Rozdział 05: Włoski i hiszpański

 Rozdział dedykowany xAdusiax oraz Marceli.

Jeszcze tylko trzy minuty do godziny szesnastej, trzysta sześćdziesiąt sekund do Jego przyjazdu. Cicho westchnęłam. Z jednej strony cieszyłam się na to spotkanie, a z drugiej... bałam się. Tak, bałam. Nasza znajomość nie trwa zbyt długo, nie jesteśmy parą, a On zaprasza mnie na kolacje do swojego domu. Nie wiem do czego mam to zaproszenie zaliczać, randki czy przyjacielskiego spotkania. Z tych wszystkich nerwów zaczęłam pocierać dłońmi.
- Czeka Pani na kogoś? - Usłyszałam dobrze znajomy mi głos, na który moja krew przyspiesza swe krążenie. Wzięłam głęboki oddech, a następnie ruszyłam powolnym krokiem w jego stronę. Zauważyłam, że za kierownicą drogiego pojazdu siedzi jakiś mężczyzna. Na pierwszy rzut oka wygląda na trzydzieści klika lat. - Pani Castillo, zapomina Pani odpowiadać? - Zakpił. Otrząsnęłam się. Lekko się uśmiechnęłam, a chwilę później skrzywiłam. Czy on musi wyglądać tak cholernie seksownie w odpiętej koszuli? Pokręciłam głową z dezaprobatą.
Szatyn wyciągnął ku mnie rękę, którą ochoczo złapałam. Uśmiechnął się promiennie, co odwzajemniłam. Zapowiada się długi wieczór, pomyślałam.


- A ten? - Zapytałam patrząc na wazon stojący na jednej z Jego szafek w salonie. Swoją drogą mieszkanie, a raczej luksusowy dwupiętrowy apartament jest bardzo nowoczesny. Szatyn oprowadził mnie już po wszystkich pokojach, a raczej holach. Sama łazienka wyglądała na trzy razy większa od mojego pokoju. Ach, jego sypialnia. Wielkie łoże, szafki nocne i kilka pierdół. Ściany w kolorze beżu z dodatkiem lekkiej czekolady. Całość świetnie się komponuje.
- Pamiątka mojej mamy. Dostała je na urodziny na dziesiąte urodziny. - Wytłumaczył. - W zeszłym roku tata chciał go wyrzucić, bo nie pasował do nowego wystroju, a raczej jego licznych statuetek. - Westchnął. Spojrzałam na niego zdziwiona. Wow, statuetki. Musi być ciekawie, pomyślałam. Upiłam łyk szampana, którego trzymałam w kieliszku u prawej ręki.
- Może usiądziemy? - Zaproponował. Skinęłam głową. Szatyn podał mi rękę , którą - jak wiadomo - złapałam. Zaczął prowadzić mnie do białej, skórzanej sofy. Będąc przy meblu usiadłam.
- Jak nie dostaniesz się do teo wydawnictwa to co zrobisz? - Zaczął temat, który za wszelką cenę chciałam ominąć. Praca. Westchnęłam.
- Będę szukać dalej. - Oznajmiłam po namyśle. Jego ręce zacisnęły się na kieliszku, można by pomyśleć, że zaraz pęknie. Przełknęłam ślinę. - W końcu muszę pracować, nie jestem biznesmenem zarabiającym po kilkanaście milionów dziennie. - Spojrzałam na niego ze sztucznym uśmiechem.
- Miliony zarabiam tygodniowo. - Zaśmiał się. - Pracuję osiem godzin, a w przeciągu sześćdziesięciu minut mniej więcej sto tysięcy idzie na moje konto. - Pokręcił głową z dezaprobatą.

***

(Tydzień później, po przeprowadzce do Seattle)

To już dziś nadszedł ten długo wyczekiwany dzień. O godzinie dziesiątej mam spotkanie o pracę w jednym z magazynów w Seattle. Strasznie się stresuję, ale kiedyś trzeba zdobyć nowe doświadczenie. Spojrzałam w lustro, moje włosy są ułożone w fale, a usta pomalowane pomadką. Nie lubię tego całego makijażu, to sprzeczne z moją naturą. Chociaż czasem lubię się "upiększyć", chociażby gdy idę do jakiegoś klubu czy jakąś uroczystość. Rozmowa o pracę się tego nie tyczy.
Wyszłam z domu, kierując się ku prawej stronie, to właśnie w tym kierunku znajduje się największe wydawnictwo w  mieście. Swoją drogą od kiedy tu mieszkam przeszłam się dwa razy i to tylko do sklepu. Nie miałam siły chodzić gdzieś dalej, trzeba było wszystko rozpakować, a brak Ludmiły, która ogrzewa teraz swój tyłek na jednej z włoskich plaż, mnie dobija. Cicho westchnęłam.
Idąc obserwowałam ludzi przechodzących obok mnie. Jedni śpieszyli się do pracy, drudzy bawili się z dziećmi siedząc na ławkach, a trzeci po prostu stali pisząc sms'y.
Nieoczekiwanie zawitałam pod gmachem wieżowca, w którym znajduje się Seattle Times. Wzięłam głęboki oddech i weszłam.

O matko, nie przyjmą mnie, pomyślałam po wyjściu z gabinetu prezesa. Tomas wyglądał na czterdziestolatka, miał żonę - co wiem po obrączce - a przede wszystkim chce kompetentnej asystentki, na która ja się nie nadaję. Jak sam wspomniał potrzebuje osoby ze średnią nie mniejszą jak 5.0, dzięki Bogu moja wynosi 4.8. Cicho westchnęłam. Mimo to mają dać mi znać co do wyniku rekrutacji.
Poczułam wibrację mojego telefonu. Przymknęłam oczy ze zmęczenia, a następnie zrzuciłam torebkę z ramienia i zaczęłam poszukiwania starego urządzenia. Mając je już w rękach spojrzałam na ekran. Verdas, czego on chce? Odebrałam.
Jednym słowem facet chce żebym przyszła do niego do pracy. Zasadnicze pytanie na cholerę ja tam? Ma blond seksowną Andreę swoją asystentkę, nie wystarcza mu?

- Pan Verdas czeka na Panią. - Skwitowała Lyeal. Spojrzałam na nią z lekkim uśmiechem i pokiwałam przytakująco głową. Weszłam przez szklane drzwi prowadzące do Jego gabinetu. Nie zauważył mnie, zaśmiałam się cicho. Widać jest czymś bardzo zajęty, bo nie podnosi głowy znad papierów. Podeszłam do niego. Nadal nic. Pokręciłam głową z dezaprobatą. Obeszłam dookoła jego biurko, a następnie zakryłam mu rękoma oczy. Spiął się.Przybliżyłam głowę do jego ucha.
- Cześć. - Szepnęłam. - Nie ładnie tak mnie olewać przy wejściu. - Zabrałam ręce. Szatyn wstał i przytulił mnie. Spojrzał w moje oczy.
- I jak? - Zapytał. - Udało się? - Pokręciłam głową ze śmiechem.
- Nie wiem. - Powiedziałam. - Nad czym pracujesz? - Zmieniłam temat. Szatyn głośno westchnął.
- Dostałem umowę z jedną z firm starego kontynentu. Za cholerę nie wiem co to za język, a tłumacza nie mam.
Wzięłam do ręki plik kartek, przeczytałam kilka zdań i już wiedziałam.
- Przecież to włoski. - Zaśmiałam się patrząc na szatyna. - Jeden z języków używanych w Ameryce Południowej. - Spojrzał na mnie otwartymi oczami. Podniosłam do góry brew.
- Jakie języki znasz? - Spytał.
- Włoski i hiszpański. - Mimo, że nie wiem do czego dąży, powiedziałam prawdę.
- Pracuj dla mnie. - Rzucił prosto. Zamarłam.

**//**

W waszych rączkach już jest rozdział 5. Nie wiem czy się cieszycie czy nie, w każdym bądź razie, jest. Za tydzień zaczyna się szkoła i nie wiem jak to będzie z cotygodniowymi rozdziałami. Jedno wiem, będę się starać pisać je jak najszybciej, ale też nie obiecuję nauka przede wszystkim. Błędy poprawię wieczorem/rano.
Czekam an wasze opinie.

Nathalie :*

Im więcej komentarzy szybciej następny.