Rozdział 09: Rosyjską ruletkę

Śliczna ten rozdział dedykowany jest właśnie Tobie. :)

          Już trzeci dzień pracuje jako tłumacz w firmie tego cholernie przystojnego szatyna. Z każdym kolejnym dniem Verdas przychodzi do mnie z wieloma rzeczami, czasem nawet bez celu. Nie wiem jaki ma w tym interes, ale wiem jedno. Nie robi tego bez potrzebnie, a z zamiarem. Tylko jakim? Oto jest pytanie.
          Może brakuje mu towarzystwa? Może mnie lubi, a nawet kocha? Nie, nie, nie. Odsunęłam od siebie te myśli. Przecież jestem zwykłą dziewczyną, a on miliarderem. Pominę fakt, że jestem teraz bogatsza o te kilka milionów z rąk Pabla. Swoją drogą przez te kilkanaście dni zaprzyjaźniłam się z nim - oczywiście przez telefon - nasze kontakty są o wiele lepsze, ale nie przesadzajmy. Idziemy do przodu małymi kroczkami.
          Usłyszałam pukanie do drzwi, podniosłam głowę znad monitora. - Proszę. - Powiedziałam cichym głosem. Do pomieszczenia wszedł szatyn, na którego twarzy był widoczny uśmiech. Pokręciłam głową.
- Hej. - Pomachał mi. - Idę na lunch. Pomyślałem, że mogłabyś potowarzyszyć mi. - Spojrzałam na niego z szeroko otwartymi oczami. On zaprosił mnie na obiad, o co tu do cholery chodzi?

         Usiadłam na krześle, które odsunął mi szatyn. Spojrzałam na niego z uśmiechem, co oczywiście odwzajemnił. Znajdujemy się w Dhalia Lounge, która jest  jedną z najlepszych restauracji podających owoce morza w stanie Waszyngton. Co za tym idzie, jest jedną z najdroższych, bo to właśnie tu jadają same szychy czy gwiazdy światowego formatu.

        Do stolika podszedł kelner, który szybko zapisał zachcianki Verdasa, o dziwo wszystko było podwójne. Apetyt rośnie w miarę jedzenia.

W pewnym momencie na mojej ręce - leżącej na stoliku - poczułam czyjąś dłoń. Podniosłam głowę. Tak jak myślałam Verdas złączył nasze dłonie w jedność.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadza Ci fakt, że zamówiłem też dla Ciebie? - Nie kryłam zdziwienia. Najpierw zaproszenie, a teraz fundowanie mi posiłku. Co z tym kolesiem jest? - Viola, żyjesz? - Zakpił. Wyrwana z myśli, lekko kiwnęłam głową. - To dobrze. - Oznajmił z szelmowskim uśmiechem.

          Spojrzałam na przystawkę. Talerz był wypełniony wszelkiego rodzaju frutti di mare. Uwielbiam owoce morza, a zwłaszcza małże. Uśmiechnęłam się w stronę szatyna. Przyjrzał mi się badawczo. 

- Opowiesz mi o rodzinie albo dzieciństwie? Najlepiej o tym i o tym. O, albo w ogóle opowiedz mi o sobie.- Spytałam speszona. Podniósł jedną brew do góry. - Nie daj się prosić. Ty o mojej wiesz, a ja o Twojej nic. - Przypomniałam. Wziął głęboki oddech i lekko przytaknął.

 - Przez pierwsze dwa lata swojego życia mieszkałem z rodzicami w Teksasie, tam się urodziłem i wychowywałem do czasu. - Przełkną głośno ślinę. - Pewnego dnia wszystko się posypało. Ojciec zginął przy czwartym razie grając w rosyjską ruletkę, czyli prościej strzelił sobie w łeb. - Mówił nie wzruszony. - Jak można się domyślić mama ponownie zakochała się. Jednak tym razem zrobiła coś o czym nie pomyślała przed poślubieniem mojego ojca. - Westchnął. - Sprawdziła jego wszystkie kontrakty, znajomych, a nawet rodzinę. Przeszukała wszystko. - Widząc w Jego oczach złość wywołaną na samo wspomnienie ojca zmieniłam temat. 

- Kim z zawodu jest Twoja mama? - Spytałam łagodnym głosem. Pokręcił głową ze śmiechem. 

- Nie dasz mi spokoju do póki nie poznasz mojej historii? - Oparł się o krzesło. Założył ręce na piersi. - Jest chirurgiem w szpitalu na First Hill. - O cholera, zamężna rodzina. - Uprzedzę Twoje pytanie, Christopher jest potentatem finansowym mającym ponad dwa tysiące restauracji na świecie. 
- Jednego nie rozumiem, Leonie. - Zwróciłam się do niego po imieniu, chyba przegięłam. Nasze relacje zachowywały się na poziomie "pan, pani" mimo koleżeńskich wypadów czy dogryzań. - Nazwisko. - Rzuciłam szybko. Przymknął oczy.  - Skoro Natalia i Federico są Twoim przyrodnim rodzeństwem to dlaczego macie to samo nazwisko? - Westchnął.
- Taki był warunek w intercyzie mojej matki, mają mieć jej panieńskie nazwisko. Wyprzedzając Twoje myśli. Moja mama pochodzi z jednej z najbardziej cenionych rodziny w Ameryce Północnej,  jednakże jej rodzice nie doczekali się syna, więc aby ród przetrwał posiadamy jej godność.

*

          Będąc w domu myślałam tylko i wyłącznie o szatynie i jego zielonych oczach, które wyglądają jak szmaragdy. Jego uśmiech, którym obdarowywał mnie cały dzisiejszy dzień pozostał mi w  pamięci. Po lunchu zabrał mnie na spacer po parku będącego ulice od siedziby firmy. Spacerowaliśmy w milczeniu, ale za rękę. Powiem szczerze, nie przeszkadzało mi to ani trochę, więc przeciwnie, było wspaniale.  
          Ubrana w samą koszulkę - bez bielizny, rzecz jasna - leżę na sofie w salonie z kieliszkiem czerwonego wina, które znalazłam w szafce. Swoją drogą od czasu kiedy zamieszkuję te lokum nie musiałam robić zakupów, wszystko już było na swoim miejscu od spożywki po wyposażenie w łazience, nawet głupi papier toaletowy był.
           Upiłam łyk napoju alkoholowego i w tym samym czasie rozbrzmiał dźwięk dzwonka. Kogo do cholery lezie?

**//**

Zaskoczeni ruletką? Powiem szczerze, że wpadło mi to w dość nietypowy sposób. Nie ważne jak, ważne, żeby się podobał. Z każdym kolejnym rozdziałem Leon i Violetta poznają się na sobie. Kto wie,  a może na dniach będą parą? Niczego nie sugeruję, więc proszę się później nie czepiać, że coś pisałam, a tu bum nie ma.

45 komentarzy = next w czwartek

Blair :*