Rozdział 32: A'la river

Rozdział dedykowany Alison 

Leon POV's
          Czwarty pieprzony dzień. Dziewięćdziesiąt sześć godzin bez Violetty. Cholernie dużo minut bez seksu z moją ukochaną dziewczyną... e, to znaczy uległą. Uległą? Sam nie wiem czy traktowałem ją bardziej jak dziewczynę czy uległą jak resztę kobiet z mojego dawnego haremu.
         Od tych kilku dni próbuję namierzyć ją. I tu tkwi problem, ślad kończy się na lotnisku Seattle-Tacoma.
          Uciekła. Poleciała. Ode. Mnie. Przeze. Mnie. Kurwa! Gdyby nie ten kurewski telefon od mojej matki i Cerise wszystko byłoby jak dawniej. Miałbym uległą - a może dziewczynę, byłbym wyżyty seksualnie. Relaks miałbym gwarantowany, a nie jak teraz.
Staję na palcach, aby znaleźć ją i sprowadzić tutaj do cholery ciężkiej!





          Poranna podróż do siedziby Verdas Enterprises Holdings Inc. trwa dłużej niż zwykle. Przynajmniej tak mi się wydaje. Gdy Violetta była ku moim boku wszystko wydawało się inne. Ja byłem inny, bardziej zorganizowany, a nawet moje serce zaczęło niszczyć lód wytworzony w nim wiele lat temu.
         Prawda jest taka, że brakuje mi jej. Cholernie.
         Brakuje mi jej słodkich śmiechu, niewinnych trzepotów oczami, a nawet tych pieprzonych kłótni po których oboje lądowaliśmy w łóżku spędzając kilka upojnych godzin w swoich ramionach.
         Spojrzałem przez okno Astona Martina D10. Dostrzegłem ławkę na której spotkałem Violettę, gdy zaczęła swoją przygodę z alkoholem w Seattle. Nazwała mnie wtedy Lefon Vextas. Paradoksem jest to, że kojarzę 'Vextas' z Extasą. Dwa odrębne słowa, a końcówka ta sama.
         Wzdycham ciężko.
          Podjeżdżam pod Verdas House. Parkuję tuż przy wejściu do gmachu szklanego budynku.   Wyciągam kluczyk ze stacyjki. Następnie wychodzę z mojego super szybkiego auta prosto od brytyjskiego dystrybutora.
         Ugh! Pieprzona Wielka Brytania! Chciałem spełnić marzenie mojej ukochanej o odwiedzeniu pięknego miasta nad największą rzeką tego wyspiarskiego kraju. Ale... Jak zwykle musi być ale!  Uciekła.

         Dwadzieścia jeden, dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy... Bingo. Po dwóch minutach jazdy windą jestem na piętrze na którym znajduje się mój gabinet.
         Kątem oka zerkam na moją asystentkę Andreę. Która, jak większość kobiet pracujących w Verdas Enterprises Holdings Inc., jest blondynką. Na mój widok wstaje.
         - Dzień dobry Panie Verdas. - skinąłem głową w jej stronę. - Panna Johanson oczekuje Pana w pańskim gabinecie.
         Co, ona do kurwy nędzy, tu robi?! Czy podczas wczorajszej rozmowy przy kolacji w domu moich rodziców nie wyraziłem się jasno, że nie chcę z nią rozmawiać?
         - Jak długo czeka? - mruczę niezadowolony z całej tej pieprzonej sytuacji.
         Blondynka spogląda na zegarek. Kręci głowa.
         - Około dwudziestu minut.
         Dzięki Ci Panie za pokaranie mnie nią w ten jakże do dupy dzień! Jeszcze raz d z i ę k u j ę! 
         Udaję się ku wejściu do gabinetu. Naciskam klamkę, zjeżdżam nią w dół. Biorę głęboki oddech.          Wchodzę.
         Uderza mnie zapach Chanel NO.05. Cerise w dalszym ciągu nie nauczyła się ich dawkować na siebie. Co ona wylała na siebie całą fiolkę trzystu mililitrową? Wali od niej jak cholera! I dokłądnie w tym momencie moim oczom ukazuje się ona. Ubrana w czerwoną sukienkę od Chanel, białe botki od Tiffany'ego, a dodatkiem jest torebka od Prady. Nie patrząc na jej twarz jestem pewien, że ma pomalowane usta na czerwono i dobieranego warkocza.
         Podnoszę wzrok. Oj, Cerise, Cerise... Ludzie się nie zmieniają.
         - Leon. - piszczy.
         Wow, cóż za spostrzegawczość! Spodziewałaś się Iana Somerhaldera czy Cristiano Ronaldo w mojej firmie? Ah, przepraszam. Zapomniałem. Żadnego z nich nie pamiętasz, bo oglądasz jedynie relacje z czerwonych dywanów, bądź Fashion Week w Bóg wie jakim mieście.
        - Cerise, jak miło Cię widzieć. - a idź i złam nogę, nie będę tęsknić. - Przyszłaś tu, boooo? - specjalnie przeciągnąłem literę o.
        - Oh, głuptasie. - zachichotała cicho. Przestań! - Zapraszam Cię dziś na kolację w twoim hotelu przy piątej alei. Ty stawiasz. - cmoknęła mnie w policzek.
        Super, bo ja nie mam na co swoich milionów wydawać tylko na Twoje sztuczne cycki. Za które i tak wisisz mi czterysta tysięcy, nie pamiętasz jak je pożyczałaś?
       - O której? - wzdycham.
       Nie zgadzając się liczyłbym się z jej nękaniem non stop. Dwadzieścia cztery godzinę na dobę, trzysta sześćdziesiąt pięć dni, bądź sześć w pieprzonym roku przestępnym. Sam nie wiem jaki mamy teraz.

         Piąta aleja w godzinach wieczornych tętni życiem. Uliczni grajkowie zarabiają umilając czas przechodnią żyjącym stresującym trybem życia. Niezależnie od wieku luzie śpieszą. A gdzie? Nie wiem, bo skąd? Nie jestem Edwardem Cullen'em z wampirzej trylogii, której nienawidzę!
Kieruję się do wejścia Verdas Worldwide to tu zjem kolację zaproponowaną przez Cerise, a zapłaconą z mojej własnej kieszeni. Pieprzony absurd.
        Odźwierny otwiera mi drzwi. Wita się ze mną jak na pracownika przystało. Idę wprost do Green Restaurant kierowanej przez mojego bliskiego kolegę za czasów szkolnych, Diego Thorne. Prościej, narzeczony mojej siostry. Mimo siedmioletniej różnicy wieku kochają się, a ja im kibicuję w dążeniu do szczęścia.
        Wzdycham głośno widząc blond loki mojej dzisiejszej towarzyszki.
        Cerise Johanson idzie w moim kierunku. Jak zwykle wygląda olśniewająco – matka projektantką mody, wspominam – za sprawą osobistej asystentki. Czerwona sukienka – która o dziwo pasuje do mojego pieprzonego krawatu – od Chanel, czarne buty z podeszwą w odcieniu zgniłej czereśni od Christiana Louboutina, a dopełnieniem jest czarna portmonetka  Prady.
        - Czeeść. – przeciągam literę e. – Pięknie wyglądasz.
        Rumieni się. Kurwa, nie to miałem w planach. Chcę z nią dzisiaj skończyć raz na zawsze, a rzucając jej komplementy wszystko pieprzę na wstępie!
        - Hej. – szepcze. – Dziękuję. – rozpromieniła się. –Stolik już czeka.
        Kiwam głową poirytowany. Czas na wyjaśnienia. Czas na godzinę smutków, wrzasków i takich innych w wykonaniu Irlandki.

         Zasiadamy w prywatnej sali restauracji. Kelner o imieniu Samuel podaje nam karty wykwintnych dań. Otwieram ją z wielkim zainteresowaniem. Od dwóch tygodni widnieje nowe menu, którego nie miałem jeszcze okazji zobaczyć czy też skosztować. Dziś to będzie pierwszy raz.  Wolałbym z Violettą, myślę.
          - Poproszę dorsz a’la river. – zwracam się do mojego pracownika.
          - Razy dwa. – dodaje blondynka.
         Och, wracamy do czasów kiedy to zamawialiśmy te same dania? Błagam, nie licz na nic więcej niż relacja przyjaciel-przyjaciółka. Byłaś kiepska uległą, wspominam.
         Spoglądam na nią z wielkim zainteresowaniem. Ściągnęła mnie tu, więc musi być powód.   Domyślam się jaki, ale nie chcę dać po sobie poznać, że przejrzałem ją na wylot.
         - Leon. – zaczyna przegryzając wargę. Kurwa, wie, że to na mnie działa. – Wiem, że to co zaraz powiem wyda się dość głupie, ale nie mogę kryć się z tym dłużej. Muszę powiedzieć prawdę, która drzemie we mnie od tych dwóch lat. – bierze głęboki oddech. – Wtedy kiedy wyjechałam zostawiając cię bez żadnego pożegnania, wyjaśnień. – cięgnie. – Byłam głupia, zostawiłam Cię choć bardzo Cię kochałam. Uciekłam za pracą o której każdy architekt wnętrz może tylko pomarzyć. – szepnęła. – Przez bite dwa lata w Dublinie w każda noc opłakiwałam swoją decyzję. Brakowało mi Ciebie. – szepnęła ze smutkiem. – Naszych pocałunków, migdalenia czy kochania się według Twoich upodobań. Uwielbiałam to, ale straciłam na własne życzenie.  Leon, proszę. Pozwól mi to naprawić.
        Łapie moją rękę i przykłada do serca jakby nigdy nic.
        - Czujesz? To moje serce bijące w rytmie jednego imienia, Twojego.
        - Cerise. – przymykam powieki. – Nie, nie wchodzę dwa razy do jednej rzeki. – z tobą, dodaję w głowie.
        - W takim razie nic tu po mnie. – szepnęła ze łzami w oczach.
        Wstała. Skierowała się do drzwi i teatralnie trzasnęła mahoniowymi drzwiami.

        Siedząc w fotelu przy biurku w Escali myślę tylko o jednej osobie. Violetcie, zostawiła mnie, a ślad po niej zaginął. Moi detektywi od trzech  dni zajmują się odnalezieniem jakichkolwiek  śladu po mojej ukochanej.
        Biorę do ręki telefon.  Wchodzę w kontakt; zjeżdżam do litery V. Wybieram Violetta z uśmieszkiem obok imienia. Pod wpływem chwili dzwonię.
         - Leon. - słyszę ją.
         - Gdzie jesteś?
         - Nie wiem. - wyszeptała. - Nie powiem.
         - Violetta.
         - Nie pisz do mnie. Nie dzwoń. Pielęgnuj nowy związek.
         Kurwa, jego, mać! Rozłączyła się! Pod wpływem emocji rzucam iPhone'm o ścianę. Ja pierdzielę, co ja zrobiłem! Teraz nie namierzę jej. Tam był jej numer, którego nie znam na pamięć...

**//**

Leon, Lerise, a następnie Leonetta Czego chcieć więcej? ^^
Pisanie z perspektywy Lajona jest całkiem fajne (a w dalszych rozdziałach jego punkt widzenia, pojawia się dość często, huehue) a nawet przyjemne! ;p 
Zaznaczam! To, że Fjolka pojechała w siną dal (tak naprawdę to Floryda nie jest tak daleko xd) nie oznacza zakończenia rozdziałów w playroom Nie martwcie się, z żadną inną L do łóżka tam nie idzie xdd

min. 55 komantarzy - next

Nath ;*