One Part: Nareszcie mam pretekst cz.2

          Po kilku minutach blondynka doszła do siebie.
- Cco? Alee? Jaaak too?
- W Londynie. - Oznajmiła krótko i rozpłakała się jak małe dziecko.
- Zabije go. - Powiedziała cedząc prze zęby. - Zapłodnił moją przyjaciółkę pomimo, że ma od ośmiu lat żonę. Gnojek nie przeżyje dzisiejszego dnia.
- Ludmiłą, proszę Cię nie rób tego i za żadne skarby nie mów mu, że to jego dziecko.
- Słonko. Kiedyś będzie musiał poznać prawdę, w końcu podasz go jako ojca na akcie urodzenia.
- Nie, nie zrobię tego. - Zaprzeczyła.
- Dlaczego? - Zapytała.
- Ludmiłą on ma żonę, kocha ją, a moja ciąża zniszczy mu życie. Dlatego postanowiłam, co postanowiłam. - Łkała.
- Powinien ponieść konsekwencje swojego czynu. Jakby nie patrzeć to jego plemnik połączył się z Twoją komórką jajową. -  Mówiła, przytulając szatynkę. - Teraz szczególnie w pierwszych miesiącach musisz o siebie zadbać, nie możesz pracować tylko i wyłącznie odpoczynek. Rozumiesz?
          Szatynka przemyślała to co mówi trzydziestolatka. Dokładnie krok po kroczku i jeszcze więcej.
- Ale co z moją pracą? Jestem chirurgiem przerwa w moim zawodzie oznacza...
- Violetta wiem co będziesz przechodzić, w końcu cztery lata temu miałam dwuletnią przerwę. Jak widzisz teraz jestem szczęśliwą matką i w dalszym ciągu pracuję.
- Ludmiła, ale ty masz kochającego męża. Który w każdej chwili zajmuje się Alejandro.  Gdy mały jest chory Federico zostaje  z nim w domu. A ja? Ja nie mam nikogo oprócz mojego taty, który oznajmił mi, że pomoże mi na tyle dużo ile będzie w stanie. Poza tym byliśmy pijani, nie będę kazała mu brać za to odpowiedzialność bo sama widzisz.
- Przynajmniej mu powiedz.
- To nie jest takie proste. - Oznajmiła.
- Uwierz mi, jest.
- Nie, Ludmiła! Mam podejść do niego i powiedzieć mu prost w twarz, że za kilkanaście tygodni zostanie ojcem nieślubnego dziecka którego matką jest dwudziestopięcioletnia smarkula? - Zakpiła.
- Nie mów tak o sobie. Jesteś wspaniałą kobietą, nie mówię to z tego względu, iż jesteśmy przyjaciółkami. W każdej sytuacji mogę na Ciebie liczyć bez względu co to jest zawsze mi pomagasz. Jesteś niesamowitą kobietą, nie dość, że pomagasz ludziom w potrzebie to jeszcze ratujesz im życie na sali operacyjnej. Pamiętaj nie jesteś smarkulą, tylko kobietą o dobrym sercu. Będziesz wspaniałą matką. Co do mojego starszego i nieodpowiedzialnego brata, na pewno nie pozwoli na utratę kontaktu z dzieckiem. Rozgadałam się. - Zaśmiały się cicho. - Chciałabyś znać płeć?
          Lekko przytaknęła głową.
- Chłopiec. - Oznajmiła z uśmiechem.
- Lu, ja już muszę iść za dwadzieścia minut zaczynam dyżur. - Oznajmiła wstając.
          Kobiety pożegnały się ze sobą. Violetta wyszła z gabinetu Ludmiły, przechodziła tuż obok pomieszczenia z noworodkami. Stanęła przed szybą. Popatrzyła na te wszystkie małe istotki i lekko się uśmiechnęła.   Zastanawiała się jak to jest być matką, matką której nigdy nie miała.

          Szatyn skończył cogodzinny obchód. Sprawdzał czy u pacjentów jest wszystko dobrze, czy nie potrzebują niczego. Kierował się teraz do pokoju lekarskiego w celu napicia się kawy. Po drodze wstąpił do gabinetu swojej żony, jednak to co zobaczył po wejściu nie było dla niego miłe. Zobaczył swoją żonę całująca się z jego najlepszym przyjacielem.
          Szybkim krokiem wyszedł i wszedł do pokoju lekarzy. Zauważył na sofie Violettę, która siedziała z podkulonymi nogami. Patrzyła się w jakieś zdjęcie, dla niego jakieś, a dla niej nowy etap w życiu.
          Podszedł do niej i usiadł koło niej. Szatynka nawet nie zauważyła go.
- Cześć. - Powiedział cicho.
          Violetta podniosła wzrok i szybko schowała zdjęcie do kieszeni.
- Hej. - Odpowiedziała.
          Zapadła cisza.
- Przepraszam Cię.
- Za co? - Zapytała zaskoczona.
          Wziął głęboki wdech.
- Gdybym wtedy w Londynie nie zaczął z Tobą tańczyć nie wylądowalibyśmy wtedy w łóżku i dalej byśmy byli parą najlepszych przyjaciół. - Oznajmił po chwili.
          Wymienili się uśmiechami, jednak po kilku sekundach na twarzy Castillo znów zagościł smutek.
- Ej, co jest?  - Zapytał podnosząc głowę Violetty.
- Muszę Cię o coś powiedzieć. - Powiedziała cicho.
- Zamieniam się w słuch.
- Muszę iść na urlop. - Oznajmiła krótko.
- Co? Dlaczego? - Dopytywał.
- To co usłyszałeś, najpierw na tydzień. Nie chcę aby ktokolwiek wiedział jaki jest tego powód.
- Przez Twoją ciąże? - Zapytał prosto z mostu.
         Violetta popatrzyła na niego ze zdenerwowaniem. Wie, że teraz wszytko wyjdzie na jaw. Czego najbardziej nie chciała.

~,~

Tak oto prezentuje się druga część. Chyba będzie ich cztery, albo jak wcześniej wspominałam trzy. Tego nie jestem pewna. Co do "Na dobre i na złe" jedna scena jest z tego serialu, ale reszta moja własna twórczość. Strasznie spodobał mi się ich wątek, dlatego wykonałam coś takiego.

Nath ;*