Rozdział 01: Mam jego numer

Rozdział dedykowany Kathy, wie dobrze za co :*

Od tego feralnego dnia minęły dwie doby, a ja wciąż czuję się winna oddać mu za tę koszulę. W prawdzie nie wiem ile kosztowała, ale na pewno nie 30 dolarów, tak jak moje zwykłe bawełniane. To jedwab, w mojej głowie te dwa wyrazy krążą w kółko. Jego zielone oczy, to tylko jedne z wielu detali które pamiętam.
Popatrzyłam w stronę Ludmiły. Siedzi spokojnie na swoim drewnianym łóżku pokrytym różową pościelą w kwiatki i przegląda różne strony internetowe. Ferro jest redaktor naczelną naszego studenckiego miesięcznika,  wszystko co się wydarzy w kampusie czy na terenie WSU*. Od klikunastu godzin wyszukuje informacji o biznesmenie z Seattle, który finansuje jeden z naszych wydziałów.
- O tym gościu, praktycznie nic nie ma! - Westchnęła zrezygnowana. Podeszłam do niej, po czym przykucnęłam patrząc w ekran laptopa. Na wyświetlaczu znajdował się jakiś mężczyzna, zaraz to przecież... Nie to nie może być On.
- Kto to? - Zapytałam cichym głosem. Blondynka spojrzała na mnie z szeroko otwartymi oczami.
- León Verdas, prezes własnej firmy i najbogatszy kawaler w stanie Waszyngton. - Zaczęła. - Finansuje jedne z naszych wydziałów. W ostatnim czasie przekazał trzy i pół miliona.
- Skąd wiesz? - I znów to spojrzenie Ludmiły Ferro, którego nienawidzę. Gdyby mogła zabiłaby mnie wzrokiem. No cóż, ona już taka jest.
- Viola, jestem dziennikarką i w chwili obecnej sporządzam metrykę tego szatyna. Moim obowiązkiem jest wiedzieć co się dzieje w naszej szkole.
Spuściłam wzrok, a następnie przeniosłam go na zdjęcie Verdasa, które było wyświetlone w bing. Cicho westchnęłam.
- Lu, nie mówiłam Ci. - Zaczęłam cichy głosem. - Dwa dni temu, gdy czytałam sms'a od Ciebie wpadłam na pewnego mężczyznę, przy okazji oblałam go kawą. - Westchnęłam. - To był Verdas. - Powiedziałam nieco ciszej.



- Przestań się na mnie gapić! - Krzyknęłam po dłuższej chwili. Miałam już dość jej bezsensownego wgapiania się w moją twarz, na dodatek z otwartą buzią. Wywróciłam oczami. Postawiłam na sprawdzony sposób. Wstałam. Wzięłam ją za rękę, lekko pociągnęłam do siebie. Spadła z łóżka, na ciemną podłogę, która idealnie współgra z meblami.
- Aua. - Usłyszałam syknięcie blondynki, która w chwili obecnej zapoznaje się bliżej z panelami. Cicho się zaśmiałam. Złapała się za obolałe miejsce, którym jest, a właściwie są piersi. To czym kocha się chwalić, można powiedzieć, że dzięki nim mężczyźni interesują się bardziej mną niż ją. - Za co? - Pisnęła.
Podałam jej rękę. - Nie dzięki. - Burknęła pod nosem. - Możesz się z nim skontaktować, wiesz chcę skorzystać z szansy, że moja przyjaciółka oblała kawą największe ciacho w naszym stanie.
Popatrzyłam na nią z zażenowaniem.
- Mam jego numer. - Oznajmiłam niepewnie.
- Dał Ci swój numer? Leci na Ciebie. - Skwitowała z uśmiechem, za co dostała ode mnie gniewne spojrzenie. Takie samo jakim piorunowała mnie kilka minut wcześniej. Głośno westchnęłam. - Zadzwoń do niego. - Ponaglała. Przymknęłam oczy. Po chwili otworzyłam je, aby wiedzieć otoczenie.  - Dzwoń, teraz. Proszę,
Popatrzyłam na torebkę leżącą na ławie. W niej znajduje się wizytówka szatyna o zielonych niczym szmaragdy, oczami.Wyciągnęłam ku niej rękę. Przysunęłam ją do siebie, po czym wysypałam całą zawartość na niski czarny mebel.  Na wierzchu usypanej góry, leżała malutka karteczka z wyraźnym V, wzięłam ją szybko, a następnie wyciągnęłam telefon z kieszeni. Odblokowałam go wpisując kod, którym jest dla mnie bardzo ważna data. Okręciłam wizytówkę, ku sobie tak, aby liczby były skierowane do mnie. Drżącym ruchem palca nacisnęłam zieloną słuchawkę.
Odbiera po drugim sygnale.
- Verdas - Mówi chłodnie.
- Eee... panie Verdas, z tej strony Violetta Castillo.
Przez chwilę panuje cisza. Nie wiem co powiedzieć, na szczęście szatyn mnie wyręcza.
- Panna Castillo, miło panią słyszeć.
Ton, jak i cała rozmowa rozluźniła się, można powiedzieć, że jego ton zmienił się po sekundach wypowiedzianego mego nazwiska. Oblewam się rumieńcem, patrzę na Ludmiłę, która w chwili obecnej kazała mi przejść do sedna sprawy. Wkurzona wyszłam z pokoju na korytarz prowadzący do jednego z wydziałów, na naszej uczelni.  Szczerze powiedziawszy, nie wiem, nie zapuściłam się w te tereny przez cztery lata.
- Mam do pana wielką prośbę. - Zaczynam opowiadać wszystko po kolei. Słucha z wielką uwagą, nawet mi nie przerywa za co jestem mu wdzięczna. Nie lubię gdy ktoś dodaje swoje trzy grosze do mojej wypowiedzi. - Zgodzisz się, Leónie? - Przegryzłam dolną wargę, a niech mnie zwróciłam się do niego po imieniu.
- Zgadzam się. - Odezwał się po dłuższej chwili. - Mam warunek, wywiad przeprowadzisz Ty. - Oznajmił głosem pełnym szczęścia, a zarazem chłodu? Przełknęłam ślinę.
- Dddobrze. - Szepnęłam niepewnie. - Gdzie i kiedy?
- Od czasu naszego niefortunnego spotkania jestem w Seattle. - Usłyszałam cichy śmiech. - Nie byłoby problemem Ci przyjechać tu?


- To wszystko? - Zapytał tym swoim uwodzicielskim tonem. Popatrzyłam na niego speszona, lekko przytaknęłam głową. Zabrałam z ławy dyktafon, po czym wrzuciłam go do torebki. - Już idziesz?
- Tak, do Vancouver jest dwieście sześćdziesiąt kilometrów. - Westchnęłam. Uśmiechnęłam się w Jego stronę.
- Nie spełniłaś jednego warunku. - Rzucił oschle. - Miałaś powiedzieć mi o planach po ukończeniu studiów.- Usiadł w białym fotelu, który stał naprzeciwko mnie. Dzieli nas teraz tylko ława. - Więc jak? - Podniósł jedną brew do góry.
Cicho westchnęłam. Przymknęłam oczy, aby poukładać sobie wszystko na spokojnie. Wiedziałam, że nie będzie długo czekać, musiałam zacząć.
- Staram się o staż w dwóch wydawnictwach w Seattle.
- Mamy tutaj doskonały program dla stażystów. - Oznajmił upijając łyk kawy, którą zrobiła nam blond asystentka Verdasa - Andrea.
- Będę miała to na uwadze. - Powiedziałam cicho rozglądając się za zegarem, jak na złość wisiał za mną. Obróciłam się, po czym przyjrzałam się godzinie. - O cholera. - Szepnęłam. - Jest już późno, a jutro mam egzamin. Muszę już wracać do Vancouver. Do widzenia. - Nie dałam mu dojść do słowa. Można powiedzieć, że wybiegłam z jego gabinetu wprost do windy. Szatyn zdążył mi tylko pomachać za szyby swojego biura, swoją drogą kto pomyślałby, że w środku są szklane ściany? Ja na pewno nie.

*Washington State University at Vancouver

**//**

Pierwszy rozdział gotowy, tak wiem akcji w nim nie ma, a Leonetta tylko minimalistyczna, ale to z każdym rozdziałem będzie się to zmieniać.
Dodałam dwie zakładki dobrze wam znane, bohaterowie oraz zapytaj bohatera. Tym razem spinam tyłek i na nie odpowiadam, tylko proszę piszcie jakieś konkretne pytania.

Im więcej komentarzy tym szybciej kolejny rozdział.