Rozdział 12: Seksownym szefem

 
          Czy to możliwe, że po tym całym dniu spędzonym na wyciąganiu z niego informacji, zadurzyłam się jeszcze bardziej? Jeszcze te Jego czułe słówka w moim kierunku. Nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Z jednej strony od kiedy Go poznałam czuję się inaczej, tak jak nigdy w życiu. Z drugiej strony On zapewne nie odwzajemnia mojego uczucia, o ile w ogóle jest to jakiekolwiek uczucie. Co ja pierniczę, to z pewnością jest zauroczenie. Za każdym razem kiedy Go widzę moje serce szybciej bije. Gdy mówi do mnie rumienie się, co powoduje u mnie czerwień na całej twarzy. Nie mam pojęcia, co zrobić w tej sytuacji.
          Pokręciłam głową z rozdrażnienia. Nie, nie mogę mu tego powiedzieć. Wyśmieje mnie. Tajemnica, to najlepszy pomysł. Podkochiwanie w ukryciu jest najlepszy sposobem, ale czy ja to wytrzymam? Muszę, muszę to zrobić. Przecież nie powiem mu.
- Kocham Cię, Leonie. - Usłyszałam śmiech i dopiero teraz uświadomiła sobie gdzie jestem i co zrobiłam.

          Spojrzałam na szatyna przepraszającym wzrokiem ze łzami. - Rozumiem, że jestem zwolniona. - Wychlipałam cicho. Przymknęłam oczy, zaczęłam wstawać. Stojąc już na ugiętych nogach, poczułam ręce na barkach. Obróciłam się. Verdas szybko przytulił mnie do siebie. Postanowiłam nie tłumić łez, które tak czy tak, wypłakałabym wcześniej czy później.
- Spokojnie. - Szepnął. - Nie powinniśmy kryć tego co czujemy. - Podniosłam głowę, tak by spojrzeć mu w te cholernie piękne zielone oczy. - Co tak patrzysz, aniołku? - Zaśmiał się.
- Aniołku. - Powiedziałam pod nosem. - Nie rozumiem. - Wtuliłam się mocniej.
- Jesteś strasznie frustrująca, a zarazem tak pociągająca. Jedyne o czym marzę jest tamta sofa - wskazał na mebel obity skórą - i Ty leżąca na niej z podwiniętą spódnicą. Ach, i z tymi seksownymi pończochami, którymi mnie ostatnio przywiązałaś. W sumie byłby to dobry przyrząd do gry wstępnej.
- Czy Ty mi proponujesz seks? - Zapytałam prosto z mostu.
- Nie. - Pokręcił głową z rozdrażnienia. - Chociaż. Czekaj. - Podrapał się po brodzie, na której nie ujrzałam ani jednego włoska. - Moje byłe są przekonania, znaczy się były bo już nie są ze mną. Rzecz jasna. - Palnął się w czoło. - Mówią, że jestem wspaniały w każdej możliwej sytuacji. Czy podłoga, czy samochód, nie ma przeszkód. - Zaśmiał się. - Żartuję. - Pokręcił głową. - Jednak przyznaj jestem seksownym szefem, któremu należy się teraz całus. - Wskazał na usta.
- Chyba pomyliłeś pojęcia. - Oznajmiłam z pewnością siebie. - Buziaki daje się drugiej połówce, nie szefowi. Szefom daje się co innego. - Powiedziałam tajemniczo.
- Co? - Podniósł jedną brew do góry.
- Tylko obiecaj, że nie będę zwolniona. - Szepnęłam słodkim głosikiem, na co lekko przytaknął.
          Ściągnęłam pierścionki z prawej ręki. Podeszłam do Jego biurka, położyłam je na nim. Wróciłam do szatyna. - Gotowy? - Zapytałam z nutką sarkazmu. Skinął głową. Spojrzałam na Niego z szerokim uśmiechem. Wzięłam leki zamach w prawej ręce i wycelowałam w Jego czułe miejsce z dość dużą siłą. Jak się spodziewałam upadł trzymając się w kroku. - To dostają seksowni szefowie, panie Verdas. - Skwitowałam.
- Gdyby mógł wstać przerzuciłbym Cię przez kolano i dał klapsy, ale masz szczęście, że cholernie bolą mnie genitalia. - Syknął z udawanym uśmiechem.
          Z podniesioną głową - w której roiło się od szczęścia - wyszłam z Jego gabinetu. Castillo  dwa, Verdas - wciąż - zero.

*

          Kolejny dzień, kolejna niechęć wstawania z łóżka. Kocham spać, a praca przeszkadza mi w tym. Co dzień muszę wstawać o siódmej, aby być na czas w firmie. Co z tego, że Leon pozwolił mi przychodzić kiedy chce? Wolę przychodzić jak każdy normalny pracownik, a nie mieć jakieś chore taryfy ulgowe. Później wyjdzie, że jestem jaką kochanką czy - jeszcze lepiej - dziewczyną szatyna.
          Poczułam zapach kawy. Kogo tu przyniosło, pomyślałam. Jedynymi osobami, które wiedza gdzie teraz mieszkam jest moja mama, ojczym, kolega z pracy - Liam, brat Ludmiły i mój "seksowny" szef, czy jak On się tam nazywa. Angie jest w Paryżu z Pablo, więc odpadają. Liam ma na szóstą, jakże trudne jest bycie ochroniarzem. Maxi jest we Włoszech. Verdas! Kurde!
          Szybko wybiegłam z sypialni. Nie patrzyłam pod nogi, teraz ważniejsze jest czy to On. Jeśli tak ma przerąbane na całej linii.
           Zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu, jednak nikogo nie zauważyłam. Jednak zaintrygował mnie fakt, że drzwi do jadalni są zamknięte, a ja nigdy nie zamykam ich. Wzięłam do ręki patelnie - gorącą - ktoś gotował, czyli lepiej siądzie na twarzy. Cichym krokiem podeszłam do drzwi, otworzyłam je i zamarłam. 
- Śpiąca królewna już nie wstała, a miałem Ci zrobić zdjęcie jak śpisz. - Zażartował szatyn, który siedział na jednym z drewnianych krzeseł ustawionych przy stole. Spojrzałam na Niego wściekła.
- Co Ty tu do cholery robisz Verdas?
- Czekam na szatynkę o piwnych oczach. - Zakpił podnosząc brew do góry. - Siadaj i delektuj się dziewico.
- Nie jestem dziewicą! - Tupnęłam nogą oburzona. Jak On może zarzucać mi takie rzeczy. Zwróciłam wzrok na Niego, drapał się po brodzie z wielkim zaciekawieniem moimi słowami.
- Nie? - Zapytał miękko. - Myślałem, że tak. Chociaż, w sumie, wyjaśnia to Twoje wspaniałe czerwone podwiązki. - Wyciągnął z kieszeni ową rzecz.
- Grzebałeś w mojej szafie? - Pisnęłam. - Dzwonie na policję! - Syknęłam w Jego stronę.
- Kotku, myślisz, że aresztują właściciela tego oto budynku? - Zakpił.
         Co kurwa?

**//**

Hej, przed wami (a raczej już za wami) rozdział 12. Castillo wyznała coś przez przypadek, a tu takie coś. Zobaczycie co się stanie w 13. Zdradzę Wam, będzie się działo.
Jest pewna sprawa, macie mnie za idiotkę czy co? Myślicie, że nie widzę komentarzy w tej samej minucie czy w następnej za anonima? Mylicie się. Nie mam pięciu lat, a 5*3 czyli piętnaści.

Blair :*

ODPOWIEDNIA ILOŚĆ KOMENTARZY, KOLEJNY ROZDZIAŁ.