One Part - To co powinienem, kochać cz.2

50 komentarzy -> rozdział 12 w piątek

               - Pani Castillo! - Dopiero po chwili otrząsnęłam się z transu. Spojrzałam na ordynatora wydziału toksykologii. - Co pani proponuje?
              -  A o co chodzi? - Przez tą całą sytuację z Lily i moim byłym mężem - którego imienia nigdy więcej nie wypowiem - zaniedbuję swoje obowiązki. Wszystko byłoby dobrze, gdybym chociaż mogła się z nią zobaczyć. Przytulić jak za dawanych lat. Poczytać i ucałować do snu. Spędzać z nią każdą wolną chwilę. Nawet gdybym musiała zrezygnować z pracy dla dobra jej czy Louisa. Moja dwie malutkie kopie, niestety, każde wdało się w ojca, pomnie nic. Chyba, że głupie usta czy nos, nic więcej.  Mimowolnie moje oczy zaczęły nabierać wody, czego efektem były krople łez na mojej twarzy.
            - Violetta, co się z Tobą dzieje? - Krzyknął. W tym momencie nie zważałam na nic, wyszłam trzaskając drzwiami. Ostatnie co usłyszałam zostanie mi w pamięci na zawsze, zwłaszcza, ze wypowiedziała to Ludmiła - przyjaciółka od serca. Jej córka leży na oddziale u Ponte, a jej były mąż ma w dupie uczucia matki swojego dziecka. Chciał, żeby oddała krew i to zrobiła, a teraz cierpi.

              Udałam się do bufetu. Musiałam coś zjeść, moim ostatnim posiłkiem, który zjadłam był batonik wczorajszego ranka. Od tego czasu minęło dobre osiemnaście godzin. Podeszłam do lady, za która stała trzydziestoletnia Camila, córka mojego szefa. Z reguły pijemy razem kawę, to taki nasz rytuał.
              Nie dziś, nie teraz kiedy moje dziecko cierpi, a ja nie mogę zrobić nic.
              Torres, nie mogę porównać do Ludmiły. Obje są moimi przyjaciółkami, a w przyjaźni nie ma dzielenia na lepszych i gorszych.
              - Cam. - Powiedziałam ledwo słyszalnie. Rudowłosa obróciła się w moim kierunku. Zamarła, widziałam to w jej oczach. Po chwili przeskoczyła przez stoli i podbiegła do mnie. Bez żadnych pytań przytuliła mnie. - Dziękuję. - Szepnęłam. Tego właśnie potrzebowałam, wsparcia z każdej możliwej strony.

               Będąc na obchodzie, cały czas krążę myślami po mojej malutkiej, właściwie już nie tak malutkiej ma już sześć lat. Chodzi do szkoły, uczy się. Niedługo znajdzie drugą połówkę. Wyjdzie za mąż. Będzie w stanie błogosławionym, a dziewięć miesięcy później zostanie matką.  Nie, nie to stanowczo za wcześnie. Mamą powinna zostać przynajmniej w wieku dwudziestu sześciu lat.
Po dzisiejszy dzień pamiętam poród Lily. Cóż trudno zapomnieć o piętnastogodzinnym przyjściu na świat swojego pierwszego dziecka.
               Pokręciłam głową z rozdrażnienia. Muszę przestać myśleć o Niej i tym debilu, który jest również ojcem mojego drugiego dziecka.
               Usłyszałam dźwięk przychodzącego e-maila. Wyciągnęłam z kieszeni białego fartucha, niebieskiego iPhone'a. Właściwie to, to co pozostało po telefonie. Od kiedy Loui skończył rok, bawi się nim. Oczywiście na tyle ile umie czyli rzucanie nim o fotele, używa go jako grzechotki czy gryzaka.
              Otworzyłam wiadomość. Spojrzałam na adres e-mail od którego otrzymałam wiadomość, lverdas@industries.com:

Violetto,
Chciałbym Ci bardzo podziękować za to co zrobiłaś dla Lily. Jestem świadom ile musi Cię kosztować to całe zamieszanie związane z moją córką. Jednak nie piszę po to by czysto. Przechodząc do sedna sprawy, Liliana widziała Cię podczas obchodu. Rozpoznała Cię po uśmiechu i kolorze paznokci, nie wiem jakim cudem odcień jakiegoś kosmetyka zapadł jej w pamięć. Najwidoczniej kojarzy go z Tobą.
I znów te cholerne słowo, chciałby abyś nie przechadzała się po oddziale na którym leży Lily. Nie chcę aby cierpiała ponownie, tak jak trzy lata temu. Nie chcę byście się gdziekolwiek spotkały. Nie chcę, aby nasza córka znała Ciebie.

Leon Verdas, prezes Verdas  Industries Company.

               Poczułam cholerny ból w okolicach głowy. Moje oczy zalały się mgłą, a chwilę później nastała ciemność.

*

             - Kurwa, moja głowa. - Syknęłam. Złapałam się za obolałe miejsce. Podniosłam się nieco wyżej. Lekko otworzyłam powieki. Dostrzegłam moje przyjaciółki nade mną. Były zaniepokojone.
             - Nareszcie. - Pisnęła blondynka. Spojrzałam na nią pytającym wzrokiem. - Zemdlałaś. - Dopowiedziała szeptem. - Dzięki Bogu Federico tam był, złapał Cię w ostatniej chwili. Zadzwonił po mnie i... co aj będę opowiadać, znasz procedury. - Westchnęła. Podała mi do reki jakąś kartkę i długopis.
            - Co to?
            - Podanie o dzień wolnego. Nie możesz w takim stanie stać i grzebać ludziom we wnętrznościach.  - Odezwała się Torres. Ludmiła skarciła ją wzrokiem.
            - To są organy. O r g a n y,  a nie kiszki jak u wilków. - Mówiła z irytacją.

*

               Wrzuciłam fartuch lekarski do mojej szafki, którą miałam nad Ludmiłą. Zamknęłam ją. Schyliłam się, aby podnieść torebkę oraz płaszcz z ziemi. Wzięłam głęboki oddech, a następnie naniosłam na twarz sztuczny uśmiech.Wyszłam z pokoju lekarskiego.
              Wolnym krokiem kierowałam się do wyjścia ze szpitala. Jednakże jak zawsze coś, znaczy ktoś musi mnie zatrzymać. Obróciłam się do osoby która wypowiedziała moje imię z nutą smutku i współczucia.
              To Jego matka. Spuściłam wzrok. Spojrzałam na nią spod przymrużonych powiek. Wyglądała jak nie ona. Zaczerwienione oczy, makijaż spływający po policzkach.
              - Violu. - Przymknęłam oczy, a następnie podniosłam na nią swój wzrok. - Widziałam. - Szepnęła.
              Podeszłam do niej maksymalnie. Zarzuciłam ręce na jej szyję i wtuliłam się w nią, tak jak ona na wieść o zaręczynach. Nie dałam rady trzymać łez, musiałam się wypłakać. Poczułam jej rękę na mojej głowie. 
            - Spokojnie. - Głaskała mnie, jak niegdyś ja swoją córkę. - Zobacz się z nią. - Szepnęła. - Nie ma go, ma spotkanie biznesowe w La Placie. Będzie koło 20. - Spojrzałam na nią. - Zrób to dla niej, dla Was. - Uśmiechnęłam się lekko.
            - Naprawdę? - Zapytałam przełykając ślinę. Skinęła głową. Podała mi rękę, a po chwili byłyśmy w drodze do Lily.
    

**//**

Jak widzicie bądź nie, będzie trzecia cześć w której wszystko się wyjaśni.  Niekoniecznie, będzie ona dobra, ale też zła. Powiedzmy, że pół na pół. xD Nie, nikt nie zginie, a zwłaszcza ich dzieci.

Cóż, z przykrością stwierdzam, że nie podoba mi się. W myślach wydawało się to fajniejsze, ale jak widać wyżej dupa. Jeśli są jakieś błędy poprawię je wieczorem, o ile nie zapomnę! xD

 Blair wraz z Damon'em pozdrawia! :* Patrzcie słodziak robi mi pancakes!