Rodział 26: Sex and candy

Rozdział dedykowany Julson :)

          Minęło dwadzieśćia sześć minut od oficjalnego podpisania umowy, a ja czuję niepohamowany strach i niechęć do samej siebie. To pierwsze wywołane jest przestrachem przed różnymi rodzajami krępowań, jakie ma zamiar na mnie dzisiejszej nocy zastosować. Czy to mnie zaboli? Zaś to drugie... cóż... od teraz otwarcie można uznać mnie za kobietę lekkich obyczajów. Seks na umowę, równa się puszczanie. Tego inaczej nie można określić.
         Spojrzałam na Leona... nie, nie na Leona. Na mojego Pana, a  ja jestem jego uległą. Może zrobić ze mną co tylko zechce, a ja nie mogę mu w tym przeszkodzić. Inaczej... inaczej zostanę ukarana, nie wiem jak i nie wiem czym. Ech, wyjdzie w praniu. Violetta, Ty będziesz dla niego posłuszna dziwką!


         W tej chwili Verdas prowadzi mnie do czerwonego pokoju - bólu - w celach szerzej mi znanym tylko z opowieści. Co ze mną dzisiejszego wieczoru zrobi? Nic nie wiem. Ech, ja praktycznie zawsze nic nie wiem. Taki już mój los zwykłej córki redaktorki przodującego magazynu o modzie.
         Uklękłam, tak jak mi pokazał podczas dziesięciominutowego szkolenia w salonie. Ręce miałam z przodu, a głowę ku dołowi. Jego zasada co do patrzenia na niego jest cholernie popieprzona! Wyobraźmy sobie odgrywany akt seksualny, każdy normalny kochanek patrzy w oczy swojemu partnerowi. Według mnie oznacza to bezgraniczne zaufanie, a także miłość do drugiej osoby. Ale, nie! Leon Verdas ma swój cholerny harem i wiele zasad które nie mają największego sensu.
         Wyszedł z olbrzymiego czerwonego pomieszczenia, a po chwili wrócił z przepaską na oczy. Taką samo jak zakłada - większość z nas - aby zasnąć w samolocie czy innym środku transportu.
          - Nie możesz się na mnie patrzeć! - Syknął zdenerwowany.
          - Prze-przepraszm L-l-leon... t-to znaczy Przepraszam Panie. - Mruknęłam cicho w stronę podłogi.
          Podszedł do mnie. Uklęknął. Założył mi czarną przepaskę na oczy.
          - Wstań. - Oznajmił cierpko. Uległa słucha się Pana, pod każdym względem. Nawet tym niebezpiecznym. Wykonałam jego polecenie w następstwie kilku sekund. Złapał mnie w kurewsko mocno za barek.
           Rzucił mną.
           Wylądowałam na łóżku. Satyna koloru czerwonego - pamiętam z pierwszej wizyty - okalała moje obnażone ciało.
           Sekund później w moich uszach zabrzmiał głos samobójcy Kurta Cobaina, frontmana nie istniejącej już grupy Nirvana.  I smell sex and candy* w całości oddaje historię moją i  mojego Pana: yeah, mamma this surly is a dream słowa te odbijały się w mojej głowie niczym piłeczka pingpongowa.
          Stało się. Poczułam mokre pocałunki na szyi.
          - Otwórz usta. - Uległa wykonuje każde polecenie swojego Pana.
          Poczułam zimną ciecz w ustach.  Według moich kubków smakowych Porto Vintage, niestety rocznika już nie znam.
          Połknęłam jakże cudowne wino.
          Sytuacja powtarzała się przez kilka minut. Mówił mi o otwieraniu ust, a on wlewał napój alkoholowy. Jednak wszystko co dobre kiedyś się kończy.
          Jego zimne ręce wśliznęły się pomiędzy materac, a moje nagie plecy. Podniósł mnie lekko góry. Położył swoje miękkie usta na moich piersiach. Szczypał, przegryzał, drażnił.


          Odzyskałam poczucie rzeczywistości o trzeciej rano, kiedy szatyn na dobre wyszedł ze mnie.  W ułamku sekundy ściągnął moją - a w zasadzie jego -  granatową przepaskę.
          Z niesamowitą szybkością otworzyłam oczy. Jednakże, nie był to zbyt dobry pomysł. Na widok światła, moje oczy momentalnie zamknęły się ponownie. W pokoju panował 'świetlny dzień'. Dwa żyrandole z kamieni szlachetnych zdobiły sufit, dzięki czemu rozświetlały pokój.
          Ze swoich dłoni ułożyłam tak zwaną parasolkę na oczy, a chwilę później otworzyłam oczy. Rozpromieniłam się czując cień na oczach, dzięki któremu swobodnie widziałam.
          - Witamy wśród żywych, panno Castillo. - Mruknął Verdas. Stał, ubrany w - tylko! - seksowne jeansy z dziurami, przede mną.
          Uśmiechnęłam się lekko nie patrząc w jego oczy. Uległa nie patrzy na Pana bez jego zgody. Obiło mi się przez myśli.
          - Violetto, spójrz na mnie. - Och, znów powrócił Pan Per Verdas. 
          Lekko podniosłam kąciki ust, widząc jego szmaragdowe tęczówki. Dokładnie te w których zatonęłam podczas naszego - dość niefortunnego - pierwszego spotkania w Portland.
         Szatyn widząc moje zmęczenie, podszedł do mnie. Jego ręce wślizgnęły się pod moje plecy. Podniósł mnie.
        Dalej nic nie pamiętam. Zasnęłam w jego ramionach. 

* do dziś nie wiadomo, kto tak naprawdę wykonał tą piosenkę: Marcy Playground czy zespół Nirvana. 

**//**

Ha! Nie ma tak dobrze! 26 to taki wstęp do scen z pokoju bólu, których będzie UWAGA coraz więęęęęcej!
26 krótsza, bo 27 i 28, odkryją przed Wami o wiele (znów te słowo xD) więcej tajemnic!
Poznaliście też zalążek praw Uległych, a z każdym tygodniem jest ich mooore.
W najbliższym czasie zajdzie mała zmiana (raczej nie mała) w bohaterach! Zakładka zostanie zupełnie odrestaurowana. ^^

50 komentarzy -> next 

Nath ;*