Rozdział 07: Mieszkasz?

     Dwa dni bez ujrzenia Jego twarzy, usłyszenia Jego głosu są cholernie długie i męczące - przeprowadzka. Ludmiła jeszcze o niej niczego nie wiem, tym lepiej. Wkurzyłaby się i poleciała do Francji wygarnąć Pablo Jednym słowem, zrobi to czego ja nie zrobiłam, a powinnam. Westchnęłam znużona.Wzięłam do ręki pilot od telewizora. Już miałam nacisnąć czerwony guzik włączenia, ale przerwał mi dzwonek do drzwi. Cicho westchnęłam i wstałam ze skórzanej - brązowej - sofy wartej około dwieście tysięcy dolarów. Skierowałam się do holu, który był starannie udekorowany. Białe ściany idealnie komponowały się z ciemną podłogą i meblami w odcieniu beżu.
      Jeszcze dobrze nie otworzyłam drzwi, a już usłyszałam męski głos.
- Dobry wieczór. Chciałem się przedstawić. - Mężczyzna podniósł głowę. - Violetta? - Zdziwił się.
- León? - Zapytałam niedowierzający. - Co Ty tu robisz?
- Mieszkam. - Oznajmił uwodzicielskim głosem. Oparł się o framugę drzwi. Założył ręce na piersi. - A Pani, Panno Castillo? Co Pani robi w tym drogim apartamentowcu. - Zaczął wymachiwać ręką wskazując na budynek, w którym się znajdujemy.
Westchnęłam kręcąc głową.

- Nie rozumiem. - Oznajmił cierpkim głosem. - To Ty masz ojca i ojczyma? - Spytał dla pewności. Przytaknęłam głową. - Czemu? - Wywróciłam oczami z rozdrażnienia. Usiadłam obok Niego. Spojrzałam mu prosto w oczy.- Rozwód. Mama uważała, że tata poświęca więcej czasu swojej pracy niż nam, a w szczególności Jej. Zawsze marzyła o drugim dziecku, a tym czasem owego nie ma. - Mówiłam coraz ciszej. - Pewnego dnia poznała tego swojego miliarderka. - Niechętnie zaczęłam sprowadzać rozmowę na Smith'a. - Zakochała się i wyszła ponownie za mąż.
- Dalej jednego nie rozumiem. - Podniosłam brew do góry. - Dlaczego nie mieszkałaś z mamą, tylko ojcem? - Spojrzałam na swoje ręce. Nerwowo potarłam jedną o drugą.
- Nie lubił mnie, a ja również nie pałałam do niego miłością. Zawsze miał mnie w dupie, aż do zeszłej niedzieli. - Zaśmiałam się kpiąco. - Przylecieli do mnie. - Podniosłam do góry kubek z czerwoną herbatą. Upiłam łyk. - Przywieźli mnie tu i oznajmili, że mam nowe mieszkanie. - Okręciłam ręką wokół pomieszczenia. - Pomijamy kilka faktów, mniej ważnych. - Położyłam swoja głowę na oparciu. Właśnie sobie coś uświadomiłam. Przecież on mieszka w zupełnie innej dzielnicy tego miasta, co On tu robi? Spojrzałam na niego. - Nie mieszkasz tu, prawda?
- Nie. - Pokręcił głową ze śmiechem. Usiadłam. Skąd on zna mój adres? - Federico mieszka piętro wyżej. - Wskazał na sufit. - Właściwie ty mieszkasz pod nim. - Otworzyłam usta szeroko. Jego brat, a zarazem chłopak - ta po jednej spotkani, już chłopak - mojej przyjaciółki, mieszka nade mną! To się źle skończy, czuję to.

- Jesteś głodny? - Spytałam patrząc na godzinę, było równo po 22, a przyszedł tu jakieś pięć godzin wcześniej. Jego żołądek z pewnością domaga się posiłku. - To jak? - Skinął głową. - Na co ma Pan ochotę?
- Na Ciebie. - Spojrzałam na niego z szeroko otwartymi oczami. Zaczął się śmiać. - Żartuję, choć to byłoby wspaniałe. Ja i Ty, razem w łóżku. - Leon Verdas dwunasty najlepiej zarabiający businessman na liście Forbesa, zasugerował mi, że chce widzieć mnie nagą w łóżku. I w tej chwili moje myśli opętał huragan o nazwie Pan Mroczny. Jego oszałamiające szmaragdowe oczy, umięśniona klatka piersiowa - z która miałam styczność w windzie - magiczne usta czy Jego wzwód wywołany moją osobą. Violetta, stop. - Panno Castillo, mówię całkiem poważnie z nutą żartu. - Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Zaproponował mi seks czy to jakaś gra? Cholera nie wiem. - Kawa wystarczy. - Oznajmił widząc moje zmieszanie.

- Do zobaczenia. - Uśmiechnął się wychodząc z mojego apartamentu. Jak to dziwnie brzmi, mój apartament. Skarciłam się w myślach. Pomachał mi.
- O której mam być w pracy? - Zapytałam szatyna, który już szedł plecami do mnie. Na dźwięk mojego głosu, stanął. To źle czy dobrze?  Spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem.
- Zgadzasz się? - Skinęłam głową. Podbiegł do mnie i przytulił. - Dziękuję. - Szepnął. - O dziewiątej, choć, możesz przyjść kiedy chcesz. Ważne, że będziesz.

**//**

Tak wiem, lincz za krótki. Przepraszam was, ale szkoła się zaczęła i sami wiecie jak jest. Tona prac domowych, treningi i zawody, po prostu żyć nie umierać.  Czujecie ten sarkazm?
Co do rozdziału macie Leonettę, ale nie jako parę, ale "przyjaciół". Nie to za dużo powiedziane. To relacje koleżeńskie, ale coś może się zmienić.  A! Lu przez kilka rozdziałów stanie się bohaterem pobocznym, oczywiście niedługo powróci.

Blair :*

40 KOMENTARZY = NEXT!