Rozdział 10: Sto róż

 

          Leżąc w łóżku nie próbowałam zasnąć, a cały czas myślałam o tajemniczej osobie ślącej mi bukiet białych róż. Właściwie nie bukiet, bo  jak na wiązankę zbyt dużo jest kwiatów. Z moich wyliczeń - tak liczyłam je - jest ich około stu. Sto białych róż o pięknym zapachu.
          Przy pierwszym wdechu tego wspaniałego zapachu powracam do dzieciństwa. Do dni spędzonych u babci Angeliki, która robiła - niestety nie żyje od dobrych trzech lat - wyśmienite pączki z marmoladą o smaku cukrowej róży. Tak, wiem, że jest różnica między zwykłą, a cukrową. Jednak dla mnie każda jest taka sama, ale zarazem wyjątkowa. 
          Usłyszałam wibrację mojego nowego telefonu - tak zainwestowałam -  zielonego iPhone'a. Podniosłam się do pozycji siedzącej. Sięgnęłam po urządzenie leżące na komodzie. Wpisałam kod zabezpieczający moje dane przed nieproszonymi gośćmi, a następnie wcisnęłam znaczek ikonkę oznaczającą wiadomości. Po chwili dostrzegłam nadawcę. Tego się nie spodziewałam.

         Z trzęsącymi rękoma wystukałam numer Verdasa, mojego cholernie przystojnego szefa, który przysyła mi kwiaty! Zanim nacisnęłam zieloną słuchawkę, spojrzałam na godzinę. 23:07, cicho westchnęłam. Co jak co, ale wyjaśnienia chcę dostać nawet o jedenastej w nocy. Wzięła głęboki oddech, a następnie nacisnęłam zielony przycisk.
         Nie musiałam długo czekać, szatyn odebrał już po jednym synale.
- Verdas, słucham. - Warknął.
- Castillo słucha wyjaśnień. - Powiedziałam pewna siebie. Nawet niech nie zamierza myśleć, że jego czyn spodobał mi się. Co ja bredzę, cholernie spodobał mi się jego gest. Jednak sądzę, że to niestosowne. Jesteśmy w relacjach pracodawca - pracownik, a nie para, a w dodatku kochająca.  Takie prezenty powinno dawać się osobie, którą się wielbi, a nie pracownicę z biura obok. - Mówisz? - Nie usłyszałam nic, prócz wzdychania czy przymykania oczu - to akurat czułam.
- O czym pani mówi, panno Castillo? - Co za debil, jeszcze się nie przyznaje do swoich czynów. - Kwiatach czy wiadomości? - Dodał co mnie trochę uspokoiło, ale nie na tyle żeby przestać prowadzić śledztwo.
- To i to. - Westchnęłam.
- Porozmawiamy jutro w pracy. - Oznajmił, a właściwie rozkazał? Tak chyba mi właśnie powiedział co mam robić po godzinach pracy. Nabuzowałam się cała, przecież on nie może decydować za mnie po godzinach pracy! - Dobranoc, aniołku.
- Spierniczaj Verdas. Śnij o swoich jajach, które za każdym razem gdy mnie widzą, stają. - O tak, to był mój pierwszy raz, w którym powiedziałam coś nie miłego osobie, w której się zadurzyłam. Mimo to świetnie brzmiało.

*

          Obudził mnie dźwięk mojego budzika, na który ustawiłam piosenkę Bang Bang w wykonaniu Jessie J przy pomocy Nicki Minaj oraz Ariany Grande. Uwielbiam melodię, pobudza we mnie wszystkie pozytywne bodźce. Usiadłam, a następnie sięgnęłam po telefon i wyłączyłam przypominacz.
          Wstałam z łóżka, wcześniej się rozciągając. Podeszłam do okna. Zasunęłam beżową roletę do góry.Przygotowana na oślepienie przez słońce przymknęłam oczy, jednak nie poczułam na sobie, ani jednego promienia. Otworzyłam je powoli i doznałam szoku. Pierwszy raz od kiedy mieszkam w Seattle pada deszcz.
           Pokręciłam głową. Mój plan w diabli wzięli. Nie ubiorę dziś spódnicy, chociaż... mogę ubrać spodnie, a później przebrać się w pracy, ale czy to stosowne co chcę zrobić? Za Chiny nie wiem.

*

          Przebrałam się w łazience w wieżowcu. Swoją drogą jadać dziś odkryłam, że mam w swoim gabinecie łazienkę. Powiem więcej, w szafce nad umywalką są kosmetyki, nie byle jakie, a te które używam an co dzień. Nie wiem skąd, nie wiem jak. 
         Poprawiłam makijaż, a następnie udałam się do gabinetu "prezesa". Przesunęłam dłońmi w dół spódnicy w celu wygładzenia. Odpięłam jeden guzik w mojej czarnej - prześwitującej - koszuli, której końce zostały włożone wewnątrz spódnicy. Pod koszulą, która ewidentnie odsłania moje ciało mam czerwony stanik, na dodatek koronkowy. Plan uważam za rozpoczęty, zaśmiałam się w myślach.

**//**

Wow! To już 10 za nami, szybko idzie (mam nadzieję). Dzisiejszy rozdział jest wstępem do kolejnego, w którym wiele się zdarzy. Gwarantuję wam, że będziecie zadowoleni, ale nic więcej nie zdradzę. Wredna Natalia, wiem :( Musicie się przyzwyczajać. xD Standardowo im więcej komentarzy szybciej next.