Rozdział 04: Zasady

PRZECZYTAJ NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM!

Obudziłam się z wielkim bólem głowy - kac. Cicho westchnęłam. Otworzyłam oczy. - Gdzie ja jestem? - Szepnęłam pod nosem.  Podniosłam się do pozycji siedzącej. Popatrzyłam pod kołdrę, która okryta jest kaszmirową pościelą. Jestem w bieliźnie, cholera co ja tu robię. Swój wzrok przeniosłam na szafkę nocną na której stała szklanka pełna wody oraz biała tabletka. Wygląda jak paracetamol, ale nie jestem pewna. Nagle drzwi się otwierają. Kładę się szybko, a następnie okrywam aż po samą brodę, kołdrą. Niepewnie spojrzałam w lewą stronę. Dostrzegłam mężczyznę na którego biodrach wisi ręcznik, a z jego włosów cieknie woda.  Tajemniczy osobnik płci przeciwnej podniósł głowę. Lekko się uśmiechnął na mój widok.
- O już wstałaś. - Usłyszałam Jego głos. Przymknęłam oczy i lekko przytaknęłam skinieniem głowy. - Co Ty dziś taka małomówna, co? - Usiadł na łóżku. Obrócił głowę w kierunku mnie. - Wczoraj tak dużo mi powiedziałaś. - Powiedział oschle. - Nawet to, że nie chcesz zgłosić się na staż do mojej firmy. - Speszyłam się. Fakt, nie mam zamiaru zanosić swojego CV do jego blond asystentki - Andreii. Mam ku temu swoje powody. Jednym z nich jest ubiór. Gdyby porównać mnie i blondyneczkę o niebieskich oczach, z pewnością ona byłaby tą ładniejszą oraz lepiej ubraną.




- Jedz. - Syknął. Popatrzyłam na niego pytającym wzrokiem. - Nie lubię marnować jedzenia. - Wyjaśnił oschle. Pokręciłam głową. Wzięłam do prawej ręki nóż, zaś do lewej widelec. Zaczęłam kroić połowę omleta, na którego nie mam już zwyczajnie ochoty. Cicho westchnęłam.
- Grzeczna dziewczynka. - Skomentował, podczas czego przegryzałam ostatni kawałek potrawy. Lekko się uśmiechnęłam, niechętnie. Szatyn spojrzał na mnie. - Ubieraj się. - Przymknęłam oczy. Wstałam od stoły wcześniej mamrocząc ciche - dziękuje - w stronę Verdasa.
Będąc już ubraną postanowiłam umyć zęby. Nie masz szczoteczki, przypomniałam sobie. Głośno westchnęłam. Podeszłam do umywalki  na której brzegu leżała pasta oraz szczoteczka. Stanie się coś gdy umyję zęby Jego szczoteczką, pomyślałam. Wzięłam do ręki mały przedmiot, nałożyłam trochę czyszczącej substancji na włochatą końcówkę.

- Gotowa. - Stanęłam przed nim. Zilustrował mnie od stóp, aż po sam czubek głowy. Pokręciłam głową z dezaprobatą. Gestem pokazał mi, abym wyszła. Lekko kiwnęłam. Zwinnym krokiem przeszłam przez próg pokoju, nie przepraszam, największego apartamentu w Hethmanie. Stanęłam obok drzwi. W tej samej chwili szatyn zamknął drzwi. Podszedł do mnie i złapał za przedramię. Wprost kierował nas do windy. Będąc w niej oparłam się o jedną za ścian. Verdas stanął naprzeciw mnie. W pewnej chwili oboje spojrzeliśmy sobie w oczy, tak głęboko, że czułam jakbym znała o nim każdą informację, wiedziała o nim wszystko co możliwe, doznała jego dotyku niejednokrotnie.
- Pieprzyć zasady. - Zdezorientowana popatrzyłam na szatyna, który już był przymnie. Złapał moje ręce, które po chwili znajdowały się ponad moją głową. Przycisnął je do ściany, a jego uścisk stał się mocniejszy. Lekko otworzyłam usta, na których chwilę później On złożył pocałunek. Jego język wirował chcąc dostać się do mojego wnętrza. Po chwili szok minął, a wraz z szatynem oddałam się szaleńczemu tempowi. Moje nogi był oddzielone od siebie, przez Verdasa. Z każdym kolejnym razem, gdy zatapiał się w moich ustach czułam jego narastająca erekcję na swoim brzuchu. 
Nieoczekiwanie Leon poprzestał na pocałunku, a już chwilę później stał - ponownie - po drugiej stronie.

- Federico. - Spojrzałam na szatyna który od ponad dwóch minut wymawia to imię, patrząc na czyjeś auto stojące przed moim domem. - Co on tu do cholery robi. - Szepnął z poważną miną.
- Kim jest Federico? - Zapytałam łapiąc go za dłonie. Sama nie wiem czemu to zrobiłam. Verdas szybko uwolnił się z mojego uścisku. Obrócił się i odszedł kawałek.
- To mój młodszy brat. - Westchnął. - W skrócie ma wszystkie dziewczyny w stanie Waszyngton, a nawet i poza nim. - Przyjrzałam się jego twarzy, która wykazywała złość, a może i nawet wkurwienie, ale nie mi to oceniać. Znam go niecałe dwa tygodnie, nie wiem o nim nic prócz tego, że jest adoptowany i prowadzi wielką firmę na wschodnim wybrzeżu, a jego działalność jest wszechstronna, a dziś to - brat.
- Chodź zaparzę Ci melisę. - Powiedziałam niepewnie. Skinął głową, na co ja z uśmiechem skierowałam się do drzwi. Wyjęłam z torebki klucz, a następnie włożyłam go do zamka. Przekręciłam ręką w prawo, dzięki czemu mogliśmy oboje wejść. Uśmiechnęłam się w jego kierunku.
Ruszyliśmy w kierunku kuchni. Przechodząc przez salon usłyszeliśmy ciche pojękiwania. Przymrużyłam oczy i spojrzałam na sofę. - Kurwa. - Pisnęłam, że aż odskoczyłam do tyłu. Tym sposobem wylądowałam w ramionach Leona.
- Violetta? - Krzyknęła blondynka, która w chwili obecnej okryła siebie oraz bruneta kocem. - Co Ty tu do cholery robisz? - Popatrzyła na mnie groźnym wzrokiem.
- No pięknie. - Usłyszałam głos Verdas'a. - Federico. - Powiedział poważnym głosem. Postawił mnie na ziemi. - Masz trzy sekundy na ubranie się, inaczej dzwonię do matki. - Ciekawie się zapowiada.

- O czwartej będę po Ciebie. - Przypomniał mi. Pokręciłam głową z rozdrażnienia. Nie jestem dzieckiem, nie trzeba mi powtarzać po sto razy jednej formułki. Potrafię zapamiętać głupie "o czwartej, będę pod Twoim domem". - Pamiętaj. - Usłyszałam to słowo ostatni raz, mam taką nadzieję. W końcu dopiero wyszedł. Cicho westchnęłam.
Spojrzałam na blondynkę z lekkim, przepraszającym uśmiechem. Oczywiście go odwzajemniła. Podeszła do mnie. Wystawiła ręce w celu przytulenia. Wykonałam również to samo, po chwili stałyśmy przytulone do siebie. 
- Randka z Verdas'em? - Zapytała. Przełknęłam głośno ślinę.
- Nie jesteśmy razem, to tylko przyjacielskie spotkanie. - Mam nadzieję, dopowiedziałam w myślach.

**//**

1) Ludzie! Mam już serdecznie dość  chamskich reklam, czy codziennych wypytywań o rozdział! Tym bardziej mnie zniechęcacie do pisania, ale już szczytem jest dawanie 1/100 swojego rozdziału w komentarzu. Link wystarczy, ale nie kurde  chamska zapowiedź swojego bloga. Rozumiem, każdy zaczynał, ja również, ale moje "reklamy" ograniczały się do 1 na cały zawarty materiał bloga! Od dziś Dawna usuwam tego typu komentarze, z wyżej wymienionych powodów.
2) Szablon który widnieje od dziś nie jest jeszcze dopracowany, bo prawdę powiedziawszy żeby szablon wyszedł mi idealnie muszę się namęczyć, bo mam zbyt wiele pomysłów, niestety po zastosowaniu nie wtapiają się w nagłówek. Także z każdym dniem będę wprowadzać zmiany w szablonie.
  3) Z góry przepraszam za błędy, postaram się je poprawić wieczorem.

Im więcej komentarzy, szybciej następny rozdział.