Rozdział 30: Szukaj nowej

 Rozdział dedykowany Miśkowi

          Zaczęłam coraz głośniej oddychać. On wie, one do niego zadzwoniły. Pewnie naopowiadały mu w najmniejszym stopniu prawdę, a większym stopniu kłamstwa. Tylko po to, aby mnie udupić. Tego inaczej nie da się nazwać u d u p i ć.
          Patrząc na niego próbowałam nie zmięknąć pod wpływem jego wzroku. Wiedziałam, ze prędzej czy później to się stanie. To jest nieuniknione.
          - Usiądźmy. - Szepnęłam. Wskazałam na skórzaną sofę. - Wytłumaczę Ci wszystko. Tylko daj mi pomyśleć. - Mruknęłam zirytowana.
          - Teraz. - Syknął w moją stronę. Podszedł do mnie. Złapał mnie za ramie i pociągnął ku sofie w salonie. Rzucił mnie na nią jak opętany.
          - Mów. - Zażądał.
          Z szeroko otwartymi oczami zerkałam na niego. Nigdy taki nie był. Taki zimny i pełen nienawiści. Do mnie.

         Przymknęłam na chwilę oczy. Miałam nadzieje, że przyjdę, a On ucieszy się z mojej zmiany. Tak samo jak ja. Niestety, jest inaczej. Nic nigdy nie idzie po mojej myśli!
         - Dlaczego zwyzywałaś Cerise od najgorszych?
         Słucham?! Ja ją zwyzywałam od najgorszych? W którym momencie? Przecież się kontrolowałam! A, słowa typu dziwka i sylikonowe cycki dodawałam w pamięci! Przesadziły.
         - Nic takiego nie powiedziałam.
         - Tak? - Zakpił ze śmiechem. - Wyjaśnij mi dlaczego mam nie wierzyć własnej matce!
         - Chociażby dlatego, że mnie nienawidzi. Chce nas skłócić. Nie widzisz tego?
         - Bzdura! To Ty jej nienawidzisz! Zdaję sobie sprawę, że faworyzuje Ceri, ale to nie powód do kłótni w salonie piękności!
        Nie. To nawet nie była kłótnia do cholery! Grzecznie powiedziałam im co myślę, a Cerise naskoczyła na mnie. Nie ja na nią.
         I wszystko stało się dla mnie jasne. Nie uwierzy mi. Nie mi. A, matce. Która, chce się mnie pozbyć z jego życia raz na zawsze.
        On tego nie widzi, a ja tak. On tego nie czuje, a ja tak.
        Co ze mną? Co z naszym związkiem? Co z naszą miłością? Ona istniała pomiędzy nami?
        Wstałam nabuzowana. Podeszłam do niego. Spojrzałam mu w oczy.
         - Powiedz mi, proszę. Kochasz mnie?
        Cisza, Głucha cisza. 
        - Kochasz mnie? - Ciągnęłam.
        Ponownie nic. I, prawda wychodzi na jaw. On mnie nie kochał. On mnie nie kocha. I, nie będzie kochał. Nie jest człowiekiem, którego stać na te uczucie. Dzięki któremu wypowiadamy te dwa magiczne słowa k o c h a m c i ę.
        Zmiany, które zaprowadziłam w swoim życiu są dla niego. Stałam się pieprzoną uległą by być przy nim. On tego nie dostrzega.
        Z łzami w oczach podeszłam do niego.
        - Verdas, wiesz kim jesteś? Pieprzonym gnojkiem niezdolnym do miłości. - Zakpiłam. Nie kontroluję swoich słów, ani czynów. - Nie potrafisz dostrzec miłości, która obdarowywałam cię, obdarowuję, a od teraz jej nie dostaniesz.
         Spojrzałam na swoją dłoń. A, co mi tam! Podniosłam ją. Zamachnęłam się; uderzyłam go płaską ręką w policzek. Nie odsunął się. Przyjął to.
        Wkurzona pobiegłam do pokoju uległych, jednak w połowie drogi zawróciłam.
        - Wiesz co Ci powiem? - Zaśmiałam się. - Szukaj nowej laski do przepieprzenia na wszystkie strony w czerwonym pokoju! - Wykrzyczałam.

Leon POV'S
          Cholera, cholera, cholera!
          Proszenie mnie o wyznanie m i ł o ś c i jest niepoważne. Nie czuję. Nie jestem człowiekiem, który potrafi kochać.
         Prawdą jest to, że od kiedy ją poznałem zacząłem żyć. Z każdym kolejnym wspólnym dniem w moim sercu goiła się rana. Przez której istnienie nie umiem kochać.
        Wielokrotnie planowałem wyznać jej swoje uczucia - o ile, to co odczuwa to miłość. Jednak, nic nigdy nie idzie po mojej myśli. Wszystko co wiąże się z nią nie jest takie jakie powinno! Miałem jej przedstawić kontrakt seksualny, albo chociaż pakt przyjacielski, ale nie serce - ja je mam? -  powiedziało d z i e w c z y n ą.
        Świeże powietrze dobrze mi zrobi. Wziąłem swoją skórzaną kurtkę do ręki. Szybkim krokiem udałem się do windy. Nacisnąłem guzik przywołujący. Po minucie już byłem w środku i jechałem ku parkingowi podziemnemu.
        Znajdując się już na dole. Podszedłem do Audi R8; otworzyłem je za pomocą autopilota wbudowanego w klucz. Otworzyłem drzwi; usiadłem za kierownicą. Zapaliłem silnik.

       Jadąc ulicami Seattle z dość szybką prędkością czuję się jak Bóg. Jeansy w standardowym kolorze, biały podkoszulek i skórzana kurtka, dodatkiem do tego wszystkiego czarne okulary. O tak, w końcu coś normalnego. A nie, ten pieprzony garnitur, który mam na sobie dwadzieścia cztery godziny na  dobę.
         Jak grom z jasnego nieba zobaczyłem ją. Córkę Vanessy, moją jedyną przyjaciółkę. Przystanęła widząc mnie.
          Zatrzymałem samochód tuż obok niej.
          - Wsiadaj, mam ochotę się schlać w dobrym towarzystwie.
          - Kocie, my nie tylko musimy chlać. - Podniosła brwi do góry.
         Cała Lauren Perrine za każdym razem, gdy mnie widzi chce zaciągnąć mnie do łóżka. Rzecz dziwna, bo to przeważnie mężczyźni do tego doprowadzają.
          - Wiesz co? Może na to przystanę.
          Z triumfalnym uśmiechem wsiadła do mojego szybkiego auta. Ruszyliśmy w kierunku Verdas Worldwide, aby chlać porządnie bez zapłaty.

**//**

Trzydziestka za Wami. Ta, tymczasowo rozwaliłam Leonettę (nie na długo miśki!), hihi. 

Vils walnęła Leonka z całej siły jaką miała w rączkach. (Mój ulubiony fragment)

Powiedziała mu co myśli, huhu. Babka, która niby jest szarą myszką, a pokazuje pazurki. ^^

Oj, będzie tego więcej! 

Wybaczcie, ale nie wiem co dziś napisać w notce :( 

min. 50 komentarzy -> rozdział 31

Nath ;*