Rozdział 14: She's on fire

          Od czasu kiedy wylądowaliśmy czuję... ulgę? Nie wiem, trudno to opisać. Świadoma jestem jednej rzeczy, a mianowicie siedzę w sportowym aucie szatyna, ale uwaga! Tym razem jestem bez tych cholernych sznurów czy co to tam było.
          Po znakach drogowych wiem, że jesteśmy we Włoszech. Przecież Wenecja czy Rzym są w owym kraju. Zaraz, zaraz. Ludmiła tu jest - zaklaskałam dłońmi - z bratem tego porywacza oraz swoim.  Może to jakiś znak? Jedziemy do nich? Spotkamy się? I znów nasuwa się jedno, n i e  w i e m.
          Przeszedł mnie dreszcz. Nie taki zwykły, gdy doświadczamy zimna. Raczej mój jest wywołany drugą osobą. Niepewnie otworzyłam oczy.
- Aniołku czemu się nie odzywasz? - Zapytał głaszcząc moje lewe udo. Raz od wewnątrz, raz od zewnątrz. - Boisz się mnie? - Kpi.
Obróciłam głowę tak, aby spojrzeć mu w prosto w twarz. Pokręciłam nią z rozdrażnieniem widząc uśmiech na Jego ustach.
- Rączkę zabieramy. - Powiedziałam z udawanym smutkiem. Wzięłam Jego rękę do swoje, a następnie położyłam mu ją na czułym miejscu. Poklepałam. - Idealnie. - Zaśmiałam się.

         Pędzimy wraz ze wschodem słońca, które z boku mnie oślepia. Chociażby dlatego od ponad dwudziestu minut szatyn ma na sobie okulary przeciwsłoneczne. Ray Bany, pomyślałam. To tak, skoro na zegarek wydaje ponad trzy tysiące dolarów, to na okulary też nie szczędzi.
         Cały czas w mojej głowie nasuwa się pytanie: Na jaką cholerę On kupuje mi ubrania? Ma mnie za tanią dziwkę, a może małolatę rządną pieniędzy? Nie, kobietą bez szacunku do swojego ciała nie jestem. Nieletnią tym bardziej, w końcu swoje osiemnaście lat skończyłam równe dwa lata i dziewięć miesięcy temu.
          Po serii bezsensownych myśli w mojej głowie mam ochotę rzucić się z mostu, ale też nie byle jakiego, a Tower Bridge w Londynie. Tym sławnym moście nad którym leciał Harry Potter. Naturalnie wcześniej zwiedziłabym to magiczne miasto.
- O czym myślisz? - Z transu wyrywa mnie dźwięk Jego głosu. Potrząsam głową. Z przymrużonych oczu patrzę na Niego z lekkim uśmiechem.
- O wszystkim i o niczym. - Bąkam. W tej samej chwili w radiu rozbrzmiewają pierwsze wersy Liar Liar. Uśmiecham się do siebie. Zaczynam śpiewać wraz z Cris'em, refren - Like a liar. She's on fire... - Muzyka ucichła, a ja w dalszym ciągu śpiewałam.
- Pięknie śpiewasz. - Mówi pełen podziwu. - Nie dość, że ładna, to śpiewa jak anioł, którym jest. - Zwrócił się do mnie.
        Spuściłam głowę, aby nie widział jak się rumienie. Pokręciłam głową z rozdrażnienia. Znamy się od przeszło kilku tygodni, a On mówi do mnie "aniołku" czy "kochanie" co już jest niestosowne. Jestem Jego podwładną, a nie dziewczyną czy kimś innym.


        Droga ciągnęła się przez kilka godzin, aż w końcu dotarliśmy do hotelu. Oczywiście pięciogwiazdkowego i sygnowanego Jego nazwiskiem, bo jakby inaczej.
        Szatyn zaparkował na podziemnym parkingu. Wyszedł, a następnie obszedł auto, aby otworzyć drzwi mi, zwykłej Amerykance. Podał mi dłoń, którą ochoczo ujęłam. Zamknął auto pilotem.
- Gotowa na tydzień z seksownym szefem i mniej seksownym Federico i swoja przyjaciółką. - Szepnął uwodzicielsko.
         Tak! Wiedziałam, po prostu wiedziałam! Od samego przylotu tutaj byłam pewna, że to sprawka Jego i Federico.
- To dlatego Fede pisał mi e-maila, gdy byliśmy w samolocie.
          Odpowiedział na pytanie, którego nawet nie zadałam. Cholera, to jasnowidz czy człowiek czytający w myślach jak Edward ze Zmierzchu? Nie, Cullen jest o wiele mniej atrakcyjny od tego greckiego Boga, wprost Adonis.

         Wjechaliśmy na trzynaste piętro, rzecz jasna windą. Do dziś pamiętam, gdy pierwszy raz mnie pocałował. Jego ciepłe wargi dotknęły moich, a ja cała się rozpłynęłam. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że zadurzę się we własnym szefie, że wyznam mu miłość przez przypadek.
         Szatyn widząc moje skupienie uśmiechnął się lekko. Chyba również wspominał ten moment sprzed kilkunastu dni.
- Cholera. - Syknął do siebie. - To jest silniejsze ode mnie.
         Obracam głowę w jego stronę. Podniosłam jedną brew do góry. Wskazał na moje usta.
- To czemu tego nie zrobisz? - Szepczę speszona własnymi słowami.

**//**

Przed państwem rozdział 14. Kurde zamieniam się w swojego nauczyciela od historii, który podczas jednej lekcji potrafi powiedzieć "proszę państwa" nawet około 50 razy! Ale nie o tym, jak widzicie coraz bliżej wymarzonych przez Was scen. Jednak muszę Was uczulić, nie nastąpią one na wyjeździe, chociaż... Zobaczycie, co ja będę Wam zdradzać!
Uchylę Wam rąbka tajemnicy,  na dniach pojawi się nowa postać, ale teraz pytanie! Kobieta czy mężczyzna? Tego dowiecie się w następnych rozdziałach!
Ah, no i rozdział 24 pojawił się na ETBDYEA.

Blair:*

Im więcej komentarzy, szybciej następny rozdział!