Rozdział 16: Szmaragdowe oczy

Z dedykacją dla Katie Verdas.

         Piąty dzień w słonecznym raju mija, a ja czuję niedosyt. Za trzy dni wracamy do Seattle, a  w dalszym ciągu nie zwiedziłam wszystkich obiektów sprzed naszej ery. 

        Dzisiaj nie ma mowy o jakimkolwiek podróżowaniu po tym pięknym mieście. Leon zaprosił mnie w ramach przeprosin na kolację do jednej z włoskich restauracji. W żadnym wypadku niestanowi to dla mnie problemu. Jednak jest coś co w dalszym ciągu powraca w moich myślach, wyznanie mu miłości w biurze. 

         Cicho westchnęłam. Nie miałam ochoty znów o tym myśleć. Chociaż dobre i to, że to właśnie On siedzi w mojej głowie. Te Jego szmaragdowe oczy niczym morze. 

        Opieram się o barierkę hotelowego tarasu. Jest godzina szósta rano, więc wszyscy śpią. Tylko nie ja. Tej nocy śnił mi się On i... i nasze dzieci. Dwie dziewczynki, bliźniaczki, a z trzecim byłam w ciąży. Mieszkaliśmy w apartamencie szatyna, który po ślubie należał do nas obojga. Trzylatki bawiły się wraz z synem Jonathana na dywanie w salonie. Zaś ja i mój mąż - jak to pięknie brzmi - bacznie obserwowaliśmy ich z sofy. On jedną ręką obejmował mnie ramieniem, a drugą głaskał mój brzuch. Jedno zdanie zapadło mi w pamięci. Do dziś żałuję, że wyznałem Ci miłość... Reszta to pustka, cholerna pustka.

         Czy tylko ja nie rozumiem co On chciał mi przekazać?

      Lekki powiem wiatru rozwiewa moje włosy. Chciałam je założyć za ucho, jednak ktoś był szybszy. Obróciłam głowę w bok. Uśmiechnęłam się na widok szatyna.

- Cześć. - Powiedział zaspanym głosem. - Nie możesz spać? - Pokiwałam głową na tak. Powróciłam do oglądania morza. Poczułam jak Leon obejmuje mnie od tyłu. W duszy skaczę jak idiotka. Jego ręce spoczywają na mojej talii. - Violu. - Szepnął niepewnie.

- Hym? - Obróciłam się.

- Dzisiejszego wieczoru chciałbym. - Wziął głęboki oddech. - Porozmawiać o nas. - Dokończył.

- Co masz na myśli? - Szepczę.

       Widzę w Jego oczach niepewność. Przymyka je, a następnie dosuwa mnie  do barierki, że nie mam jak wykonać żadnego ruchu. 

- Ciebie i mnie. - Mówi mocno skoncentrowany. - Razem. - Szepnął z nutą erotyzmu. Przegryzłam wargę. Przysunął usta do mojego ucha. - Och, dobry Boże. Tak bardzo chciałbym przegryźć ją za Ciebie.

- To czemu tego nie zrobisz? - Odezwałam się mimo oporu jaki stawiałam w myślach. Zilustrował mnie od góry do dołu. Chyba czytał z mojego ciała, ale czy to w ogóle możliwe? Kurwa, dlaczego ja nic nigdy nie wiem. 

*

           Dochodziła siódma, a ja z każdą minutą stresowałam się coraz bardziej. Od dzisiejszego ranka Leon nie zmienił ze mną ani słowa. Olewał mnie na śniadaniu, a już nie wspomnę o obiedzie na którym pokazywał jak to wielki Pan jest zły i wkurwiony.

      Coś czuję, że ma to związek z telefonem który otrzymał gdy stałam na balkonie, w jego objęciach. Wydawał się wtedy spięty, a jego klatka piersiowa poruszała się w znacznie szybszym tempie niż zazwyczaj. 

          Obróciłam się. 

- Kurwa! - Pisnęłam upuszczając telefon. 

- Przestraszyłem Cię? - Zapytał z nutą ironii w głosie. Nie kurde, po prostu sobie tak bez żadnego pretekstu wypuściłam telefon z rąk. Przewróciłam oczami, na co szatyn skarcił mnie wzrokiem. 

- Co? - Podniosłam brew do góry. 

- Idziemy. - Wskazał na drzwi.

- Okej. - Bąknęłam pod nosem. Podał mi swoją dłoń, którą - oczywiście - złapał. Spojrzałam na niego, uśmiechał się pod nosem.

*

        Przymknęłam oczy napawając się nocną bryzą, która owiewała moja twarz. Czekałam na szatyna, który udał się zapłacić za naszą śródziemnomorską kolację. Musze przyznać, że frutti di mare prosto z morza smakują jeszcze bardziej wyśmienicie, niż te co podają u nas w Seattle. Cóż się dziwić, tutejsza ludność przyrządza je od wieków, a my Amerykanie jesteśmy zieloni w kwestii jedzenia. U nas rozwinął się McDonald czyli jednym słowem śmieciowe jedzenie. 

- Chodź. - Usłyszałam za sobą głos Leona. Oplótł mnie dłonią w talii, na co lekko się uśmiechnęłam.  Szliśmy w ciszy, która była... przyjemną ciszą. Tak, chyba dobrze to ujęłam. Oboje wiedzieliśmy, że jesteśmy obok siebie, a mimo to nie  zadręczaliśmy się jakimikolwiek zbędnymi tematami do rozmów.

         Po krótkim czasie znaleźliśmy się w porcie, gdzie przycumowane stały jachty. Szliśmy w blasku księżyca, który oświetlał wszystkie ścieżki mariny. To takie romantyczne. 

- W rzeczy samej, panno Castillo. Bardzo romantycznie. - Spojrzałam na niego z niedowierzaniem, wiedział o czym myślę! On wiedział, kurwa, o czym myślę! Pokręciłam głową z rozdrażnienia.

              Doszliśmy do końca, a następnie zatrzymaliśmy się.

- Jesteśmy na miejscu. - Szepnął głęboko zamyślony. Obejrzałam się dookoła, no, ale o co mu chodzi? Będziemy tak stać czy co? Poczułam jego ręce na swoich kolanach, a następnie czułam jak podnosi mnie, co oznaczało już dla mnie jedno, przewiesi mnie sobie przez ramię. 

- Masz chorobę morską? - Zapytał ze śmiechem. 

- Nie. - Bąknęłam. 

- To dobrze, bo mam ochotę na rejs w blasku księżyca wraz z panią w roli głównej.  

*

- Leon. - Szepnęłam przymykając oczy. - To się nie uda. Jesteś moim szefem, a ja podwładną. Ugh, co ja pierdzielę! - Złapałam się za głowę. - Jeszcze wczoraj chciałeś mnie zgwałcić, a dziś wypalasz z takim pytaniem.

- Viola,do jasnej cholery, czemu uważasz, że chciałem cię zgwałcić? - Zaśmiał się panicznie. 

- Twoja reakcja na tego Włocha. - Burknęłam. Spojrzałam w jego oczy, które dzięki światłu księżyca błyszczały jak nigdy. - Właściwie, nie wiem co chciałeś przez to osiągnąć. - Westchnęłam. 

          Zanurzyłam się w swoich myślach mimo, że szatyn mówił przeróżne rzeczy w moim kierunku. Wprawdzie to niegrzeczne nie słuchać osoby, która próbuje mi przemówić do tej tępej głowy. Niestety, moja głowa przepełniona jest tym cholernym pytaniem sprzed dziesięciu minut. 

        Ja dziewczyną potentata finansowego? Ta rola do mnie stanowczo nie pasuje. On przystojny, bogaty, cholernie magnetyzujący. A ja? Szara myszka, która u niego pracuje. Nawet mogłabym się zgodzić, gdyby nie to, że znamy się dopiero kilka tygodni. Praktycznie nic o sobie nie wiemy - oczywiście poza rodziną.

- I jak? - To zdanie trafiło do moich uszu i długo w nich pozostało. 

- Tak.  - Szepnęłam cicho. Po chwili zorientowałam się co zrobiłam. Kurwa mać, właśnie zostałam jego dziewczyną. 

**//**

Miał być wczoraj, ale jest dzisiaj. Znów internet świrował. :/

Tak, tak. Została jego dziewczyną! A czemu jestem wredna i nie napisałam jak zapytał, co zrobił itd.?  Kochani, to wszystko znajdziecie we wspomnieniach. Takowe fragmenty również znajdą się w opowiadaniu. :3

Nie wiem czy dobrze widzę, ale z rozdziału na rozdział jest coraz więcej do czytania. To chyba z korzyścią dla Was, że wylewam to wszystko co mam na myśli w jednym niż w dwóch. C'nie? xd

Powoli zbliżamy się do magicznej 20, która jest równie tajemnicza pod względem pewnych rzeczy. Ale to nie o tym!

Większość z Was pyta mnie kiedy część trzecia OP. Moi drodzy pojawi się jak tylko napisze zakończenie - mam na nie pomysł, ale nie wiem jak je sensownie opisać. 

Błędy poprawie wieczorem. 

Blair :*

45 komentarzy = następny rozdział