletniego Verdasa.
- Do zobaczenia. - Powiedzieli równo.
  Każdy z nich otworzył drzwi do swojego tymczasowego miejsca zamieszkania. Nie wiedzieli jednego, że ich wyjazd przyniesie wielkie konsekwencje.

* * *

  Nastał nowy dzień. Ptaki ćwierkały, słońce już szybuje po niebie. Wszyscy ludzie wstają do pracy, dzieci do szkoły, a Violetta w dalszym ciągu śpi jak zabita. Pierwszy raz śpi tak długo. Jest to spowodowane czasem wolnym, w końcu kobieta nie ma go za dużo. Codziennie ma dwunastogodzinne dyżury, nie wspominając o operacjach.

  Szatyn o szmaragdowych oczach wstał kilka minut temu. Przygotował sobie śniadanie i zaczął je konsumować. Rozmyślając nad swoim życiem. Od kilku tygodni między nim, a jego żoną zaczęło się psuć. Coraz częściej kłócą się nawet o najmniejsze drobnostki. Nie pamięta już kiedy ostatni raz się z nią kochał. Nie wspominając już o przywileju małżeńskim, wydaniu potomstwa. Jego żona wciąż powtarza, że dzieci nie są dla niej. Ona ich wręcz nienawidzi.
  Lara jest przeciwieństwem swojego męża.  Co by nie powiedział ona go skarci, co by nie zrobił ona zrobi to lepiej. Powoli miał już tego dość. Wielokrotnie chciał rozstać się z żoną, jednak to nie jest takie proste. Są ze sobą od ośmiu lat. Przeżyli ze sobą wiele cudownych chwili, miał nadzieję, że będzie ich więcej. 

* * *

  Dwa dni przed odlotem Violetta i León udali się na imprezę do najlepszego klubu Londyńskiego. Usiedli przy jednym stolik. Szatyn poszedł zamówić dwa drinki, dla siebie i Castillo. 

  Minęło kilka godzin oboje są już po kilkunastu drinkach. Języki plączą im się niesamowicie.  Kobieta poszła na parkiet, zaczęła tańczyć. Kręciła swoim zgrabny tyłkiem raz w lewo, raz w prawo.  Nie oczekiwanie poczuła czyjeś ręce na udach, jeździły w dół i w górę. Po krótkiej chwili dotarły do jej intymnego miejsca.
- Spokojnie to tylko ja. - Powiedział uwodzącym głosem León, pomimo wielu błędów językowych zrozumiała go.
  Po kilkunastu minutach tańczenia dość erotycznego tańca wybiegli z klubu i wsiedli do taksówki.
  Szybkim krokiem skierowali się do apartamentu szatyna. Już w drzwiach zaczęli się rozbierać.  Po krótkiej chwili wylądowali razem w łóżku.

* * *

  Od tamtej pamiętnej nocy Violetta i León nie odzywają się do siebie. Dwa tygodnie temu wrócili z kolokwium. Od tego czasu ani raz nie zamienili słowa poza salą operacyjną.
  Podczas jednej z operacji Violetta zemdlała. Obudziła się kilka godzin później w gabinecie siostry Leóna - Ludmiły.
- Co się stało? - Zapytała wstając zbyt gwałtownie, bo zakręciło jej się  w głowie. 

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś w ciąży? - Odpowiedziała pytaniem na pytaniem ginekolog.
- Ja w ciąży? Ludmiła, żarty sobie robisz?
- Violetta spodziewasz się dziecka. - Powiedziała rozentuzjazmowana.
- Żartujesz prawda?
- Nie! Chcesz się przekonać?
  Przytaknęła głową.
- Połóż się na leżance i podwiń bluzkę.
  Castillo uczyniła jej prośbę. Chwilę później Verdas rozsmarowała na jej brzuchu żel.
- Widzisz? - Powiedziała pokazując palcem na monitor.
- Co ja najlepszego zrobiłam. - Pomyślała.
- Trzymaj zdjęcie na pamiątkę.
  Przyszła mama starła z brzucha żel i wyszła szybkim krokiem ze szpitala. Udała się do swojego domu, gdzie prze najbliższe kilka godzin wypłakiwała łzy.
  Przez jej głowę przeszło wiele myśli. Od aborcji po oddanie dziecka do adopcji. Ostatecznie postanowiła zmierzyć się z rolą matki, której sama nigdy nie miała.

* * *

  Dwa miesiące później. Południowa Ameryka została pokryta białym puchem. Dzieci bawią się w najlepsze w śniegu, a rodzice lepią z nimi bałwany. Jedyną osoba niezadowoloną z tej pory roku była Castillo. Przez te kilka miesięcy wiele zmieniło się w życiu Violetty,  znów zamieszkała z ojcem miliarderem. Na wieść o ciąży córki był wniebowzięty, jednak gdy usłyszał w jakich okolicznościach. Zrozumiał co ona czuje, stara się dla niej być największym wsparciem w tej sytuacji.
  Dziś idzie na wizytę kontrolną do siostry Leóna. Mają rozważyć potencjalnie wystąpienie chorób genetycznych u dziecka.
- Czy ktoś w Twojej rodzinie choruje lub chorował na cukrzycę? - Zapytała Ludmiła.
- Nie. - Odpowiedziała krótko.
- W rodzinie ojca?
- Nie wiem.
- Na białaczkę w Twojej rodzinie?
- Nikt.
- Ojca? - I znów to pytanie, które znienawidziła.
- Nie wiem.
- Jaskier?
- U mnie nie.
- Ojca?
- Nie wiem.
- Violetta do cholery! Ja mam to niby wiedzieć? - Krzyknęła zdenerwowana.
- Nie. - Zaczęła płakać.
- Kto jest ojcem? - Zapytała.
- Nie mogę powiedzieć. - Łkała.
- Violetta nie ułatwiasz mi. - Powiedział blondynka.
  Podeszła do niej. Kucnęła i złapała ją za ręce. Popatrzyła na nią błagalnym wzrokiem.
- Odpowiedzi na te wszystkie pytania znasz Ty. - Oznajmiła patrząc jej prosto w oczy.
- O czym Ty mówisz?
- Jestem w ciąży z Twoim bratem.
  Blondynka oniemiała.

~*~

Obiecany One Part, podzielony na części. Będą 2 lub 3. Wyszedł taki nijaki, ale mam nadzieję, że następna część bardziej wam się spodoba. 

Nath ;*