Rozdział 20: Łowczynią posagów

Z dedykacją dla Kamili Blanco!

          Niechciane promienie słoneczne wtargnęły do sypialni przez otwarte balkonowe drzwi. Zaraz, zaraz. Co ja tutaj robię? Przecież zasnęłam w bibliotece, w prawdzie rozzłoszczona i smutna od nawału spraw. Podniosłam głowę do góry, jednym okiem spojrzałam na miejsce Leona. Jednak nie ujrzałam jego pięknej - lecz kłamiącej - buzi, a samą pościel. Teraz było dla mnie jasne, że znajduje się na tarasie.
          Z szafki nocnej wzięłam gumkę do włosów; związałam je w niechlujnego koka. Wstałam. Podeszłam do krzesła na którym wisiał mój biały, satynowy szlafrok. Założyłam go, a chwilę później ruszyłam w kierunku Verdasa. Spoglądał na rozciągającą się wzdłuż wybrzeża, Zatokę Puget.
- Leon. - Szepnęłam kładąc rękę na jego ramieniu. Obrócił głowę w moim kierunku. - Dlaczego tak jest?
- Nie rozumiem. - Westchnął.
- Okłamujesz mnie. - Po moim policzku spłynęła jedna łza, która okazała się nie ostatnią. - Najpierw ten cholerny pokój po którym stajesz się wobec mnie zimny, następnie przewspaniała Johnson, a na koniec ty mający do mnie pretensje o wyjście z przyjaciółka. Leon, co się dzieje?  - Spojrzałam w jego oczy mimo łez, które rozmazywały jego sylwetkę.

          Objął mnie w żelaznym uścisku. Na dobre rozpłakałam się mocząc wspaniałą koszulę Verdasa, która pachniała jego ulubionymi - a także moimi - perfumami. Jedną dłoń położył na mojej głowie. Przysunął mnie bliżej siebie.
- Kochanie. - Westchnął. Głaskał moje ręce rękom. - Niechciana przeszłość wraca. - Przymknął oczy.
- Nie rozumiem. - Jęknęłam z rozpaczy.
- Nie chcę o tym mówić. - Szepnął w moje włosy.
- Jak mam Ci ufać? - Zapytałam. - Cały czas mnie oszukujesz.
- Przepraszam. - Szepnął. - Powinienem powiedzieć Ci, że przed Tobą miałem narzeczoną. - Westchnął. - Nie zrobiłem tego, bo nie lubię wspominać przeszłości.

*

          Siedzimy z Leonem w kawiarni popijając napój z ziaren kawy. Co rusz uśmiechamy się do siebie czy wysyłamy buziaki. Prościej, miło spędzamy czas w swoim towarzystwie.
          Od czasu dzisiejszego ranka szatyn jest zupełnie inny w stosunku do mnie, oczywiście z pozytywnej strony. Zaraz po zjedzonym śniadaniu zabrał mnie na spacer do parku, a następnie do teraźniejszego miejsca - kawiarni.
          Usłyszałam dźwięk sygnalizujący połączenie, jednak to nie był mój telefon, a Verdasa. Spojrzałam na niego. Wyciągnął urządzenie z kieszeni jeansów, tak mój partner nie ubrał dziś swojego magnetyzującego garnituru.
          Przyłożył telefon do ucha.
- Tak mamo, coś się stało? - Zaczął z odrobiną przesadzonej słodyczy. - Dzisiaj? - Spojrzał w moje oczy. - O osiemnastej, tak? No dobrze. - Westchnął poirytowany. - Do zobaczenia, mamo.
          Położył urządzenie na stoliku. Spojrzał na mnie z grymasem. Chciałam coś powiedzieć, jednak widok jego głowy kiwającej na bok, wszystko zburzył. Wziął głęboki oddech.
- Moja mama zaprasza nas na dzisiejszą kolację. - Wyjaśnił smętnie. - Chcę cię poznać.
          Otworzyłam buzię z cholernego wrażenia. Jego matka chce mnie poznać? Czy to nie za wcześnie? Jesteśmy ze sobą niecały miesiąc, a przecież trzydzieści dni nie oznacza małżeństwo. W dodatku po wizycie panny Johanson mam dość poznawania ludzi na jakiś czas. Wzięłam głęboki oddech.
- Mówiłeś jej o nas?
          Pokręcił głową przecząc.
- W takim razie skąd wie? Federico? Natalia?
          I znów to wnerwiające kręcenie głową.
- Wysłów się w końcu. - Syknęłam.
- Zdjęcia z naszego pobytu we Włoszech były w gazecie. - Wziął do ręki filiżankę z kawą. - Według Seattle Times jesteś łowczynią posagów. - Zaśmiał się pod nosem.
          Cholera! Cholera! Cholera!

*

          Przeglądając zawartość swojej szafy stwierdziłam, że dwie trzecie ubrań nie nadają się na kolacje z rodzicami szatyna. Nie wybiorę się na uroczystą kolację w podartych dżinsach i białej koszulce. Dopiero teraz w mojej głowie zakwitła myśl. Jesteś bogata, to znaczy Twój ojczym potentat finansowy i matka wpływowa dziennikarka. Dają ci pieniądze, wydaj je! 
          Usłyszałam dzwonek do drzwi. Rzuciłam buty - które trzymałam w ręce - na podłogę. Założyłam pierwsza lepszą koszulę. Pech chciał, że była nią akurat własność Leona.
          Pobiegłam prosto do drzwi, o mały włos nie zabiłam się na sofie stojącej w salonie. Szybko przejrzałam się w lustrze wiszącym obok wejścia do mojego królestwa. Wyglądam jak typowa dziwka po pieprzeniu. Pokręciłam głową z dezaprobatą. Nie mam czasu na poprawki!
          Przekręciłam zamkiem, a po chwili osoba zza drugiej strony uchyliła je. Odsunęłam się kawałek dalej.
- Panno Castillo, co moja koszula robi u pani? - Zapytał Verdas, który w chwili obecnej wszedł do mojego apartamentu na obrzeżach największego miasta stanu Waszyngton. Co ja pierniczę? Mam gdzieś jeszcze dom? Odpowiedź brzmi, nie.
- L-leon, co ty tu robisz?
- Pomyślałem, że przyda ci się to. - Wyciągnął zza pleców zielone pudełko oplecione różową wstążką. - Otwórz. - Podał mi prezent.
          Energicznie potrząsnęłam by sprawdzić co jest w środku, jednak nie usłyszałam charakterystycznego dźwięku jaki mi zawsze w takich sytuacjach towarzyszył.
- Otwórz!
- Oh, panie Verdas, niech pan się nie rządzi po godzinach pracy! - Skarciłam go.
         Pokręcił głową ze śmiechem. Po chwili otworzyłam opakowanie. Ujrzawszy srebrny materiał spojrzałam na niego ze zmieszaniem.
- Twoja sukienka od Prady na dzisiejszy wieczór.

*

          Do rezydencji państwa Verdas znajdującej się osiem mil od centrum miasta, pozostało nam osiemset metrów. Z każdym zbliżeniem do miejsca docelowego mój puls wzrasta. Nie jestem gotowa na to spotkanie! Zwłaszcza, że jego matka z pewnością nazywa mnie tak samo jak nasz miejscowy szmatławiec.
- Jesteśmy. - Szepnął mi do ucha pełnym erotyzmu, głosem.
           Wzięłam głęboki wdech; złapałam dłoń szatyna. Wysiadłam z Audi R8 niczym modelka, którą niestety nie jestem.
            Skierowaliśmy się wprost do mahoniowych drzwi dwupiętrowej willi rodziców greckiego Adonisa. Kątem oka spojrzałam na Leona, który szedł ze znużoną miną. Czułam, że coś jest nie tak.
           Drzwi otworzyła nam Miranda Verdas w nieskazitelnej szmaragdowej sukience podkreślającej oczy tego samego koloru. Ma oczy po matce, pomyślałam.  Z uśmiechem na twarzy przywitała syna, a następnie mnie.Wzięła mnie w swoje ramiona, jakbyśmy znały się dłużej niż kilka minut.
- Już są? - Usłyszałam pisk dwudziestoletniej siostry Leona, Natalii. Po niespełna kilku sekundach pojawiła się w holu, gdzie rzuciła się na moja szyję.
- Violetta, jak miło cię widzieć. - O nie, ten głos. Spojrzałam w kierunku blondynki, która z przesadzaną ironią wypowiedziała moje imię. Co ona tu robi?
- Cerise, z tą miłością to bym nie przesadzała, bo jeszcze nam wybuchną Twoje implanty. A tego chyba nie chcemy. - Odpłaciłam się puentą.

*

           Kolacja mija w przyjemniej atmosferze, znaczy nie wszystkim. Państwo Johnson - tak, Irlandka jest tu ze swoimi rodzicami miliarderami - są negatywnie nastawieni.  Bez pytania ich o co chodzi - nawet nie mam zamiaru - wiem co im chodzi po głowie. Odpowiedź, ja. A czemu? Proste jestem dziewczyną Leona, a Cerise jego byłą narzeczoną. Valerie i Geoffrey Johnson są przekonania, że to ich córeczka powinna być na moim miejscu. To panna blondynka powinna być całowana w policzek czy usta przez najstarszego z rodzeństwa, a nie dziewczyna czyhająca na posag.
           Dzięki tej kolacji poznałam bliżej Mirandę, która jest przesympatyczną osobą; Christophera o siwej czuprynie z charakterystycznym śmiechem; Federico  ze strony troskliwego chłopaka co do Ludmiły, a przede wszystkim Natalię przyszłą restauratorkę.
- Muszę do toalety. - Szepnęłam szatynowi.
           Skinął głową i pokierował mnie, słownie, w którą stronę mam iść. Za jego piękny instruktaż musnęłam jego warki, a następnie poszłam we wskazany kierunku.
           Otworzyłam drzwi, a tam niespodzianka, kolejne para drzwi. Westchnęłam ze śmiechem.
- Ekhem. - Przymknęłam oczy z rozdrażnienia. Obróciłam się w kierunku dziewczyny, która bezczelnie weszła mi do łazienki.
- Czego?  - Prychnęłam.
- Przeleciał cię już w czerwonym pokoju?

**//**

Trzymajcie 20! Spodziewaliście się takiego zwrotu przez pannę Johnson? Za dużo o Cerise nie mogę Wam zdradzić, so zostańmy przy zwykłym: o-s-t-r-o n-a-m-i-e-s-z-a! 8) YOLO!
Przyznam szczerze, to co się stanie dalej jest jednym z mich trzech ulubionych momentów w całym opowiadaniu. Dla jasności tych dwóch kolejnych jeszcze nie było. :D

Rozdział 21 -> min. 50 komentarzy

Blair ;*