Rozdział 17: So Seductive

Rozdział dedykowany Śmierci.  

 Przypominam, kursywą zawarte są wspomnienia. 

          Jestem kobietą, a czym byłaby kobieta bez swoich ulubionych dodatków? N i k i m. A kim ja jestem dzięki moim słodkim dodatkom w garderobie wartych dwadzieścia tysięcy, łącznie. Proste, d z i e w c z y n ą faceta będącego na liście najbogatszych osób według Forbesa. Wprawdzie tylko trzy tygodnie jesteśmy ze sobą, mimo to mieszkam z nim w penthousie na piątej alei.
          Cóż można określić mnie łowczynią posagów, dziwką czy inną osobą chcącą opływać w luksusach. Jednakże nie jestem żadną z owych kobiet, w przeciwieństwie do nich szanuję swoje ciało.  Nie, ja je szanowałam do czasu kiedy spotkałam szatyna, który jest specem w dziedzinie seksu. W przeciągu ostatnich dwóch tygodni, kochaliśmy się na okrągło. Jak nie ranek, to wieczór, jak przerwa w pracy to szłam do jego gabinetu i samo wychodziło. Raz na biurku, raz na sofie.
Kurde, po tym można stwierdzić, że faktyczni jestem dziwką. Nie Violetta, ty po prostu zakochałaś się na zabój w facecie z górnej pułki, który kocha Cię rozpieszczać.
          Kto by pomyślał, że mój sen wspomniał o fakcie autentycznym. Mianowicie chodzi mi o wyznanie miłości, w wytworze mojej wyobraźni miało to miejsce we Włoszech, a w życiu w tym samym kraju poprosił mnie o bycie dziewczyną.
          Do dziś pamiętam te słowa wypowiedziane w moim kierunku:
- Dwudziesty pierwszy września. Pamiętasz? - Szepnął uwodzicielsko trzymając mnie w talii. Skinęłam głową.Przysunął swoje usta do mojego ucha. Kontynuował. - Tego dnia wpadłaś na mnie w Vancouver. - Zaśmiałam się cicho. - Naprawdę Cię to cieszy? - Przegryzł płat mojego ucha. Jęknęłam cicho. - Nie ważne. Nie o tym chciałem rozmawiać. - Powiedział z nutą erotyzmu. - Znamy się niezbyt długo, ale mimo to czuję, że powinienem Cię o to zapytać. - Zsunął swoje dłonie na moją pupę. - Panno Castillo, zostaniesz dziewczyną swojego szefa?

         Podeszłam do okna, a właściwie okiennej ściany. Cały penthouse Leona ma chociaż jedną ścianę szklaną, a ponieważ budynek jest w kształcie ogromnego walca ma tak, a nie inaczej. Stanęłam pupą do zimnej rzeczy, gdym miała na sobie chociaż krótkie spodenki moje pośladki nie narzekałyby na ochłodzenie. No cóż, w chwili obecnej jestem w samej bieliźnie, różowej.
         Mój chłopak - jak to cudownej brzmi - chce mieć mnie w swoim iPhonie na tapecie. Nic w tym dziwnego. Kochamy się, pracujemy razem, no, a... od siedemdziesięciu paru godzin zamieszkuję jego sypialnie apartament.
- So Seductive. - Zagwizdał. - Jeszcze kilka i gotowe. - Powiedział uwodzicielsko. - Podejdź do mnie. - Uśmiechnął się z nutą erotyzmu.
         Usiadłam obok niego na sofie. Kątem oka spojrzałam na jego telefon. Oglądał wszystkie zdjęcia, które mi zrobił przed kilkoma minutami.
- Jesteś taka piękna i tylko moja. - Szepnął patrząc prosto w moje oczy. Schował telefon do kieszeni, a następnie  podniósł mój podbródek. Wiedząc co chce zrobić przymknęłam oczy. Niespełna chwilę później poczułam jego miękkie usta na swoich. Całuje tak, cholernie, dobrze. Żaden z moich byłych nie był tak idealny w tej czynności już nie wspomnę o seksie.Oderwałam się od niego.
- Proszę pana. - Zatrzepotałam rzęsami. - Powinnam  podziękować za świetnie wykonaną sesję.

*

          Nastał ranek, a wraz z nim nowy dzień. Trzeba wstawać do pracy, mimo, że cholernie nienawidzę wstawać muszę. Otworzyłam oczy. Obróciłam się na bok by spojrzeć na szatyna w celu ocenienia jego stanu po naszych wczorajszych, jakże mocnych nocnych wrażeniach. Chciałam zobaczyć go w całej okazałości ze zmierzwionymi włosami i rozchylonymi ustami. Tak się jednak nie stało. Nie było go w łóżku.
          Cicho westchnęłam. Niechętnie wstałam. Podeszłam do krzesła na którym wisiał mój satynowy szlafroczek koloru fioletowego. Wyszłam z sypialni, a następnie poszłam w lewą stronę. Idąc korytarzem natknęłam się na Leona ubranego w nienaganny czarny garnitur z krawatem koloru niebieskiego. Zamykał jakieś drzwi na klucz. Dziwne, nigdy wcześniej ich nie zauważyłam. Właściwie co ja wiem, od niedawna tu przesiaduję.
          Podeszłam do niego na pałacach. Szybko objęłam go rękoma w pasie. Zamarł w bezruchu.
- Violetta. - Oznajmił surowym tonem. - Co ty tu robisz? - Obrócił się w moją stronę chowając klucz do kieszeni spodni.
- Mieszkam z tobą. - Odpowiedziałam równie niegrzecznym tonem.
          Minął mnie, a chwilę później był w drodze do kuchni. Otworzyłam usta szeroko, co z nim jest? Ukrywa coś przed mną?
          Poszłam w jego ślady. Siedział na stołku barowym, a pani Fassbender podawałam mu jego ulubione śniadanie, jajecznicę z bekonem, pomidorem i bazylią,a do tego wszystkiego świeża kawa i poranna gazeta. Usiadłam na krześle obok.
- Co panienka sobie życzy na śniadanie? - Skierowała swoją wypowiedź do mnie, Isabell.
- Em... no, płatki zbożowe i jogurt. - Skinęła głową. - A! No i jeszcze jakieś owoce by się przydały. - Zaśmiałam się pod nosem.
- Już się robi, panno Castillo.
          Od tego czasu całą swoją uwagę skierowałam na szatyna, jadł i czytał ignorując moją obecność. Wyglądało to tak jakbym to ja była tą złą i to ja miała coś do ukrycia, przed swoją drugą połówką.
- Leon. - Zaczęłam po cichu. Dalej mnie ignorował. - Leon. - Nadal nic.  Do cholery ciężkiej, Verdas! - Krzyknęłam. Dzięki temu spojrzał na mnie, ale nie tak jak tego oczekiwałam. Jego oczy były czarne, pełne nienawiści i wielu innych nieznanych mi dotąd uczuć.
- Co? - Syknął.
- Od czego są te cholerne drzwi? - Isabell która myła naczynia, wypuściła jeden talerz z ręki. Spadł na kafelki i potłukł się.
- J-ja to pozbieram. - Oznajmiła zażenowana. Leon jedynie dopił swoja kawę i odszedł mamrocząc coś pod nosem.

**//**

Tak, przyśpieszyłam troszkę akcję, ponieważ do pewnych scen (które w części są napisane, a w drugiej połowie w mojej głowie) musielibyście dłuuugo czekać. Także jesteście bliżej niż powinniście. Zlitowałam się. xd

Pewnie większość z Was domyśla się co do za drzwi i do jakiego pokoju prowadzą. Teraz zadajecie sobie pytanie: Kiedy ona tam wejdzie? Jak zwykle, nic nie zdradzę. ;* Musicie być wytrwali.

Dziękuję za 55 komentarzy pod ostatnim rozdziałem, kocham Was! Mam nadzieję, że i tym razem będzie ich równie wiele jak pod 16!

Blair ;*