Prolog

PRZECZYTAJ NOTKĘ POD POSTEM!

Prolog dedykowany trzem wspaniałym osobą, niech się domyślą kto to ;*

To już mój ostatni tydzień w Vancouver, pięknym mieście stanu Waszyngton.  Krajobraz niczym z bajki, a ludzie mili jak nigdy. Każdy darzy inną osobę szacunkiem, a co po niektórzy wyrażają też swoje uczucia co do innych. Nerwowo potarłam swoją lewa rękę, na której są widoczne strupy. Niestety gra w piłkę nożną nie jest dla mnie. Ostatnim razem gdy grałam z moją przyjaciółką - Ludmiłą Ferro i jej młodszym o dwa lata bratem - Maxim, kilkakrotnie się wywróciłam. Gdy biegłam w stronę piłki, upadłam. Nie wiem jakim cudem, skoro na boisku ni było nic. Najprawdopodobniej o swoje nogi. Cicho westchnęłam.
Popatrzyłam na zegarek - dwunasta trzydzieści - blondynka już powinna być,  jej dalej nie ma. No cóż, muszę się przyzwyczaić, że moja współlokatorka uwielbia się spóźniać. Usłyszałam charakterystyczny dźwięk wiadomości. Wyciągnęłam telefon z torebki, odblokowałam ekran, a następnie wzięłam się za czytanie wiadomości, która naturalnie była od mojej przyjaciółki. Czekam pod sklepem Ivy Sulivan, odczytałam na głos.
Udałam się do sklepu wyżej wymienionej projektantki, tylko po co? Nie stać mnie, moi rodzice są po rozwodzie i zarabiają krocie, ledwo dostaję kieszonkowe na studia, a ona ciągnie mnie do jednego z najdroższych butików. Pokręciłam głową. Wrzuciłam telefon do torebki. Lekko spuściłam głowę. Poczułam odepchnięcie mojego ciała, które zderzyło się z czymś, a może nawet kimś? Popatrzyłam w górę.    
Dostrzegłam mężczyznę ubranego w garnitur, w ręce trzymał kawę. Raczej pół kawy, reszta wylądowała na jego ciele. Nerwowo popatrzyłam na obiekt z którym się zderzyłam.
- Co Ty robisz idiotko? - Syknął przez zaciśnięte zęby. Mimo agresywnego tonu, wydawał się miły. Z Jego zielonych oczu nie dało się wyczytać nic po za złością i frustracją.
- Jja... Przepraszam. - Speszyłam się. W szybkim tempie wyciągnęłam chusteczki z torebki. Z opakowania -w którym znajduje się 10 sztuk - wysunęłam jedną. Zaczęłam pocierać białą koszulę szatyna, którą w tej chwili można było porównać z kolorem beżowym. Kawa, pomyślałam.
Zaczęłam pocierać jego ubranie. Poczułam na nadgarstku Jego rękę, która ociągnęła moją. Popatrzyłam pytająco na niego.
- To jedwab. - Powiedział nieco łagodniej. - Trzeba to zaprać. - Westchnął.
Lekko przytaknęłam.
- Przepraszam Pana, to było niechcący. - Zaczęłam się tłumaczyć.
- Jest okej. - Oznajmił z nutką ironii. - Pani to?
- Violetta, Violetta Castillo. Studentka wydziału humanistycznego w specjalizacji języka angielskiego. - Wyciągnęłam rękę w kierunku szatyna. - A Pan?
Popatrzył na mnie jak an idiotkę. Przecież nic złego nie powiedziałam, tylko zapytałam się o jego dane.
- León Verdas prezes Verdas Enterprises Holdings Inc.

***//***

Możecie mnie zabić, powiesić, cokolwiek, na wszystko się zgadzam.  Dlaczego przychodzę do was z prologiem, oto jest pytanie. Otóż od ponad tygodnia katuję się z 3 rozdziałem, i ni cholerę mi pisanie nie idzie. Za każdym razem gdy się za niego zabieram, odechciewa mi się, to jest  do dupy, to jest złe. Więc postanowiłam nie katować was moimi marnymi 130 słowami i dodałam prolog nowej historii, która miała być na leonettaq, ale nie będzie bo jest tu!
Obecne opowiadanie, będzie w formie roboczej, a leonettaq nie zostanie odblokowana!

Bardzo was przepraszam, Nath ;*