Rozdział 18: Kocham Cię

Violetta
          To uczucie gdy idziesz po wybiegu, a wszyscy ludzie patrzą na Ciebie jest bezcenne. Mają Cię za divę, choć wcale nią nie jesteś. Mają Cię za dziwkę, bo chodzisz w strojach kąpielowych. Myślą o Tobie tak, jak Ty byś nigdy o tym nie pomyślała. Tylko dlaczego tak jest? Zwyczajnie Ci tego zazdroszczą. To Ty osiągnęłaś to o czym wszyscy dookoła Ciebie marzą.
         Czy mają czego zazdrościć? Moja odpowiedź to stanowcze nie! Nie masz prywatności, bo paparazzi chodzą za Tobą gdzie popadnie. Twój związek jest narażony na rzekome zdrady bądź ciąże. Nie możesz w spokoju wyjść z przyjaciółmi do knajpy, bo od razu krytykują Cię.
         Siedzę w mojej garderobie na bardzo wygodnym krześle. Póki co mam na sobie niebieski satynowy szlafrok. Makijażystki zaczynają malować moją twarz na odpowiednie kolory pasujące do kreacji. Muszę przyznać, że nienawidzę tego. Lubię siebie jako naturalną osobę, nie jestem typem człowieka myślącym ,że piękno to kosmetyki.
- Castillo za dziesięć sekund wychodzisz.
         Westchnęłam głośno. Wstała z zielonego krzesła i skierowałam się za kulisy, a następnie weszłam po schodach. Stanęłam na środku sceny, zapozowałam. Poszłam dalej po białym jak śnieg wybiegu. Doszłam do końca, w drzwiach ujrzałam Leóna? Co on tu robi? Uśmiechał się uwodzicielsko. Pomachał mi, ja lekko zdezorientowana wróciłam za kulisy.
         Dwadzieścia minut później do mojej garderoby wparował León. Zamknął drzwi na klucz. Patrzyłam  na niego, z jego oczu wyczytałam  intencje. Podbiegł do mnie.   Bez żadnego powitania wbił się w moje usta, które w dalszym ciągu pokrywała czerwona szminka. Oderwał się od moich ust. Wręczył mi jakąś kopertę i poszedł bez pożegnania.
          Otworzyłam zawartość białej koperty, w środku był list.

" Kochanie, pięknie wyglądałaś w tej sukience. Tak kobieco, podkreślała Twoje kobiece atuty. Które moim skromnym zdaniem są przewspaniałe. Przejdźmy do rzeczy, przyleciałem do Ciebie, bo się za Tobą cholernie stęskniłem. Tak wiem, nie możemy pokazywać się publicznie, dlatego przyjedź proszę do apartamentu moich rodziców. Adres napisany na odwrocie. 

Twój León"

          Powiem szczerze, że jestem zaskoczona. Oczywiście pozytywnie. No bo w końcu kto by się nie cieszył, ze Twój narzeczony rzuca wszytko i przylatuje do Ciebie? Sama nie wiem. 

          Muszę się jeszcze przebrać oraz zmyć makijaż, nie ukrywam, ze zajmie mi to ponda półgodziny. Co oznacza trzydzieści minut mniej z moim mężczyzną. 

          

* * *

          Godzinę później podjechałam pod wielki apartamentowiec, zgasiłam auto i wyciągnęłam kluczyki ze stacyjki. Sięgnęłam po torebkę leżącą na siedzeniu pasażera, wyszłam. Przekroczyłam próg wielkiej konstrukcji, zaczęłam się rozglądać w celu znalezienia windy, aż w końcu ją znalazłam.
          Po kilku sekundach jazdy znalazłam się na dwudziestym szóstym piętrze. Teraz pozostało mi tylko szukać drzwi z numerem 1958. Dość długo szłam wzdłuż korytarza, aż zauważyłam numer na drzwiach taki sam jak podał mi León. 

          Niepewnie zapukałam. Usłyszałam ciche Proszę, weszłam. Widok który tam zobaczyłam zapamiętam do końca życia.   Z białych, jak i czerwonych płatków róż usypane było serce, a na środku stał mój narzeczony.
        Podeszłam do niego, a raczej rzuciłam się mu na szyję. Rozpłakałam się w jego ramionach. Nikt nigdy nie zrobił czegoś tak pięknego i i zarazem romantycznego jak on.
- Kocham Cię. - Wyszeptałam. 

- Ja Ciebie też słonko. - Pocałował mnie lekko. 

         Dopiero teraz do mnie dotarło, że w tle leci muzyka. León położył swoje ręce na mojej talii, zaś ja na jego barkach. Tańczyliśmy wtuleni w siebie.

~*~

Dziś tylko i wyłącznie z perspektywy Vilu. Tak jakoś wyszło ;/
Leóś romantyk <333
Chyba będę dodawała rozdziały co tydzień, które będą miały około 2000 słów.
Dobra nie piszę beznadziejnej notki, bo zabieram się za pisanie rozdziału na q. Zdradzę wam, że prolog i klika rozdziałów jest gotowych, nie wspomnę o szablonie.

Nath ;*