Rozdział 47: Oficjalnie razem

Rozdział dedykowany Maggie

          Po skończonej rozmowie szatyn widząc moją minę - oczywiście, gdy wchodził do sypialni - stanął w drzwiach.
           - Och, co tam u Elishi? - Kpię. - Zapchał jej się kran i potrzebuje hydraulika? A może faceta do czyszczenia basenu?  - uśmiecham się sztucznie.
          - Nie rozumiem - mówi po dłuższej chwili.
          - Okay,  więc ci to pięknie wytłumaczę - prawą ręką wskazałam na jego poprzednie miejsce. - Najpierw siądź. To rozkaz - dodaję.
          Z wielkim zdziwieniem - i strachem - podchodzi ku łóżku. Powoli siada na łóżku,  a następnie delikatnie się kładzie. O tak,  zrozumiał dokładnie o co mi chodziło.  Castillo jeden, Verdas zero.




          - Blondynki nie są w moim typie - odzywa się szatyn zaraz po skończeniu mojej mowy na temat Elishi Louer.
          Zainteresowana podnoszę głowę. Spoglądam na niego z lekkim uśmiechem. Wskazuje ręką aby kontynuował.
           - Szatynki, to już coś.  Dlugonogie szatynki z czekoladowymi oczami. Och, tak to jest to - mruczy przymykając oczy.
           - Tylko nie kończ w spodniach - wystawiam mu język.
           Szatyn zaczął się śmiać.  Chwilę później również  wpadłam w wir śmiechu który pochłonął mojego Leona.   Jest to dla mnie nowa przygoda. Nowe wyzwanie. W końcu Leon Verdas przenigdy nie śmiał się,  a co dopiero... aż tak mocno z żartu!  On ich wręcz nie cierpi.
          Czyżby mój ukochany przechodził przemianę?
          - Teraz powaga  - mówię po chwili. - Musimy poważnie porozmawiać.
          - Poważne rozmowy przeprowadzam w gabinecie - spoglądam karcącym wzrokiem. - Nasz związek to nie biznes - warczę ostro.
          - Okay, okay - uśmiecha się lekko. - O czym chcesz porozmawiać?
          - O nas - zaznaczam cicho. - Chcę wiedzieć na czym stoimy.
          - Jesteśmy parą kochających się ludzi, mieszkających razem.
          - Nikt o nas nie wie - szepczę. - Nie mogę z tobą zamieszkać. Zaczną się plotki.  Nie chcę tego - kończę równie cicho.

          Późną godziną wieczorną opuściłam penthouse szatyna. W dodatku w ponurym humorze. Od czasu kiedy poruszyłam temat wspólnego mieszkania Leon stał się dla mnie zimny. Mój mężczyzna który przed dosłowną chwilą był szczęśliwym dwudziestoośmiolatkiem, stał się ponurym czterdziestoletnim facetem. No kurde!
          Tuż przy Bugatti Veyron, wyciągam kluczyki z czarnej torebki z włoskiej skóry. Otwieram auto za pomocą autopilota. Wsiadam; kładę ręce na kierownicy. Wzdycham głośno.
          Boże, co to był za wieczór. Początkowo niemiłe powitanie ze strony szatyna zraniło pewną część mnie. Chwila odpoczynku w jego towarzystwie. Szalenie zabawne żarcik. Elisha,  wstrętna blondynka. I na sam koniec,  kłótnia?  Chyba mogę to tak nazwać.
          Cholera jasna!
          Uderza rękoma o kierownicę.  Jestem bezsilna. Boję się go stracić drugi raz. A co właśnie robię?  Siedzę w aucie bliska płaczu, pod jego domem. Jak jakaś idiotka.
         
Leon POV'S
          Wyprowadzony z równowagi - przez własną kobietę - podchodzę do szklanej ściany. Widok panoramy Miami nocą daje mi ukojenie. Wówczas myślę - bardziej intensywnie niż w dzień. Nocny Marek ze mnie,  zaśmiałem się w myślach.
          C h o l e r a.
          Mogę ofiarować Violetcie całe Miami. Mogę jej ofiarować cały świat. Miłość do niej mnie zżera. Nie zacząłem działać w tym kierunku. Owocem tego jest nasza pierwsza kłótnia. O co? I tu właśnie tkwi problem, o nic.
          Violetta poruszyła temat wspólnego mieszkania. Przytoczyła pewien ważny temat, nie jesteśmy oficjalnie razem. Zgraja sępów widząc nas razem wychodzących z budynku, ruszy do swoich wydawnictw. Napiszą prawdę, bądź tą gorszą wersję - kłamstwo.
          Biorę głęboki wdech; wyciągam swój czarny iPhone z kieszeni spodni. Odblokowuję go szybko za pomocą pinu, oczywiście znam go tylko ja. Wybieram kontakty; już po chwili na malutkim ekranie pojawia się imię mojego dobrego przyjaciela, a zarazem doradcy w sprawach finansowych w moim królestwie.
         Nie czekam długo, odbiera już za drugim sygnałem.
         - Malcolm, potrzebuję twojej pomocy - mówię szybko.
         - O co chodzi, Leonie?
         - Kobieta - nie owijam w bawełnę.
         Zapowiada się długa noc.

Od autorki: Bardzo Was przepraszam, zawiniłam. Miał być w poniedziałek, jest piątek. Ale... nie będę owijać w bawełnę.  Ciężko pisało mi się ten rozdział. Cóż,  ostatnio coraz ciężej jest mi pisać to opowiadanie. A to co jest wyżej, przepraszam za to. Zaczęłam pisać nowe (dłuższe rozdziały,  wow!), ale za nim ujrzy światło dzienne, mam w planach napisać jeszcze kilka rozdziałów obecnego. Możliwe, że pociągnę do 49, a z epilogiem 50. Tymczasem udaję się na tygodniowe, wymarzone wakacje (jej, Morze Śródziemne w czerwcu z klasą nie wystarczyło).  Będąc w drodze postaram się napisać następne rozdziały, aby później napisać kolejne nowego :)
Uwaga,  od dziś rozdziały ponownie w każdą sobotę!  (oprócz tej nadchodzącej tzn. 18.07)
X Nath