Rozdział 20: Będę ojcem

Violetta
         Kolejny dzień, zwykły dzień, a dla mnie bardzo ważny. To już dzisiejszego wieczoru wszyscy zgromadzeniu na wigilijnej wieczerzy, w domu moich rodziców, dowiedzą się o planowanym ślubie. Jestem ciekawa ich reakcji, na pewno będą zdziwieni oraz źli. W końcu od sześciu miesięcy ich oszukujemy, od dwóch miesięcy jesteśmy narzeczeństwem, a Oni o niczym nie wiedzą. Będą nam to pewnie wypominać, przy każdej okazji.
          Od półgodziny jestem już w domu moich rodziców i siostry, pomagam Oldze i Angie w przygotowaniu posiłków.  Gdy One kończyły pracę w kuchni, ja nakrywałam stół dla czternastu osób. Choinkę ubiera mój tata z Tori, która dziś wieczorem będzie przepełniona prezentami. Swoją drogą mam już nawet coś dla Leóna, a mianowicie kolaż naszych wspólnych zdjęć oraz małą niespodziankę która znajduje się pośród  fotografii. Mam nadzieję, że będzie zadowolony, a jak nie... Violetta myśl pozytywnie.
           Po skończonej dekoracji przebraliśmy się w coś eleganckiego, ale bez przesadyzmu. Zakładając drugiego buta usłyszałam dzwonek. Zeszłam, a właściwie zbiegłam. Ujrzałam w progu Państwo Verdas. Na widok Leóna moje serce zaczęło mocniej bić. Jest pięknie ubrany, bardzo pięknie.  Ma na sobie koszule, którą kupiłam mu jeszcze, gdy byliśmy w Londynie.
           Podeszłam i przywitałam się, oczywiście z moim ukochanym udawaliśmy osoby nienawidzące się.

Godzina później
Ludmiła
- Last Christmas I gave you my heart, but the very next day you gave it away (...)
            Śpiewaliśmy naszą ulubioną piosenkę. Chłopcy cały czas patrzyli się w stronę choinki, a dokładniej na prezenty.  Każdy z nich chciałby już otworzyć swoje paczki.
- Czas na prezenty. - Oznajmił Pan domu.
Wszyscy podbiegli i szukali paczek ze swoim imieniem, gdy już to zrobiliśmy poszliśmy do salonu, tam właśnie otworzymy podarunki.
             Wzięłam do ręki jakąś kopertę, Pewnie od Federico pomyślałam, jednak nie! On również ma taką kopertę. Zraz! Zaraz! Wszyscy ją mamy!
- Ludzie. - Wstałam. - Mamy takie same koperty, wiec otwórzmy to wspólnie, teraz. - Oznajmiłam.
              Ponownie usiadłam, odkleiłam czubek i zwinnie wysunęłam papierowe coś. Otworzyłam i przeczytałam. Zamarłam, zaproszenie opadło na Ziemię. Podniosłam je i przeczytałam je od początku. Violetta Castillo i León Verdas mają zaszczyt zaprosić Ludmiłę Ferro - Pasequrelli na uroczystość zawarcia Sakramentu Małżeństwa (...). Popatrzyłam na nich.
- To jakiś żart? - Zapytała Francesca.
             Spojrzeli się na siebie. Pocałowali się.
- Dalej nie wierzycie? - Zapytał przyjaciel mojego męża.
- Przecież Wy się nienawidzicie! - Skomentował Maximiliano.
- Nienawiść to pierwszy krok do miłości. - Oznajmiła wpatrzona w oczy Leóna.
- Wy co się tak szczerzycie? - Zapytała mama Leóna, Nancy.
- Kochana Żono, wiemy od początku.

Violetta
             Teraz czas na Leóna. Powoli, otwierał obdzierał prezent z papieru ozdobnego koloru niebieskiego. Zaczęłam obgryzać paznokcie. Boję się jego reakcji, a co jeśli mnie zostawi? Nie, ja tego nie przeżyję. Wszyscy popatrzyli się na Leóna. Uśmiechał się do kartki, po chwili z jego twarzy znikł uśmiech. Zawsze czytałam z jego twarzy jak z kart, dziś tak nie jest. Nie wiem co oznacza ta mina.
- Będę ojcem. - Wyszeptał. - Będę ojcem. - Powtórzył.
              Wszyscy popatrzyli się na mnie z zaskoczeniem.
- Niespodzianka, kolejna! - Uśmiechnęłam się niepewnie.
             

***

Przepraszam, że dopiero teraz (i, że jest krótki), ale nie miałam czasu wcześniej. Poza tym jeszcze byłam o 21 na mszy w kościele. 

Wszyscy zszokowani, dwukrotnie. Vilu w ciąży.  

Nath