Rozdział 27: Pani Perrine

Rozdział dedykowany Anastasi Grey

          Zbudził mnie cholerny ból w okolicach złączenia nóg. Jęknęłam cicho. Dotychczas ból po stosunku nie występował na moim ciele, jednak po wczorajszej nocy bogatej w nienaliczoną ilość klapsów ból jest możliwy.
         Podniosłam głowę, aby sprawdzić godzinę. Dochodzi dwunasta, jednym zdaniem: pora wstać, aby zmierzyć się ze swoim Panem.
         Przez kilka godzin wczorajszej, a w zasadzie dzisiejszej nocy  nie mogłam zasnąć. W mojej głowie krążyło stado myśli. Jedne z nich były cholernie głupie, a drugie zaś przyjemne. Niestety większość z nich to marzenia, które nigdy nie zostaną spełnione. Tak jak poślubienie  Verdasa. Jest to rzecz niemożliwa, należę do części jego haremu
          Stanęłam przed lustrem zupełnie naga. Przyjrzałam się swojemu odbiciu. Ani grama piękności. Podkrążone oczy. Spojrzałam nieco w dół. Moje piersi nie były już tak piękne jak kiedyś. Niegdyś rozmiar D, spadł do B. Dla kobiety jest to wielki plus, posiadaczki wielkich piersi - niekoniecznie silikonowych! Musimy użerać się z nimi, nie pasują do niektórych ubiorów, a co najgorsza to cholernie ważny kobiecy atut dla mężczyzn.

          Niespełna kilka minut później ubrałam się w beżową sukienkę  od Dolce & Gabbana - zakupioną przez szatyna - czarne szpilki od Christiana Louboutina. Dziś nie mam ochoty na noszenie biżuterii, nie lubię przepychu na swoim ciele.
        Otworzyłam drzwi od swojego pokoju, a raczej pokoju uległej, który został mi narzucony mimo woli.Wyszłam; drzwi zostawiłam uchylone. Udałam się do kuchni na śniadanie przygotowane przez Isabel. Kobietę, którą wprost uwielbiam! Jest dla mnie jak matka, której nie miałam od czternastego roku życia.
         Przeszłam przez beżowy salon, aby dojść do czekoladowej kuchni. Od dłuższego czasu zastanawiam się dlaczego w penthousie Verdasa brak ciepłych kolorów, naturalnie pomijam barwę czerwonego pokoju bólu.
          Każdy z pokoi przedstawiał inną scenerię, a to tylko i wyłącznie ze względu obrazów tematycznych. Co ciekawe niektóre z dzieł wiszących na ścianach, w tych kilkudziesięciu metrach kwadratowych Verdasa, są fotografiami. Co więcej, część z nich wykonał sam Pan Mroczny.
          Szatyn siedział na drewnianym krześle tuż przy stole w jadalni.
          - Dzień dobry. - Burknęłam pod nosem, spuszczając wzrok na swoje stopy. Podeszłam do krzesła, które stało tuż obok szatyna. Odsunęłam je; usiadłam. Wzięłam do ręki talerz, a następnie  spojrzałam na produkty spożywcze, które miałam do wyboru.
          Po chwili na moim talerzu znajdowały się dwie kanapki z sałatą, żółtym serem, ogórkiem i naturalnie solą.
          - Masz ochotę na herbatę, Violu? - Oh, czyli już nie jestem nazywana Violettą.
          - Yorkshire Tea, jeśli można. - Szepnęłam.
          W ramach odpowiedzi szatyn pokiwał głową. Swoim pięknym barytonem poprosił Isabel o napój herbaciany dla mnie.
          - Spójrz na mnie.
          Uległa słucha Pana. Przemknęłam głośno ślinę. Podniosłam wzrok. Rzuciłam spojrzenie na jego zbyt piękną twarz. I jak każdego razu, gdy spojrzę w jego zielone tęczówki, tonę. Słowa, które wypowiada w moim kierunku, odbijają się ode moich uszu. Jedyne słowa które do mnie dotarły to: wspaniała, gotowa i, sama nie wiem o co chodzi, dziś.

          Po śniadaniu wybraliśmy się na spacer po Seattle. Przechodziliśmy obok wielu butików ze znanymi szyldami, a także na naszej drodze znalazły się parki i liczne muzea, czy też hale sportowe. Spacer jak spacer, idziemy przed siebie nieodzywający się. Rozumiemy się bez słów, co jest dość dziwne jak na mnie.
         Zawsze byłam rozgadana. Uwielbiałam rozmawiać o książkach różnego kalibru. Czy to romans, czy dramat, nie ma dla mnie różnicy. Przeczytam wszystko, nie spoglądając na wygląd okładki, która często myli!
          - Violetto, jak się czujesz? - Stanęłam w miejscu. Czy on właśnie zapytał się o mój stan, po ubiegło wieczorowej szalonej zabawie w pokoju bólu? Tak, wszystko na to wskazuje.
          - Rano... um znaczy w dalszym ciągu boli mnie tyłek. - Szepnęłam nieco zażenowana całą sytuacją. Stoimy na środku chodnika w Szmaragdowym Mieście, a on pyta mnie o sprawy intymne. To nie jest miejsce, ani czas na takie rozmowy.
          Wokół nas przechadza się dość duża grupa ludzi, włączając w to dzieci, które śpieszyły w kierunku swoich szkół.
          - Masz ochotę na kawę? - Zapytał z wielkim uśmiechem. Chyba próbuje ratować sytuację.  Miło, że się stara.
          - Dobrze wiesz, że nie lubię kawy. - Zaśmiałam się z szerokim, kpiącym uśmiechem.
          - Wiem. - Rzucił mi ten słynny uśmiech. - To był podtekst.
          Spojrzałam na niego z lekkim zdziwieniem. Leon Verdas i podtekst? Cholera, nie wiem o co chodzi.
          - Podtekst? - Zmarszczyłam nos.
          - Oj, kochanie. Jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz.

          W drodze powrotnej wstąpiliśmy do piekarni po świeże pączki. Każdy z nas wybrał po jednym rodzaju. Ja zaproponowałam z nadzianiem różanym, zaś szatyn z ajerkoniakiem. Nie powiem, zaskoczył mnie. On i pączki? Przecież to absolutnie niemożliwe. Verdas nie ma na swoim ciele, ani grama tłuszczu, ale za to posiada pokaźny kaloryfer. Nie jeden mężczyzna mógłby mu pozazdrościć.
          Siedzimy na sofie zajadając się pączkami, kątem oka spoglądam na szatyna, który jest cały z cukru pudru. Zaśmiałam się pod nosem dmuchając tym sposobem w cukier na moim pączku, który chwilę później wylądował na czarnych spodniach szatyna.
          Szybko położyłam rękę w miejscu w którym wylądował słodki biały proszek. Pech chciał, że trafiło na jego narząd płciowy. Mimo wszystko strzepałam cukier puder z tego miejsca.
          Pod wpływem mojego dotyku - nawet przez materiał - penis szatyna nabrzmiał. Zachichotałam cicho. Niepewnie spojrzałam w jego oczu.
           - I co teraz? - Spytał hipnotyzując mnie swoimi oczami. - Musisz coś zrobić. - Szepnął z lubieżnym uśmiechem.
          - Nawet wiem co. - Odszepnęłam nieśmiało.
Złapałam rękoma za pasek od jego czarnych jeansów. Odpięłam go. Już miałam odpiąć rozporek, ale w pomieszczeniu znalazł się Jordan.
          - Pani Perrine jedzie windą. - Oznajmił pełen powagi i profesjonalizmu.
          Perrine, Perrine, Perrine. Skądś kojarzę to nazwisko... Kurwa, przecież to Vanessa!

**//**

Tak, ja uwielbiam kończyć w takich momentach! ;p 
Leoś i Vils szwendają się po Seattle bez żadnego konkretnego celu. Nie wiem jak dla Was, ale ja uwielbiam takie sytuacje. <3
Pączuszki i  wpadka z lukrem, hihi. 
Vanessa, Nessa, Nessie... po co zjawiła się w penthouse'ie Lajona? Wszystko odkryte zostanie w numerku 28!

Ech, w poniedziałek do szkoły. Ferie się skończyły. Za jakie grzechy? :(((

min. 50 komentarzy -> rozdział 28 

Nath :*