Rozdział 27: Wstawaj, debilu!

Rozdział dedykowany xAdusiax :*

Violetta

          W ciągu tych dwóch miesięcy wiele się zmieniło. Ja i mój małżonek zamieszkaliśmy w nowym domu. Ze względu na przyjście na świat naszej cudownej dziewczynki. Niedawno rozmawiałam z Leónem na temat imienia, jednogłośnie wygrało moje ulubione, póki co nie zdradzę. 

          W chwili obecnej wybieramy meble do pokoju naszej perełki. Ja upieram się na kolor pudrowego różu, a mój mąż na ciemny róż. On nie zna się na kolorach! Ten co on chce jest okropny! Tak wiem to jest facet, a każdy mężczyzna to daltonista, no może nie każdy, ale jednak są.  Mimo to kocham Leóna, a on mnie. Oboje się dopełniamy.
          Podeszłam do niego. Stanęłam wprost za nim, tak aby mnie nie wiedział. Objęłam go moimi rękoma, niestety brzuch troszkę mi przeszkadzał. Wspięłam się lekko na palce, swoje usta zatrzymałam na wysokości jego ucha.
- Jeśli ten kolor Ci się podoba weźmiemy go. - Szepnęłam mu wprost do ucha.
         Na dźwięk mojego głosu obrócił się. Na jego twarzy widać było dość duży uśmiech. Popatrzyłam na niego pytającym wzrokiem.
- Kupiłem już wybrane przez Ciebie. - Oznajmił szczęśliwy.
Nie wiedziałam co powiedzieć. W końcu poszłam tylko do toalety, a przychodzę z niej i już wszystko jest zakupione. Głośno westchnęłam i pocałowałam go leciutko w kącik jego pięknych ust.

***

        Siedzieliśmy z Leónem w naszym czerwono-czarnym salonie na białej sofie, która idealnie współgra z tymi kolorami.  Ostatnimi czasy nasza mała dziewczynka silnie kopie. Ja rozumiem, że śpieszy jej się na świat. Jednakże tego tak mocno robić nie musi. Uspokaja ją głos Leóna, wtedy momentalnie przestaje. Wiem, że dzieci w zaawansowanej ciąży słyszą co się mówi, ale, że one na to reagują? Nie jestem w ten temat za bardzo wtajemniczona.  Powinnam wziąć jakieś lekcje macierzyństwa u Angie lub mojej wspaniałej teściowej - Veronici. One od wielu lat są matkami i wiele na ten temat wiedzą.
        Wtuliłam się w klatkę piersiową mojego wspaniałego męża. Kocham trzymać głowę w tym miejscu. Za każdym razem czuję bicie serca dla którego żyję. León jest w moim sercu od wiele lat. W naszym związku były wzloty i upadki. Jednak przetrwaliśmy to i jesteśmy razem szczęśliwi. Niedługo na świat przyjdzie nasz małą córeczka. Znów poczułam kopnięcie. Wywołało to u mnie krótką falę bólu. Sięgnęłam po rękę Leóna, która spoczywała na mojej głowie. Położyłam ją lekko na moim brzuchu.  Wiedział co to oznacza.
         Schylił się i powiedział słodziutkim tonem aby przestała.  Zawsze chce mi się z tego śmiać. To tak zabawnie wygląda.

Ludmiła
        To już jutro. Na jutrzejszy dzień mam termin. Lekarz prowadzący moją ciąże mówił, że mój synek, przepraszam, mój i Federico. Przyjdzie na świat wcześniej, pomylili się.  Jakby nie patrzeć zostały cztery godziny do szóstego czerwca. Głośno westchnęłam.
Poczułam przeszywającą mnie od stóp do głów, falę niepohamowanego bólu. Wzięłam głęboki oddech. Myślałam, że to choć odrobinę zmniejszy odczuwalny ból. Na marne.
         Zobaczyłam pod sobą plamę, a raczej kałuże. Zaciekawiło mnie skąd się tam wzięła. Dopiero po kilku minutach zorientowałam się, że to moje wody płodowe.
- Federico! - Krzyknęłam przerażona.
        Mój mąż w szybkim tempie znalazł się koło mnie. Przeszył mnie pytającym wzrokiem. Dopiero później zorientował się co się dzieje.
- To już.- Szepnął i opadł na ziemię.
        Po prostu bosko! W tej chwili na świat ma przyjść jego syn, a on mdleje!  Z wielkim trudem uklęknęłam i uderzyłam go z liścia w twarz. Nie zareagował. Zrobiłam to ponownie. Tym razem jęknął.
- Wstawaj, debilu! - Krzyknęłam.
- Cco się dzieje? - Zapytał, jakby nigdy nic.
- Rodzę, idioto!
        Wstał i pobiegł szybko po torbę do naszego pokoju. Po niespełna kilku sekundach niebieska rzecz była w salonie wraz z nim. Powoli podeszłam do niego, jednak było mi ciężko. Syknęłam.
- Pomogę Ci. - Powiedział widząc moje zachowanie.

***

- Ostatni raz. - Powiedział mój mąż.
- Nie dam rady. - Krzyknęłam mu prosto w twarz. - Może zamienimy się miejscami co? Zobaczysz jak się czuję, jak to boli.
        Nie odezwał się. Po prostu mnie pocałował.  Nie powiem, pomogło mi. I to bardzo. Już po chwili na świecie zawitał nasz synek. Usłyszeliśmy jego płacz, co oznaczało, że żyje. W sumie nie dopuszczam do siebie nawet takiej myśli, że nasz chłopczyk mógłby urodzić się martwy. To byłaby dla mnie trauma, do końca życia.
         Federico wziął naszego synka obwiniętego w niebieski kocyk, na ręce. Usiadł obok mnie. Podniosłam się na tyle, aby widzieć jego twarz. Jest taki podobny do mojego męża. Takie same oczy, brwi, nos i to co ma między nogami. Zaśmiałam się w duszy.
- Witaj na świecie, David. - Szepnęłam.
        Pasequrelli popatrzył na mnie zdezorientowany. No tak! Zapomniałam mu powiedzieć, że sama wybrałam imię za nas dwojga.
- David, tak nazwiemy naszego syna. - Powiedziałam stanowczo. - Zadzwoniłeś do naszych rodziców? - Zmieniłam temat. Obrócił głowę w bok.
- Federico! - Krzyknęłam.

 ~*~

Na początek chciałabym wam podziękować za ponad 200 tysięcy wejść na bloga. Zakładając go nie wierzyłam, że ktokolwiek tu wejdzie. Jednak życie układa różne historie. Jedyne co chciałabym od was to bardziej rozbudowane komentarze "Super. Kiedy next?" mnie nie motywują, wręcz zniechęcają. Chciałabym poznać waszą szczerą opinie.

Krótko o Leonetcie i krótko o Fedmile i ich synku Davidzie. Miałam go przepisanego dwa dni temu, jednak przez szkołę i zajęcia dodatkowe zapomniałam. Ważne, że jest.

Jeśli się postaracie i zmotywujecie mnie do przepiania 28, pojawi się on wcześniej :*

Nath