Rozdział 29: Atlantis SPA

Koniecznie przeczytajcie notkę pod rozdziałem!
Rozdział dedykowany Juli Blanco :)

           W oczach Mirandy Verdas oraz Vanessy Perrine nie jestem godna - można to tak jeszcze nazwać, chyba - miłości szatyna. Według ich toku myślenia jestem łowczynią cholernie bogatego businessmen'a. Który kupuje mi wszystkiego czego zapragnę. Bzdura.
           Mam pieniądze, zarabiam nieźle. A, na wszystko mi starcza. Dodam jeszcze, że mój ojczym jest bardzo hojny. Wniosek, nie potrzebuję pieniędzy Verdasa.
           Brak snu w nocy przyczynił się do wielu pomysłów co do mojego ubioru, a także koloru włosów, kończąc na zakupieniu kosmetyków. Muszę zmienić się diametralnie. Zewnętrznie, jak i wewnętrznie.
           Dziś nastanie nowy rozdział w moim życiu. Zmienię się, aby być akceptowaną przez te dwie, cholerne, kobiety. Które są ważne dla Leona.


          Zaraz po śniadaniu Leon poszedł do pracy, ja - póki co - mam wolne. Aby nie siedzieć w miejscu, postanowiłam wcielić mój plan w życie. Ubrana w baseballówkę Seattle Mariners, biały podkoszulek, zwykłe czarne legginsy, a także zielone Air Max'y. Szłam ku mojemu pierwszemu celowi, którym jest salon piękności przy sześćdziesiątej dziewiątej. W mojej głowie narodziła się wizja nowej fryzury, a także odświeżenia moich umiejętności kosmetyczki. Może jakaś miła pani poradziłaby jakie kolory pasują do mojej cery?
           Stojąc przed odpowiednim budynkiem zerkam na szyld wiszący nad drzwiami. Atlantis SPA sieć najlepszych salonów piękności, wliczając w tym odnowę biologiczną, w Stanach Zjednoczonych. W moim życiu, za czasów Vancouver ważą osobą był Blasie Atlantis kapitan drużyny koszykarskiej w collage'u. Byliśmy parą przez cztery lata, następnie pojawiła się przeszkoda, którą były studia chłopaka, który jest starszy ode mnie o trzy lata.. Ja w Vancouver, a on - chłopak z bogatej rodziny - w Dolinie Krzemowej na Stanfordzie.
           Z nieco, już mniejszym, uśmiechem weszłam do środka budynku. Rozejrzałam się po wnętrzu. Całe pomieszczenie jest pełne kwiatów orchidei, w odcieniach różu i bieli. Co idealnie współgrało z delikatnymi ścianami w kolorze herbacianego różu. Całość komponowały jasne meble.
          Zauważając recepcjonistkę podeszłam do niej. Zaproponowała mi kilka pakietów, ostatecznie przystałam na numerze ósmym. Violetto Castillo, już nie będziesz szatynką z włosami do połowy łopatek. Od dziś będziesz zupełnie nową dwudziestodwuletnią obywatelką USA.

           Po kilku zabiegach przyszedł czas na te dwa ostatnie, najważniejsze. Całkowita zmiana włosów, a także na makijaż, wliczając manicure.
Zasiadłam na fotelu w kolorze ciemnego różu. Czekając na przyjście fryzjera i kosmetyczki zasięgnęłam po gazetę, leżącą na małym stoliczku obok mojego fotela. Tutejsi pracownicy dbają o 'zabawę' klientów. Do wyboru mam kilka magazynów, ostatecznie wybrałam Vogue edycja Amerykańska mojej matki...
           Obiecywałam sobie, że nigdy nie zajrzę do tego cholerstwa. Od zawsze uważałam, że ten miesięcznik również przyczynił się do rozwodu moich rodziców. A, nie tylko jej miłość do Pablo gościa z Miami.
           Cicho westchnęłam. Spojrzałam za siebie i to, a raczej kogo zauważyłam nie jest niczym przyjemnym. Moja eks-przyjaciółka w towarzystwie Cerise - a kogoż by innego - jej matki, a także Mirandy Verdas, wchodziła do tego cholernego salonu piękności.
Przez to wszystko nie zauważyłam jak fryzjer podszedł do mnie i zaczął oglądać moje włosy.
           - Katastrofa! - Mówił z udawanym francuskim akcentem. - Twoje włosy potrzebują odżywienia, a zepsute końcówki trzeba uciąć. - Gestykulował rękoma. Spojrzałam na plakietkę z jego imieniem, Douglas. Zaśmiałam się cicho. Nazywa się jak sklep z kosmetykami!
           - Co pan proponuje? - Mruknęłam cicho.
- Nie pan, a Douglas. Te trzy litery mnie postarzają, mam niecałe dwadzieścia sześc lat. - Blondyn zaśmiał się pod nosem. - Ścięcie zniszczonych centymetrów włosów, a także rozjaśnienie końcówek. Co ty na to... wybacz nie wiem jak masz na imię. - Bąknął.
          - Violetta. - Odwróciłam się w jego kierunku. Rzuciłam mu lekki uśmiech.
          Pokiwał głową przyjaźnie. Przystałam na jego propozycję. Blondyn zabrał się za swoją pracę.

          - Nie, ona do niego stanowczo nie pasuje. - Do moich uszu dobiegł głos Mirandy. Cholera! One tu idą!
          Zaczęłam coraz szybciej oddychać, a mój mózg pracować nad jakimś kamuflażem. Błagam, Violetta, myśl!
          Za późno...
          Cztery kobiety usiadły na krzesłach tej samej ilości po mojej stronie. Próbowałam ukryć się jak tylko mogłam, włosami. Żadna z nich nawet na mnie nie spojrzała. Dzięki Bogu!
Douglas wrócił do mnie po krótkiej przerwie. W zasadzie to nie miał kilku minut wolnego, po prostu szukał idealnej farby do moich włosów. Jestem przekonana, że zmiana do której mężczyzna się przysłużył, będzie całkowitym odświeżeniem mojego wyglądu.
          Cicho westchnęłam słysząc kolejne obelgi skierowane do mojej osoby. Czy one naprawdę nie wiedzą, że tu jestem?
          - Przyjaciółka też z niej nijaka, tak samo jak kandydatka na żonę Leona. - Obróciłam głowę by spojrzeć na osobę, która wypowiada takie słowa o mnie. Cerise, no tak. - Gdy byłam u Ludmiły, jaśnie Pani przyszła i zaczęła się z nią kłócić. W końcu zerwała naszyjnik przyjaźni, a sama odbiegła wkurzona. Szczyt bezczelności z jej strony.
         Przepraszam co? Szczytem bezczelności jest to, że mówisz o mnie same najgorsze epitety. A, widziałaś mnie niespełna cztery razy!
         Gestem ręki wskazałam, aby Douglas przestał zakładać złotko na moje włosy. Obrócił moje krzesło. Wzięłam głęboki oddech.
        - Johanson, nie rozumiem Twojego fenomenu. - Cała czwórka kobiet obróciła się w moją stronę. Zamarły. - Niespodzianka! - Zakpiłam. - Jakim prawem nazywasz mnie marną przyjaciółką, choć nie zawarłam z Tobą tej więzi? Skąd możesz wiedzieć jaka jestem dla przyjaciółki? Ach, Ferro Ci opowiedziała? Cóż, będziesz tak rzetelnie okłamywana, że aż mi Cię szkoda. Jeszcze Cię nie zna, prawda Lynzee? - Zwróciłam się ku blondynki z Seattle. Na twarzy Ferro pojawiły się odcienie wściekłości. Jak przykro, że nienawidzi swojego drugiego imienia.     
         - Oh! Bo zaraz przestaniesz chodzić po tej półkuli! - Syknęła młodsza Johanson.
        Zaśmiałam się słysząc jej ton. Sylikonowe Cycki nie wiedzą z kim mają do czynienia. W swoim czasie się przekonają.
        - Ah, a jak pani. - Wskazałam palcem na Mirandę. - Ma jakieś zażalenia co do mojej osoby, proszę je kierować do mnie. Albo zachować to dla siebie, a nie rozgadywać Vanessie i Irish Queen. One to typowe blondynki. Poględzą dodadzą coś od siebie, a na końcu będą pieprzyć pani syna. - Niech wie, że ja jestem nie do ruszenia.
       - Douglas, kontynuuj. - Mruknęłam.

       Prywatna winda  Leona do Escali jeździ dużo szybciej, niż te z głównego holu. Ta nie zatrzymuje się na każdym piętrze, aby zabrać osoby. Zalety mieszkania w penthousie.
       Drzwi otworzyły się. Weszłam pewnym krokiem do apartamentu.
       - Violetta. - Usłyszałam rozwścieczony ton szatyna. - Co to miało być? - Szatyn wyszedł z kuchni z telefonem w ręku.
       Kurwa, on wie!

**//**

HAPPY VAENTINE'S DAY MY SWEETIES!  
Zanim przejdę do typowej notki pod rozdziałem, chcę przed Wami odkryć Walentynkową niespodziankę. Wraz z moją wspaniałą Adą postanowiłyśmy dzisiejszego dnia otworzyć do Waszego wglądu nasz pierwszy blog. I tu niespodzianka. Z całkiem nową (i niespotykaną) historią o naszej ulubionej parze. Love Me Like You Do - Leonetta

TRADYCYJNA NOTKA:
Cóż, długość jest taka jaka być powinna. Przekonałam się do dłuższych rozdziałów. ^^
Zaskoczyłam Was pewnie Lu i jej postawą co do Vils. Zaznaczam, Ludmiła jest zwyczajnie zauroczona postawą Cerise. Jest dla niej mentorką, ale... Nie zdradzę. xD
Violetta przeszła zmianę wyglądu, ale czy Leon ją zauważy?
A jak postąpi L? Czy on faktycznie wie o zaistniałej sytuacji? ;)

min. 50 komentarzy -> next 

Nath ;*