Rozdział 06: Gotowa?

 Rozdział dedykowany Trynci :*

          Zastanów się i proszę, te dwa słowa nawiedzały mnie od chwili wyjścia z Jego gabinetu. Dziś wydawał się inny, zupełnie. Taki normalny, jak nie Verdas, którego po części znam.  Szłam przez park, a właściwie wlokłam się małymi kroczkami w stronę metra. Z każdym kolejnym postawieniem stopy na czerwonym bruku czułam, że muszę to prace przyjąć by być bliżej Niego. Aby codziennie widzieć Jego twarz, Jego uśmiech, a nawet tą cholerną erekcję spowodowaną moją osobą. Już na samą myśl o jego seksownych ruchach czy naszym ostatnim pocałunku w windzie, mam ochotę wybrać się na randkę z moim osobistym kolegą - wibratorem. Pokręciłam głową z dezaprobatą.      
         Kurde o czym ja myślę, skarciłam się. Ścisnęłam mocniej torebkę i ruszyłam ku wejściu do podziemi.
Przechodząc obok kwiaciarni spojrzałam na tabliczkę, na której wypisane był imiona osób obchodzących imieniny dzisiejszego dnia. 6 lipca, cholera!

          Wybiegłam z podziemnego korytarza. Skierowałam się w prawo w stronę ulicy. Zagwizdałam, dzięki czemu chwilę później obok mnie zjawiła się żółta taksówka. Wsiadłam do niej tak szybko, na ile mogłam.
- Na lotnisko. - Powiedziałam niechętnie, dając mężczyźnie siedzącemu za kierownica,  do zrozumienia, że się śpieszę. Założyłam nogę na nogę i zatraciłam się w myślach, które krążyły wokół jednej osoby - Verdasa.
- Dwadzieścia dolarów i trzy ceny, proszę. - Spojrzał na mnie czarnoskóry - jak na moje oko trzydziestoletni - mężczyzna. Wyciągnęłam portfel, a następnie zaczęłam szukać wyznaczonej kwoty.  Po chwili podałam mu wyliczoną ilość pieniędzy, następnie wyszłam. Popatrzyłam w górę. Aiport Seattle-Tacoma cicho westchnęłam patrząc na ten napis. Kojarzy mi się z bólem, bólem którego doświadczyłam jako osiemnastolatka, gdy mój ojciec został postrzelony na froncie.
         Odsunęłam od siebie te złe myśli. Weszłam szybkim krokiem, skierowałam się w lewo gdzie znajdowała się hala przylotów.  Spojrzałam na telewizor, który przedstawiał planowane lądowanie, każdej maszyny. Samolot z Georgii ma wylądował. Cicho westchnęłam na samą myśli spotkania z moją mamą, a tym bardziej z jej wrednym ponurym cholernie bogatym mężem - który rzecz jasna mnie nienawidzi.
         Mieszkając z nimi przez te dwa miesiące, nie miałam nic, kompletnie nic. Pustka wypełniała całe moje serce. Przebywając z nimi w różnych galeriach, musiałam chodzić do sklepów, na które mnie było stać, a kieszonkowe od taty nie było kosmiczne. Co z tego, że Smith jest bogaty - a na dodatek mężem mojej mamy - jego stałym powiedzeniem było Nie będę wydawać swoich pieniędzy na tą dziewczynę, nie jest moją córką. Nie zamierzam jej niczego fundować, ma ojca niech on się nią zajmuje. Na samo wspomnienie w moich oczach wzbierają się łzy. Mając czternaście lat doznałam wielu przykrych rzeczy. Rozwód rodziców, był ciosem w moje malutkie serduszko. Zamieszkanie z tym bogatym popaprańcem było najgorszym co mnie w życiu spotkało. Traktował mnie z góry, a wręcz jak zwykłą szmatę. Miałam zaledwie czternaście lat, a zostałam doświadczona przez życie w tak okrutny sposób.
- Violu. - Usłyszałam głos swojej rodzicielki. Wzięłam głęboki oddech, a następnie obróciłam się w ich stronę. Kącik moich ust poszedł lekko w górę, tak aby mama nie podejrzewała nic a nic. Podeszłam do nich szybkim krokiem.
         Wpadłam w ramiona matki. Objęła mnie i pocałowała w czoło.
- Tęskniłam. - Szepnęła. - Te kilka tysięcy mil odległości od Ciebie, męczy mnie. Chciałabym żebyś mieszkała blisko nas. - Mówiła prawie płacząc. Usłyszałam chrząknięcie. Na sam dźwięk jego głosu przymknęłam oczy. - Już, już kochanie. - Skierowała swoje słowa w kierunku Smith'a.
Nie wiem jak, nie wiem kiedy, ale stałam teraz w objęciach tego czterdziestosiedmioletniego mężczyzny. Nie powiem, że podobało mi się to. W końcu od zawsze miał mnie głęboko gdzieś, a dziś taki cyrk odstawia. Wywróciłam oczami, na co moja mama odpowiedziała karcącym wzrokiem.

*

- To konieczne? - Zapytałam podenerwowana. Nie usłyszałam odpowiedzi. Cicho westchnęłam kręcąc przy tym głową. Nie widziałam nic przez ta cholerną czarną opaskę, którą założyli mi na oczy.- Powiecie mi chociaż o co chodzi? - Rzuciłam oschle, niech nie myślą, że ich pomysł z wielką "niespodzianką" mi się podoba, wręcz przeciwnie! Myślą, że jak przylecą sobie na kilka godzin - tak godzin, bo nie mają czasu, lecą gdzieś na urlop - będę wniebowzięta. Pozory mylą.
- Uważaj, wchodzimy do windy. - Usłyszałam głos ojczyma? Sama nie wiem jak go określać. Głośno westchnęłam. Podeszłam do ściany, oparłam się o nią. Założyłam ręce na piersi. Zaczęłam delektować się panującą ciszą, ale nie na długo.  - Jesteśmy. - Oznajmił. Poczułam rękę mojej mamy w okolicach barka. Uśmiechnęłam się lekko.
         Szliśmy przez dłuższy czas prosto, po chwili stanęliśmy. Dźwięk otwieranych drzwi wprawił mnie w rozbawienie. O co im kurwa chodzi? Pomyślałam.
- Gotowa? - Skinęłam głową. Już po chwili nie miałam na sobie przepaski. - Oto Twój nowy dom. - Powiedzieli radośnie. Co?

*

- Niby dlaczego miałabym tu mieszkać? - Zapytałam podenerwowana. Niech nawet nie próbują mi wszystkiego tłumaczyć, mam gdzieś ich gierki, a raczej niego, bo mama patrzyła na niego ze smutkiem. - No czemu? - Założyłam nogę na nogę. - Ah, tak. Przewspaniały biznesmen Pablo Smith chce po tylu latach zając się swoją pasierbica. - Prychnęłam. - Kupił jej apartament w jednym z największych wieżowców w mieście. Chce przelewać na jej konto po sześć milionów tygodniowo, tylko po co? - Spojrzałam na niego. - Wytłumaczycie mi to?! - Krzyknęłam. Złapałam się za boląca głowę.  Brunet przełknął ślinę, mimo wyraźnego podenerwowania moim wybuchem. Ścisnął dłonie w pięści.
- Postawiłem sobie jedne cel w Twoim życiu. - Zaczął niepewnie. - Chciałem byś skończyła studia z wysoką średnią bez pomocy moich finansów, których mam zbyt wiele. - Ta, zbyt to mało powiedziane. Mógłby kupić Europę, w całości. - To tak jakby. - Podrapał się po głowie. - Decyzja moja i Twojej matki. Zdecydowaliśmy się, że jako nastolatka nie będziesz bywalczynią salonów. Priorytetem było ukończenie studiów przez Ciebie, teraz gdy jest to już faktem żywym postanowiliśmy co postanowiliśmy. - Przymknęłam powieki. Przez osiem lat miałam utrudniony kontakt z matka przez jakiś cholerny układ miedzy nimi! To jest ostro porąbane. Pokręciłam głowa z dezaprobatą, bo co innego miałam zrobić? Nic nie mogę powiedzieć, bo Angie jest już na skraju płaczu, a kolejne krzyki z mojej strony pogorszyły by całą tą sprawę.
- Okej, zamieszkam.- Powiedziałam smętnie.

**//**

Tak wiem. Powiesicie mnie za brak Verdasa, ale na swoją obronę dodam, że taki miał wyjść ten rozdział, bo już w następnym... nie będę zdradzać. No dobra, zdradzę tylko cząstkę będzie duuuuużo więcej scen Leonetty, ale czy ona przyjmie pracę? Zobaczymy.
Błędy poprawię jutro rano.

Od dłuższego czasu mój nick brzmi inaczej, ale to wciąż ja stara dobra Nath.Powodem zmiany była dziewczyna, która nagle pojawiła się w świecie graficznym i podpisuje się tak jak ja. Prosiłam nie zmieniła, wiec ja to zrobiłam.W dalszym ciągu możecie pisać do mnie Nath czy też po imieniu. :)

Nath Blair :*

35 KOMENTARZY = ROZDZIAŁ 7!